دانشمندان یک «پُلسار» (ستاره نوترونی دوّار با خاصیت مغناطیسی بسیار قوی) در اعماق فضا یافته‌اند که می‌تواند بسیاری از معما‌های شالوده‌ای کیهان را حل کند. به گفته پژوهشگرانی که رد پای این «پُلسار» را یافته‌اند، این کشف می‌تواند ما را از نحوه تلاقی ستارگان مرده و گسترش کیهان مطلع کند.
این پُلسار یا ستاره نوترونی که مانند یک فانوس دریایی در اعماق فضا در حال چرخش از خود انرژی رادیواکتیو پخش می‌کند، در مدار ستاره دیگری قفل شده است. این دو سرانجام به یکدیگر برخورد خواهند کرد و چنان انرژی و موج جاذبه‌ای تولید خواهند کرد که پیامد آن در «بُعد چهارم» یا «زمان-فضا» در سراسر کیهان قابل ردگیری خواهد بود.
دانشمندان پیش از این هم چنین پُلسار‌ها و ستاره‌های نوترونی مرده‌ای را در منظومه‌های دوستارگانی ردیابی کرده بودند، اما این نخستین باری است که یک پُلسار در چنین ارتباط شگفت‌انگیزی با ستاره‌همراهی بسیار بزرگتر از آن، قفل شده است.
دانشمندان امیدوارند که بتوانند از این تفاوت برای یافتن نشانه‌های مهم در مورد برخی معما‌های عمیق و حل نشده کیهانی استفاده کنند؛ از جمله سرعت گسترش کیهان و این که جرم‌های فضایی از چه عناصری ساخته شده اند. اخترشناسان امیدوارند که «اختلال» ناشی از انفجار این دو سیاره موجب شود که آن‌ها بتوانند با استفاده از تلسکوپ‌های سنتی و موج جاذبه، این واقعه را از زمین رصد کنند.
این پدیده در میان سایر امکانات به آن‌ها فرصت خواهد داد تا نرخ گسترش کیهان را اندازه‌گیری کنند. در حال حاضر دو طریق ارزیابی سرعت گسترش کیهان، در تضاد با یکدیگر است. پائولو فرِیر، از انستیتوی نجوم رادیویی مکس پلَنک، می‌گوید: «چنین اختلالی به فضا- فیزیکدانان امکان می‌دهد تا نشانه‌های تازه و مهمی در مورد ماده جالبی که قشر داخلی این اجرام سخت متراکم را تشکیل داده است، به دست آورند.»
«این ماده هنوز یک معمای بزرگ است – آنقدر متراکم است که دانشمندان هنوز نتوانسته‌اند بگویند از چه عناصری تشکیل شده است. تراکم این ماده بسیار فراتر از چیزی است که ما می‌توانیم در آزمایشگاه‌های زمین تولید کنیم.»
تفاوت چشمگیر میان این دو ستاره نوترونی از انتظار دانشمندان به دور بوده است.
دکتر رابرت فِردمَن، استاد دانشکده فیزیک دانشگاه «ایسن اَنگلیا»، در بیانیه‌ای می‌گوید: «بیشتر نظریه‌هایی که در مورد این پدیده ارائه شده‌اند، فرض را بر این گذاشته‌اند که ستاره‌های نوترونی قفل شده در یک سیستم مداری دوستارگانی، دارای توده‌ای متساوی هستند.»
«کشف جدید ما این فرضیات را تغییر می‌دهد. ما سیستم مضاعفی کشف کرده‌ایم که دارای دو ستاره نوترونی با توده‌های بسیار متفاوت است. این سیارات حدود 470 میلیون سال دیگر با هم برخورد می‌کنند و در هم ادغام می‌شوند. به نظر می‌رسد که این مدت زمانی طولانی باشد، اما تنها لحظه‌ای کوتاه در عمر کیهان است.»
«از آنجا که یک ستاره نوترونی از دیگری به مراتب بزرگتر است، نفوذ جاذبه آن شکل ستاره همراهش را تغییر داده است و درست پیش از آن که در یکدیگر ادغام شوند، بخش‌های بزرگ یا کل توده آن را پاره می‌کند. این «اختلال در موج جاذبه» مقدار بسیار بیشتر از حد انتظار در منظومه‌های دوستارگانی با ستاره‌های نوترونی یک اندازه، مواد داغ تولید می‌کند که نتیجه آن تولید گاز و مواد بسیار قوی است.»
«هرچند سیگنال‌های جاذبه‌ای «جی دبلیو 170817» را می‌توان در چارچوب نظریه‌های دیگر توضیح داد، اما ما تایید می‌کنیم که یک سیستم مادر ستاره‌های نوترونی با توده‌های کاملا متفاوت شبیه به پولسار غیرمتوازن «پی اس آر جی 13+1102»، توضیح قابل قبولی است.»
منبع: ایندیپندنت
