کوچک ترین مجاهد راه خدا در روز عاشورا حضرت علی اصغر علیه السلام است که برخی از مورخین و در برخی از روایات نام دیگر ایشان را عبدالله نیز معرفی کرده اند.
بر اساس روایات شیعی حضرت علی اصغر به باب الحوائج مشهور است، لقبی که تنها به دو شخصیت بزرگوار دیگر داده شده است. یکی عموی بزرگوار این مجاهد شش ماهه حضرت ابالفضل العباس و دیگری حضرت امام موسی بن جعفر الکاظم علیه السلام که این لقب به معنی درگاه و محل رجوع حاجت هاست.
مقام این شهید نوزاد کربلا اینقدر بالاست که در این سن کم به مقام واسطه توسل به خدای متعال بر اساس آیه (وَابْتَغُواْ إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ - با اسبابی به خدا تقرب بجویید مائده 35) قرار می گیرد.
دهم رجب سال 60 قمری است. خانه امام حسین (ع) دوباره نور باران می شود و از پنجره کوچک آن، آسمان مدینه روشن می گردد. برای حسین (ع) دسته گلی زیبا فرو فرستاده بودند. اشک شوق و برق شادی او بر صورت نوزاد می نشیند و گلبرگ رخش را با شبنم صبحگاهی، با طراوت تر می سازد. خدا به حسین (ع) پسری دیگر عطا فرمود که نیازمند و غنی بر نامش دخیل بسته اند و قنداقه زیبایش را قبله نیازهای خود ساخته اند.
نامش را علی نهاد. مانند دو پسر دیگرش و عشقی بیکرانه از محبت پدر و مولای خویش علی (ع) را به تصویر کشید. نامش را علی نهاد و فرمود که اگر خدا هزار پسر به او دهد، همه را علی نام خواهد نهاد. آری، او هم علی بود که شکوه و نامت، بلندتر از آسمان بود و زیباتر از صبح و روشن تر از باران.
عبدالله رضیع (شیرخوراه) یا علی اصغر، فرزند سیدالشهداء، امام حسین (ع)، مادرش نیز، رباب، دختر امرء القیس بن عَدِی.
آغوش مهربان پدر تو را در خود جای می دهد و چشمان او بر تو می گرید. تو مولود کربلایی. تو شش ماهه عاشورایی. تو آمده بودی که فقط در قافله عشاق بمانی. تو آمده بودی که همسفر کربلا شوی. تو آمده بودی که حج را ناتمام بنهی. میلاد تو شادی را غریبانه کنار می زند و اشک را در چشمان همه جاری می سازد. آخر، تو از زندگی، فقط تشنگی و عطش و شهادت را دریافتی. تو آمده بودی که به شهادت آبرو دهی. تو کوچکترین قربانی هستی؛ اما با همه کوچکی، حماسه ات بی هماورد بود و نام تو در ردیف اول عشقبازان عاشورا حک شد. سلام بر نام بلندت که زمزمه مستان است، ای علی اصغر (ع)
حضرت علی اصغر (ع) یکی از فرزندان امام حسین«ع» که شیر خوار بود و از تشنگی، روز عاشورا بی تاب شـــــده بود. امام، خطاب به دشمن فرمود: از یاران و فرزندانم،کسی جز این کودک نمانده است.نمی بینید که چگونه از تشنگی بی تاب است؟ در«نفس المهموم» آمده است که فرمود:«ان لم ترحمونی فارحموا هذا الطفل» «اگر به من رحم نمی کنید , به این طفل رحم کنید». امام در حال گفتگو بود که تیری از کمان حرمله آمد و گوش تا گوش حلقوم علی اصغر را درید. امام حسین«ع» خون گلوی او را گرفت و به آسمان پاشید. در کتاب های مقتل، هم از«علی اصغر» یاد شده، هم از طفل رضیع (کودک شیرخوار – عبد الله الرضیع) و در اینکه دو کودک بوده یا هر دو یکی است، اختلاف است.
علی اصغر به خاطر بچگی عملاً نقشی در قیام نداشتند اما از نظر روحی و روانی و عاطفی نقش به سزایی داشتند. با شهادتش مردمی که هنوز یک جو از شرافت و بزرگواری در نهادشان بود فهمیدند که دشمن بسیار قسی القلب بی عاطفه و بی رحم است که حتی به طفل شیرخواره رحم نکرده است.
در زیارت ناحیه مقدسه،درباره این کودک شهید،آمده است:«السلام علی عبد الله بن الحسین،الطفل الرضیع،المرمی الصریع،المتشحط دما،المصعد دمه فی السماء،المذبوح بالسهم فی حجر ابیه،لعن الله رامیه حرملة بن کاهل الأسدی و ذویه». و در یکی از زیارتنامه های عاشورا آمده است:«و علی ولدک علی الأصغر الذی فجعت به» از این کودک، با عنوان های شیرخواره، شش ماهه، باب الحوائج، طفل رضیع و...یاد می شود و قنداقه و گهواره از مفاهیمی است که در ارتباط با او آورده می شود.