پرسش اینجاست که اگر این پول امروز تحت فشار مردم می‌توانست فراهم شود، مدیران باشگاه چرا یکسال پیش یا همان 17 ماه قبل که برانکو جدا شد این کار را نکردند؟ تازه آن زمان مربی کروات حاضر به سازش بود و گفته می‌شود تا 50 درصد به باشگاه تخفیف می‌داد. حالا بگذریم از اینکه قیمت ارز هم یکسال پیش با حالا قابل مقایسه نیست. خب چرا آن زمان مدیران دست روی دست گذاشتند و اهمال کردند تا کار به اینجا بکشد؟ چرا کارمان را سر وقت انجام نمی‌دهیم تا آخرش، هم التماس کرده باشیم و هم هواداران‌مان طعم اضطراب را چشیده باشند؟ اصلا یک گام جلوتر از این؛ اگر مطالبات مربیان و بازیکنان خارجی به موقع پرداخت شود، آنها اجازه فسخ قرارداد و جدایی پیدا نمی‌کنند. برانکو هنوز یک فصل دیگر با پرسپولیس قرارداد داشت که رفت. اگر باشگاه پول او را به موقع می‌داد، مربی کروات چاره‌ای جز ماندن نداشت. عین این داستان در مورد استراماچونی هم صدق می‌کند. مربی محبوب هواداران استقلال صرفا به خاطر دیرکرد باشگاه در پرداخت مطالباتش جدا شد و این همه داستان به‌وجود آمد. بار دیگر پرسش مهم‌مان را تکرار می‌کنیم؛ چرا کاری که از ابتدا باید صورت بگیرد، این‌قدر عقب می‌افتد و هزینه‌های مالی، عاطفی و حیثیتی کلان به بار می‌آورد؟
اگر پرسپولیس شانس بیاورد و از سوی فیفا محکوم نشود، طلب برانکو را به اضافه پنج درصد دیرکرد داده و تازه 60 هزار فرانک سوییس (دو میلیارد و صد میلیون تومان) هم باید به حساب فیفا واریز کند تا پنجره‌ها باز شود. داستان شکایت شفر از استقلال هم دقیقا روی همین ریل در حرکت است؛ مربی آلمانی که باشگاه استقلال به‌خاطر او از نقل‌وانتقالات محروم شد و نتوانست در آسیا از خریدهای جدیدش استفاده کند. یقین داشته باشید چند هفته دیگر پرونده پرسپولیس با گابریل کالدرون هم به همین نقطه می‌رسد. فوتبال ما همواره آزموده‌ها را می‌آزماید.
