یکی از روش های دشمنی رسانه های فارسی انگلیسی همچون بی بی سی، من و تو و اینترنشنال با نظام جمهوری اسلامی، تحریف واقعیت و روایت جعلی تاریخ معاصر است. و از آنجا که یکی از نقاط قوت نظام جمهوری اسلامی ایران، مقاومت 8 ساله در مقابل تجاوز ارتش بعث صدام به خاک وطن است؛ پس این رسانه ها سعی وافری برای خدشه وارد کردن به تاریخ این مقطع غرور آفرین دارند. از جمله اینکه تلاش می کنند امام خمینی(ره) و رزمندگان اسلام را جنگ طلب، قدرت طلب و شروع کننده جنگ نشان بدهند.
اما آیا ایران شروع کننده جنگ بود؟ استناد رسانه های ملکه انگلیس برای جنگ طلب بودن نظام جمهوری اسلامی چیست؟ و چه پاسخی برای شبهاتی که در این زمینه مطرح می کنند، وجود دارد؟ اینها سؤالاتی است که به شکل مختصر در مطلب زیر به آن پاسخ داده شده است:
شبهه از کجا آغاز شد؟
از روز شروع رسمی تجاوز ارتش بعث عراق به ایران در 31 شهریور 1359 شمسی، سازمان ملل و شورای امنیت در اولین واکنش ها، طرفین درگیر را به خویشتنداری دعوت کرده و خواستار آتش بس میان ایران و عراق شدند. این موضع گیری در حالی بود که ارتش بعث روز به روز قسمت بیشتری از خاک ایران را اشغال می کرد و رزمندگان اسلام با مظلومیت، سعی می کردند از پیشروی بیشتر دشمن جلوگیری کنند.
اما یک سال و نیم بعد، و پس از فتح خرمشهر به دست رزمندگان اسلام، صدام حسین تکریتی خواستار قرارداد صلح شد. قراردادی که در آن مقصر و شروع کننده جنگ مشخص نبود و در هیچ بندی از قرارداد، پیشنهادی برای مشخص شدن مقصر جنگ گنجانده نشده بود.
در صورتی که جمهوری اسلامی ایران به جدّ دنبال محکومیت بین المللی صدام برای تجاوزگری و اشغالگری بود.
از همین جا بود که تلاش صدام برای مقصر نشان دادن ایران به عنوان آغازگر جنگ، شروع شد. در واقع صدام برای قانع کردن سازمان های جهانی و بین المللی در مقصر جلوه دادن ایران در شروع جنگ، فقط یک دلیل ارائه می کرد، آن هم اسارت سرلشگر خلبان شهید «حسین لشگری» چهار روز قبل از شروع رسمی جنگ...
4 روز قبل از شروع جنگ
سرلشگر خلبان حسین لشگری در روز 27 شهریور و چهار روز قبل از حمله گسترده صدام، به اسارت ارتش بعث درآمد. هواپیمای او مورد هدف پدافند عراق قرار گرفت و مجبور به ایجکت کردن از هواپیما شد. بعد از آن به اسارت سربازان ارتش بعث درآمد و از آن تاریخ شکنجه های وحشتناک بعثیون علیه ایشان آغاز شد. آنها از خلبان لشگری می خواستند اعتراف کند که برای حمله به آسمان عراق پرواز داشته است.
اما خلبان لشگری با تحمل شکنجه های قرون وسطائی تنها می گفت که برای حفاظت از خاک وطن در مقابل تجاوز هوایی ارتش عراق پرواز داشته است. سربازان آنها او را در خاک وطن که به اشغال درآمده، اسیر کرده اند و ایران فقط در پی دفاع از خود در برابر اشغالگران بوده است.
همین پاسخ البته هزینه وحشتناکی برای ایشان رقم زد و باعث طولانی شدن دوران اسارتشان شد. اسارتی 18 ساله که بالاخره در روز 17 فروردین 1377 تمام شد. گرچه سرلشگر خلبان حسین لشگری بعد از آزادی، زیاد نتوانست طعم آزادی و زندگی در کنار همسر و فرزندش را بچشد. و به دلیل عوارض آن شکنجه ها و 18 سال اسارت، در سال 1388 به شهادت رسید.
اثبات پاسخ خلبان لشگری با مراجعه به مطبوعات
باید توجه داشت پاسخی که خلبان لشگری به شکنجه گران بعثی می داد و آنها را به تجاوزگری محکوم می کرد، از طریق مراجعه به مطبوعات سال 1358 به راحتی قابل اثبات است.
در واقع رویکرد مطبوعات و به ویژه روزنامه ها در قضیه حمله ارتش بعث عراق به ایران را باید از ماه ها قبل از شروع رسمی جنگ تحمیلی در 31 شهریور 1359 مورد بررسی قرار داد. زیرا قبل از حمله رسمی ارتش صدام به ایران، بارها و بارها مرزهای غربی و جنوبی کشور توسط عراق مورد حمله قرار گرفته و حتی برخی از نقاط مرزی بمباران شد. این حملات تجاوز کارانه در روزنامه های آن زمان کشور انعکاس پیدا کرده است.
به طور مثال روزنامه «جمهوری اسلامی» در تاریخ 16 خرداد 1358 در ستون سخن روز خود درباره تحرکات فتنه انگیزانه رژیم بعث عراق نوشت: «صوت الجماهیر عراق یک روز از خوزستان به عنوان عربستان یاد می کند و روز دیگر عده ای مزدور و جاهل که با همکاری عمال رژیم سابق در خوزستان، دست به آتش افروزی می زنند را هموطن می نامد. دیروز هم رژیم بعثی به مرزهای ایران در منطقه کردستان تجاوز کرده و عده ای از روستانشینان کُرد هموطن ما را با بمب های شوروی به هلاکت رساند...»
و یا روزنامه اطلاعات در خبری به نقل از داریوش فروهر در تاریخ 21 مهر 1358 نوشت:
«عراق بر ضد میهن ما توطئه می کند، پایگاه می سازد و توطئه گران را به سوی مرز گسیل می دارد.» مدتی بعد هم البته روزنامه اطلاعات در مطلبی با عنوان «برنامه های دولت عراق برای ایجاد آشوب در ایران» در تاریخ 14 فروردین 1359، به کمک و تجهیز ضد انقلاب توسط حکومت بعث عراق برای ایجاد آشوب در مناطق مرزی ایران اشاره کرد.
قصرشیرین زیر آتش مستقیم توپ های عراق
همچنین روزنامه کیهان در تاریخ 13 خرداد 1359 در صفحه اول خود نوشت: «قصرشیرین زیر آتش مستقیم توپ های عراق» و...جالب است که خود خلبان شهید لشگری در کتاب خاطراتش به همین موضوع اشاره کرده و می نویسد: «از فروردین 1358 که سرآغاز تجاوزات مرزی عراق به ایران است تا 26/6/1359 طبق آمار وزارت امور خارجه ایران، عراق 148 مورد تجاوز هوایی و 295 مورد تجاوز زمینی و 21 مورد تجاوز دریایی به مرزهای ایران داشته است.»
وقتی تیر صدام به سنگ خورد!
یکی از بندهای مهم قطعنامه 598، بند ششم آن بود که بر اساس آن باید کمیته حقیقت یابی توسط سازمان ملل تشکیل می شد تا متجاوز و شروع کننده جنگ به وسیله آن مشخص شود. این بند علی رغم درخواست های مکرر ایران تا دو سال و نیم بعد، از طرف سازمان ملل پیگیری نشد.
اما دو سال بعد از حمله صدام به کویت و محکومیت جهانی اقدام او، دبیرکل سازمان ملل متحد به منظور اجرای بندهای 6 قطعنامه 598، در روز 23 مرداد 1370.ش برابر با 14 اوت 1991.م نامه ای به کشورهای ایران و عراق نوشت و از آنها خواست که ادلّه خود را برای معرفی کشور آغاز کننده جنگ اعلام کنند. این درخواست با تمسخر دولت عراق مواجه شد، اما در نهایت این کشور یک پاسخ غیرحرفه ای در چهارم شهریور 1370 به همراه اندکی مدارک به دبیرکل سازمان ملل ارائه داد.
اما جمهوری اسلامی ایران مدارک مستند و مستدل خود که در حد یک کتاب بود، را در 24 شهریور 1370 برابر با 15 سپتامبر 1991میلادی به دبیرکل سازمان ملل ارائه کرد.
مستندات ایران با تکیه بر ماده 51 منشور ملل متحد (مبنی بر دفاع مشروع) تنظیم شده بود.
دبیرکل سازمان ملل متحد پس از مشاوره با گروهی از کارشناسان خبره و نیز مطالعه سندهای ایران و عراق، این سندها را در اختیار یک گروه بی طرف قرار داد. پس از اظهار نظر گروه کارشناسان مستقل، در نهایت در تاریخ 18 آذر 1370 دبیرکل سازمان ملل نظر خود را مبنی بر اینکه عراق، آغازگر جنگ بوده است، طی یک گزارش رسمی در 9 بند به شورای امنیت سازمان ملل اعلام کرد.
به این شکل حدود سه سال و نیم پس از پایان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، در تاریخ 18 آذر 1370 آقای خاویر پرز دکوئیار دبیرکل سازمان ملل رسما عراق را به عنوان کشور آغازگر جنگ با ایران معرفی کرد. قطعا مرور تاریخ درخشان دفاع مقدس به غیر از ترویج تفکر ایثار، از خودگذشتگی و سلحشوری و دفاع از حق، اسلام و وطن، مانع از فرصت طلبی دشمنان می شود و جلوی تحریف تاریخ را از سوی آنان می گیرد.
