همه می‌دانیم که راه رفتن روی شن‌های نرم، سخت‌تر از حرکت روی سطوح سفت‌تر پیاده‌روها است. حال محققان MIT بر این باور هستند که جاده‌های سفت‌تر اثر مشابهی برای کامیون‌ها و کشنده‌های سنگین داشته و در صورتی که مسیر تردد آنها دارای سختی بیشتری باشد، مصرف سوخت‌شان کاهش خواهد یافت.
شاید بگویید که آسفالت خیابان‌ها و جاده‌ها سختی لازم را دارد، اما ما این پارامتر را بر اساس وزن خود ارزیابی می‌کنیم و اگر وزن چند تنی خودروهای سنگین را در نظر بگیریم، قضیه کاملا متفاوت خواهد بود. برای درک بهتر این موضوع می‌توانید فرورفتگی‌هایی را که هنگام عبور کشنده‌های سنگین روی آسفالت برخی خیابان‌ها ایجاد می‌شود، تصور کنید.
وقتی که به خاطر وزن بالا چرخ‌ها فرورفتگی ایجاد می‌کنند، بیرون آمدن از آن نیازمند صرف قدرت بیشتر است. این امر هم به نوبه خود مصرف سوخت بالاتر و در نتیجه آزاد شدن دی‌اکسیدکربن بیشتر را در پی دارد.
آنطور که سه محقق MIT یعنی آقایان حسام آذری جعفری، Jeremy Gregory و Randolph Kirchain در تحقیق جالب خود می‌گویند، این مشکل را می‌توان از طریق استفاده از موادی با درجه سختی بالا در جاده‌ها برطرف کرد.
البته به گفته این محققان اضافه کردن تنها 10 درصد از مواد ارزان‌قیمتی مثل فیبرهای سنتتیک و نانوتیوب‌های کربن به ترکیب کلی آسفالت معمولی هم می‌تواند اثرات مثبت قابل توجهی داشته باشد.
علاوه‌بر این محققان MIT معتقدند استفاده از سنگ‌دانه‌های بزرگ‌تر در ترکیب آسفالت سبب شکل‌گیری محصولی با سنگ بیشتر و به اصطلاح ملات کمتر می‌شود. جایگزین دیگری که این محققان پیشنهاد می‌کنند، ساخت جاده‌ها با استفاده از بتن است. اگر چه این کار در ابتدا نیازمند صرف هزینه بالاتری خواهد بود، اما از آنجایی که عمر بتن بیشتر از آسفالت بوده و میزان خرابی آن کمتر است، هزینه اضافی در بلند مدت جبران خواهد شد.
طبق محاسباتی که محققان انجام داده‌اند، چنانچه 10 درصد از جاده‌های ایالات متحده در طول 50 سال آینده از سطوح سخت‌تری ساخته شود، در مجموع از ورود 440 مگا تن دی‌اکسیدکربن به جو جلوگیری خواهد شد. این رقم هر چند تنها 0.5 درصد از آلایندگی مربوط به بخش حمل و نقل را تشکیل می‌دهد، ولی در نوع خود میزان بسیار چشمگیری است.
