خبرگزاری تسنیم: امام صادق علیه السلام درباره علت عطای معجزه به انبیا و برگزیدگان الهی فرمود: لِیَکُونَ دَلِیلًا عَلَى صِدْقِ مَنْ أَتَى بِهِ وَ الْمُعْجِزَةُ عَلَامَةٌ لِلَّهِ لَایُعْطِیهَا إِلَّا أَنْبِیَاءَهُ وَ رُسُلَهُ وَ حُجَجَهُ لِیُعْرَفَ بِهِ صِدْقُ الصَّادِقِ مِنْ کَذِبِ الْکَاذِب؛ براى آنکه دلیل بر صدق و راستى گفتار ایشان باشد، و معجزه علامت و نشانهای است که خداوند عطا نمی‌فرماید مگر به انبیا و رسل و حجج خود، تا درستى گفتار راستگو و دروغ دروغگو شناخته شود.»
از این جهت یکی از صادره‌های منسوب به اهل‌بیت (ع) وحی معجزاتی است که به‌مناسبت‌های مختلف از سوی ایشان صورت می‌گرفت؛ از جمله آن‌ها داستانی است که محمدبن فضل هاشمی راویِ مناظرات امام رضا علیه السلام نقل می‌کند و آن، در زمانی بود که امام رضا (ع) در بصره حاضر شد و به محمدبن فضل امر کرد جماعت شیعه و اشخاصی را که با ایشان کاری دارند حاضر کند.
عمروبن هذّاب که تمایل به زیدیه و معتزله داشت در این مجلس حاضر شد و شروع به سخن کرد. حضرت به او توجه کرد و فرمود: اگر به تو خبر دهم که در همین ایام به خون یکی از اقوامت، مبتلا می‌شوی (یعنی او را می‌کشی) مرا تصدیق می‌کنی؟
او جواب داد: خیر؛ چون غیب را فقط خدا می‌داند.
حضرت فرمود: بله، اما آیا خداوند نمی‌فرماید: «عالِمُ الْغَیبِ فَلایظْهِرُ عَلی غَیبِهِ أَحَداً إِلَّا مَنِ ارْتَضی مِنْ رَسُولٍ؛ خداوند عالم به غیب است و کسی را از غیب خویش، آگاه نمی‌کند مگر آن کس که از رسولان خود برگزیده است» (سوره جن، آیه 7)
پس رسول خدا نزد خداوند، مرتضی است و ما وَرثه همان رسولی هستیم که خداوند او را مطلع و آگاه کرده است از غیب خود از هر آنچه خواسته است. پس ما به آنچه در گذشته رخ داده است و آنچه در آینده تا روز قیامت رخ خواهد داد، آگاه هستیم؛ فَرَسُولُ اللَّهِ عِنْدَ اللَّهِ مُرْتَضَى وَ نَحْنُ وَرَثَةُ ذَلِکَ الرَّسُولِ الَّذِی أَطْلَعَهُ اللَّهُ عَلَى مَا شَاءَ مِنْ غَیْبِهِ فَعَلِمْنَا مَا کَانَ وَ مَا یَکُونُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَة.
ای پسر هذّاب، آنچه به تو خبر دادم در ظرف پنج روز واقع خواهد شد، پس اگر آنچه را به تو گفتم در این مدت صورت نگرفت، دروغگو و افترازننده هستم، اما اگر صحیح شد پس بدان که تو ردکننده خدا و رسول او هستی. وَ إِنَّ الَّذِی أَخْبَرْتُکَ بِهِ یَابْنَ‌هَذَّابٍ لَکَائِنٌ إِلَى خَمْسَةِ أَیَّامٍ فَإِنْ لَمْ‌یَصِحَّ مَا قُلْتُ لَکَ فِی هَذِهِ الْمُدَّةِ فَإِنِّی کَذَّابٌ مُفْتَرٍ وَ إِنْ صَحَّ فَتَعْلَمُ أَنَّکَ الرَّادُّ عَلَى اللَّهِ وَ عَلَى رَسُولِه.
سپس امام فرمود: چیز دیگری نیز هست و آن اینکه: آگاه باش که به‌زودی نابینا خواهی شد و چیزی را نمی‌بینی؛ نه زمین و نه کوهی را. بعد از چند روز همان طور شد که امام فرموده بود.
مطلب دیگر اینکه تو به‌زودی به‌دروغ قسم خواهی خورد، لذا به مرض پیسی مبتلا می‌شوی.
محمّدبن فضل می‌گوید: به خدا قسم! هرچه حضرت رضا ــ علیه السّلام ــ فرموده بود، به سر عمروبن هذّاب آمد.
منبع: «الخرائج و الجرائح، قطب راوندی، ج1، ص 341»
