به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، ناسا قصد دارد ماهواره کوچکی را سوار بر یکی از قدرتمندترین موشک‌های تاکنون ساخته شده به سمت کره ماه پرتاب کند تا یخ‌های مخفی درون دهانه‌های برخوردی سطح ماه را شکار کند. اعماق این دهانه‌ها که در نزدیکی قطب‌های ماه قرار دارند، هرگز تابش نور نور خورشید را حس نکرده‌اند، بنابراین مکان مناسبی برای جستجوی یخ-آب هستند.
جدیدترین ماجراجویی ناسا، ارسال اولین زن و یک مرد دیگر به ماه است. با وجود این واقعیت که بشریت برای اولین بار در سال 1969 از سطح ماه بازدید کرد، اما تکرار این اتفاق هنوز یک چشم انداز فوق‌العاده چالش برانگیز و پرهزینه است.
یکی از راه‌هایی که ناسا امیدوار است با استفاده از آن بتواند هزینه‌های مأموریت بازگشت به ماه را کاهش دهد و این تلاش را مقرون به صرفه‌تر کند، برداشت و استفاده از منابع موجود در ماه است. به طور خاص، آژانس‌های فضایی در سراسر جهان در حال بررسی امکان استخراج یخ-آب در ماه هستند که می‌تواند به آب آشامیدنی، اکسیژن یا حتی سوخت موشکی تبدیل شود.
"باربارا کوهن" محقق ناسا در مرکز پرواز فضایی گودارد در مریلند می‌گوید: اگرچه ما می‌دانیم که یخ درون سردترین و تاریک‌ترین دهانه‌های ماه وجود دارد، اما اندازه‌گیری‌ها و محاسبات قبلی کمی مبهم بودند.
این ایده از نظر علمی خوب است، اما اگر ما قصد داریم فضانوردانی را به آنجا بفرستیم تا این یخ‌ها را آب کنند و آن را بنوشند، باید اطمینان حاصل کنیم که این یخ-آب‌ها حتما در آنجا وجود دارند.
ماهواره شکارچی مذکور "لونار فلش لایت"(Lunar Flashlight) نام دارد که قرار است هنگام پرتاب مأموریت "آرتمیس 1" بر روی موشک "Block-1 SLS" ناسا سوار شود و یک اسلحه لیزری را برای تاباندن نور قوی به دهانه‌های ماه و شناسایی یخ-آب همراه خود دارد.
این کاوشگر در طبقه‌ای از ماهواره‌ها به نام "تاسواره ها"(CubeSats) قرار می‌گیرد که در اندازه‌های نسبتاً کوچک و با طراحی ماژولار ساخته می‌شوند. اندازه این تاسواره تنها 12 در 12 در 24 در 36 سانتی متر است.
تاسواره‌ها با توجه به حجم محدودی که دارند، دارای محدودیت‌های متعددی هستند، اما در عین حال بسیار کاربردی هستند، به خصوص هنگامی که از آزمایش فناوری‌های جدید و آزمایشی صحبت می‌شود که می توانند در مأموریت‌های پرچم‌دار بعدی استفاده شوند. تولید آنها نیز ارزان است و نیازی به وسیله نقلیه پرتابی اختصاصی برای رسیدن به مدار ندارند.
نیروی لازم برای کار این تاسواره 14 کیلوگرمی توسط پنل‌های خورشیدی تامین می‌شود و دارای چهار موتور پیشران است که از یک سوخت جدید سازگار با محیط زیست استفاده می‌کنند.
ابزار علمی اصلی "لونار فلش لاست" یک بازتاب سنج چهار لیزری است که برای بررسی عمق دهانه‌های ماه و شناسایی یخ-آب در آنها استفاده می‌شود.
این فضاپیمای کوچک در 10 باری که طی دو ماه به دور ماه خواهد چرخید، از فاصله 15 کیلومتری روی قطب جنوب ماه متمرکز می شود و اندازه‌گیری‌های خود را انجام می‌دهد.
کف دهانه‌هایی که توسط این تاسواره کاوش خواهد شد سال‌هاست که در تاریکی مطلق قرار دارد.
"کوهن" توضیح می‌دهد: خورشید دور افق دهانه حرکت می‌کند، اما هرگز به درون دهانه نمی‌درخشد. از آنجا که این دهانه‌ها بسیار سرد هستند، مولکول‌ها هرگز انرژی کافی برای فرار را دریافت نکرده و نمی‌کنند، بنابراین به دام افتاده‌اند و طی میلیاردها سال در آنجا جمع شده‌اند.
این کاوشگر به منظور شلیک سریع پرتوهای لیزر مادون قرمز به درون دهانه ماه و سپس دریافت بازتاب آن طراحی شده است. خاکی که سطح ماه را پوشانده است موسوم به "رگولیت"(regolith)، نور مادون قرمز را جذب نمی‌کند، در حالی که یخ-آب آن را جذب می‌کند. بنابراین هرچه میزان جذب در دهانه‌های قمری بیشتر باشد، مقدار یخ‌هایی که در آنجا پنهان شده‌اند نیز بیشتر است.
هنگامی که "لونار فلش لایت" ماموریت خود را در زمینه نقشه برداری از یخ‌های موجود در دهانه‌های ماه انجام داد، به آن دستور داده می‌شود که زندگی خود را با سقوط و برخورد به قطب جنوب ماه به پایان برساند.
