اوایل ماه میلادی حاضر، جهان 72 اُمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم و پیروزی متفقین را جشن گرفت. این جنگ خانمان سوز با کشته و زخمی شدن میلیون ها انسان و آواره شدن میلیون ها نفر دیگر صدمات جبران ناپذیری به بشریت وارد کرد و هنوز بعد از گذشت بیش از 70 سال از پایان آن نیز بحث ها و رازهای بسیاری در مورد آن وجود دارد.
نکته ی بسیار جالب در مورد جنگ جهانی دوم این است که مهندسان نظامی هیتلر به صورت مخفیانه در حال انجام پروژه های نظامی بسیار جاه طلبانه ای بودند که به تولید سریع جنگ افزارهایی منجر می شد که دهه ها از دوره ی خود جلوتر و پیشرفته تر بودند. در سال 2015، مجله ای با عنوان «سلاح های جنگ جهانی دوم» (Weapons of WWII) مطالبی را در مورد سلاح های پیشرفته ی هیتلر و ارتش آلمان با جزییات فراوان فاش کرد.
در ادامه ی این مطلب قصد داریم شما را با برخی از سلاح های مخرب، پیشرفته و البته سری نازی ها در طول جنگ جهانی دوم آشنا کنیم.
1- بمب افکن پنهانکار موسوم به «بال پرنده» (flying wing)
بمب افکن «هورتن هو 229» (Horten Ho 229 bomber) که به «سلاح سری هیتلر» نیز مشهور است توانایی حمل بیش از یک تن تسلیحات نظامی را داشت و می توانست با سرعت فراتر از 1000 کیلومتر در ساعت در ارتفاع 49٫000 پایی پرواز کند. این بمب افکن که به دو موتور توربوجت، دو توپ و راکت های R4M مجهز بود اولین هواپیمای پنهانکار جهان به شمار می آمد و اولین بار در سال 1944 به پرواز درآمد.
در این تصویر بمب افکن هورتن هو 229 را بر فراز شهر گوتینگن در آلمان مشاهده می کنید. بر اساس اطلاعات مجله ی یاد شده، هرمان گورینگ که ریاست نیروی هوایی نازی ها موسوم به «لوفت وافه» (Luftwaffe) را در اختیار داشت با اختصاص دادن نیم میلیون مارک به دو برادر به نام های ریمر و والتر هورتن از آن ها خواست که این بمب افکن را بسازند. البته به دلیل مشکلات فراوان این بمب افکن نتوانست مدت زیادی در نبردها حضور داشته باشد. با این وجود مهندسی پیشرفته ی این هواپیمای پیچیده باعث شد که هواپیماهای پنهانکار مدرنی مانند بمب افکن «نورتروپ گرومان بی 2» (Northrop Gruman B-2 bomber) ساخته شوند.
2- بمب هدایت شونده فریتز ایکس (Fritz X)
بمب پیشرفته ی «فریتز ایکس» که «پدر بزرگ بمب های هوشمند» نامیده می شود 1٫565 کیلوگرم وزن داشت و به یکی گیرنده ی رادیویی مجهز شده بود که با کمک دم پیچیده ی خود با دقت بالایی به سمت هدف هدایت شده و به آن اصابت می کرد. به گفته ی مقامات نیروی هوایی ایالات متحده این بمب می توانست در زرهی به قطر بیش از 70 سانتیمتر نیز نفوذ کرده و امکان شلیک آن از ارتفاع 20٫000 پایی نیز وجود داشت، که در آن زمان در تیررس تجهیزات ضد هوایی قرار نداشت. تنها یک ماه بعد از ساخت این بمب پیشرفته، نیروهای آلمانی کشتی جنگی ایتالیایی «رم» را در سپتامبر 1943 در ساحل ساردینیا غرق کردند. با این وجود استفاده از این بمب در میدان نبرد محدودیت هایی را به همراه داشت زیرا هواپیماهای آلمانی بسیار کمی در نیروی هوایی این کشور برای حمل چنین بمبی طراحی شده بودند.
3- مین های متحرک زنجیردار با قابلیت کنترل از راه دور
مین های متحرک و زنجیردار ارتش آلمان با نام «جالوت» که توسط نیروهای ایالات متحده «لیسه ی آسیابانک» (Doodlebug) نامیده می شدند در واقع تانک های کوچکی بودند که از طریق یک فرمان دستی از راه دور کنترل شده و با استفاده از دو موتور الکتریکی تغذیه می شدند که بعدها این موتورها با موتورهای گازسوز جایگزین گردیدند. این تانک های کوچک طوری طراحی شده بودند که می توانستند بین 60 تا 100 کیلوگرم مواد منفجره ی بسیار حساس را به سمت مواضع دفاعی دشمن برده و آن ها را نابود سازند. نازی ها بیش از 7٫000 از این تانک های موسوم به «جالوت» ساخته بودند و بدین ترتیب راه را برای سلاح های با قابلیت کنترل رادیویی هموار کردند.
4- جنگنده ی پیشرفته ی مِسِر اشمیت می 163 کومت (Messerschmitt Me 163 Komet)
در اواخر دهه ی 1930، آلمانی ها یک جت جنگی به نام «مِسِر اشمیت می 163 کومیت» را ساختند که به وسیله ی نیروی راکت هدایت شده و سرعت آن به 1٫100 کیلومتر در ساعت می رسید. برای پی بردن به قدرت این جنگنده باید بدانید که جنگنده ی آمریکایی «موستانگ پی-51» (P-51 Mustang) که در آن دوران پیشرفته ترین جنگنده به شمار می آمد تنها 700 کیلومتر در ساعت سرعت داشت. در طول جنگ جهانی دوم بیش از 300 فروند از جنگنده های کومت ساخته شد که به یک جفت توپ 30 میلی متری مجهز شده بودند. سرعت بالای این جنگنده هم مفید بود و هم نقاط ضعفی داشت. اگر چه سرعت بالای آن مانع از برخورد گلوله های پدافند و هواپیماهای متفقین به آن می شد اما همین سرعت زیاد باعث می گردید که نتوانند هواپیماهای دشمن را به درستی هدف بگیرند.