شیخ عباس قمی معروف به «محدث قمی» زاده 1254 شمسی و درگذشته 23 ذی الحجه 1359 قمری (1319 شمسی) است. از کرامات معنوی وی روایات بسیاری نقل شده است اما زندگی اش از بعد مادی و مسائل روزمره نیز بسیار قابل توجه است. وی که بسیار اهل مطالعه بود یکی از پرکارترین محدثان شیعه محسوب می شد و 70 جلد کتاب نوشت. یکی از کتاب هایش «مفاتیح الجنان» است که همه ما نسخه ای قدیمی یا جدید از آن را در خانه داریم. از فرزند شیخ عباس نقل شده است که وی روزی 17 ساعت مطالعه می کرد و اگر روزی یا چند روزی به هر دلیل از مطالعه و نگارش باز می ماند بی قرار و دلگیر می شد. یک بار هم که در مهمانی از او خواستند نوشتن را کنار بگذارد، گفته است: «عمر خدا را بگیرم و برای خدا کار نکنم؟ شما اگر کار داشتید من قلم را کنار می گذارم و جواب شما را می دهم... اما هروقت که توقف کردیم، در همان توقف یک مقدار بنویسم!»
شیخ عباس از قول شیخ عباس!
درباره شخصیت برجسته شیخ عباس بهتر است دو روایت که از زبان خودش نقل شده را بشنویم. خودش رمز موفقیت کتابش را در چه می دانست؟ نوه شیخ عباس در مصاحبه ای می گوید: «در رابطه با کتاب مفاتیح الجنان به ایشان پیشنهاد داده بودند که کتاب دعایی بنویسد اما شیخ قبول نمی کند، البته خودشان بیان کرده اند که یک روز به ذهنم رسید که کتاب دعایی بنویسم و ثوابش را به حضرت زهرا (س) هدیه کنم و بعد از آن نیز همیشه اعتقاد داشتند که اگر این کتاب تا این حد مورد توجه مردم قرار گرفته است به خاطر این بوده که ثوابش برای حضرت زهرا (س) است».
شیخ عباس درباره زندگی اش چه نظری داشت؟ از فرزندش چنین نقل شده است: «پدر ما در نجف وقتی کتاب می نوشت بعد از چند روز انگشتان دست ایشان پوست اضافی در می آورد و این پوست های اضافی را قیچی می کردند و در کیسه ای می ریختند! و به من وصیت کرده بودند که پس از مرگم این کیسه را در کفنم قرار دهید. من که دستم خالی است و کاری برای اسلام نکرده ام، این کیسه روز قیامت به ائمه (ع) بگوید من برای شما این قدر کار کرده ام».
این گونه بود که شیخ عباس نام نیکو بُرد از جهان؛ صاحب «مفاتیح الجنان» صاحب مفاتیح جنان شد و هنگامی که اقامت پر برکتش در این دنیا به پایان رسید روحش به بهترین جایگاه ها در آسمان شتافت و پیکرش به بهترین جایگاه ها در زمین؛ حرم شاه مردان علی(ع) ماوی گرفت.