در اینترنت مثل احمق‌ها رفتار نکنیم

وقتی پای امنیت کامپیوتری در میان باشد، بیشتر ما در اغلب موارد در معرض آسیب هستیم. چطور می‎توانیم با انجام ندادن کار‌های احمقانه‎ از کمک به مجرمان سایبری جلوگیری کنیم؟

زمانی که به بخش پشتیبانی اینترنت زنگ می‎زنید، خوب می‎دانید از نظر کارشناسی که آن سوی خط ایستاده، آدم ابلهی به نظر می‌رسید. آه سنگین و لحن حرف زدنش که سعی می‎کند مهربان باشد، او را لو می‎دهد. واقعیت این است که آن‎ها روی آدم‌هایی مثل ما اسم گذاشته‎اند:

 

"PEBKAC" که در انگلسی مخفف عبارت "وجود مشکل بین صندلی و کیبورد" Problem Exists Between Keyboard and Chair" است. بله، در نظر آن‎ها من و شما چنین چیزی هستیم. اما قبل از این که عصبانی بشوید، بد نیست این سوال‎ها را از خودتان بپرسید: آخرین باری که از اطلاعاتم کپی برداشته‌ام، چه زمانی بوده؟ برای چند حساب آنلاین از یک پسورد یکسان استفاده می‎کنم؟ تا حالا چند بار در ایمیل‎هایم روی لینکی کلیک کرده‎ام که نمی‎دانستم چه کسی فرستاده؟

هر چند وقت یک بار به ما یادآوری می‎شود که موقع انتخاب رمز عبور تا چه حد بد عمل می‎کنیم؛ از کلمات عبور به شدت ضعیفی مثل "12345" یا خود کلمه "password" گرفته تا نمونه‎هایی مانند "12345678" و "admin" که فقط کمی بهتر هستند. در فهرست بدترین رمزها، همیشه این کلمات عبور به چشم می‏خورند: "Letmein"، "iloveyou"، "welcome" و "monkey".

 

اگر از این کلمات عبور دارید بد نیست بدانید، حتی یک بچه دو ساله هم بعد از چند ساعت کوبیدن چکش اسباب بازی خود روی کیبورد، می‏تواند وارد حساب شما شود. می‌دانید مشکل از کجا آب می‎خورد؟ ما تنبل هستیم.

عده زیادی از مردم رمز خود را فراموش می‎کنند و بعد از آن از رمز موقتی که بخش پشتیبانی اینترنتی برایشان می‎فرستد استفاده می‏کنند. مشکل اینجاست که گاهی اوقات ممکن است تا یک ماه هم از این رمز‌های موقت استفاده شود. "

بنابراین در یک سازمان بزرگ این امکان وجود دارد که صد‌ها نفر از یک رمز یکسان استفاده ‎کنند. چنین کاری این افراد را در معرض خطر هک شدن قرار می‎دهد. به این ترتیب که هکر‌ها بعد از دستیابی به داده‎های کامپیوتری سازمان، رایج‎ترین رمز‌ها را روی میلیون‌ها حساب کاربری امتحان می‎کنند. "

آن‌ها با ورود به سیستم، می‎توانند یک ویرانی کامل به بار بیاورند.

چگونه یک رمز قوی انتخاب کنیم
رمز خود را تا آنجا که می‎توانید طولانی انتخاب کنید؛ بهتر است رمز شما دست کم بیش از 8 کاراکتر داشته باشد.

سعی کنید رمزتان ترکیبی از حروف بزرگ و کوچک و اعداد وهمین‎طور علائم باشد.

نباید در رمز خود از کلمات قابل حدس مثل اسم فرزندان، همسر، حیوان خانگی یا تیم مورد علاقه‎تان استفاده کنید.

رمز خود را به کسی نگویید.

برای وب‌سایت‎ها و سرویس‌های مختلف از رمز‌های متفاوت استفاده کنید.

سیستم تأیید هویت دو مرحله‎ای را فعال کنید.

استفاده از اپلیکیشن‎های مدیریت رمز مفید هستند.

تقریبا هر هفته اخباری در مورد یک سرقت بزرگ اطلاعات منتشر می‎شود و حتی شرکت‎های بزرگ هم از دست مجرمان سایبری در امان نبوده‎اند.

تأیید هویت دو مرحله‎ای - یعنی اضافه کردن یک لایه امنیتی روی اطلاعات ورود به حساب‎های مختلف آنلاین- به ویژه با استفاده از خصوصیات بیومتریک فرد از جمله صدا، اثر انگشت و چهره، هر روز رواج بیشتری پیدا می‎کند.

این روش‎ها برای حفظ امنیت سامانه اینترنتی شرکت‎ها و سازمان‎ها قابل استفاده نیستند، چون کامپیوتر‌های رومیزی معمولا نه از خودشان دوربین دارند و نه ابزاری برای خواندن اثر انگشت.

غیر از انتخاب رمز ما در یک مورد دیگر هم بد رفتار می‎کنیم؛ وقتی روی لینکی که نمی‌شناسیم کلیک یا از جایی که نباید، اطلاعات دانلود می‎کنیم.

بسیاری از این لینک‎ها ممکن است حاوی بدافزار باشند، برنامه‎هایی که طراحی می‎شوند تا از طریق نفوذ در سیستم امنیتی، اطلاعات بدزدند یا کنترل دستگاه‎ها را از راه دور در اختیار بگیرند.

با رواج هر چه بیشتر استفاده از تلفن همراه، لپ‎تاپ و تبلت هم برای کار و هم برای امور شخصی، کار مسئولان بخش فناوری اطلاعات سخت‎تر هم شده است. به همین دلیل است که بسیار از شرکت‎های بزرگ روی این تمرکز کرده‎اند که کامپیوترهایشان از هر خطرات احتمالی، سوءاستفاده یا کار احمقانه حفظ کنند.

متخصصان امنینت سایبری معتقدتد نیاز به سیستم‎های اتوماتیک هر روز بیشتر و بیشتر احساس می‎شود، آن هم در شرایطی که خیلی‎ها اطلاعات کافی در زمینه کامپیوتر و اینترنت ندارند. همه این‎ها به نفع همه خواهد بود اگر من و شما هم مثل آدم‎هایی که هیچ چیز در مورد کامپیوتر و اینترنت نمی‎دانند عمل نکنیم و کلید قلمروی‎مان را به راحتی در اختیار مجرمان سایبری نگذاریم.