کهیر مزمن؛ علائم و درمان

 

اگر کهیر مزمن شامل التهاب شدید باشد، پزشک ممکن است کورتیکواستروئید‌ها و دارو‌های ضد التهاب را تجویز کند.
کهیر مزمن بر کیفیت زندگی افراد تاثیر می‌گذارد و این شرایطی شایع‌تر از آن چیزی است که تصور می‌شود. کارشناسان تخمین می‌زنند که یک درصد جمعیت جهان به آن مبتلا باشند. کهیر مزمن بین زنان در بازه سنی 30 تا 50 سال بیشتر شایع است.

 

کهیر به ظاهر شدن برآمدگی‌های قرمز روی پوست که به طور معمول با خارش شدید همراه است، گفته می‌شود. کهیر‌ها دارای اندازه‌های مختلفی هستند و می‌توانند به طور ناگهانی شکل گرفته و ناپدید شده و هر بار در مکان متفاوتی ظاهر شوند.

از نظر بالینی، برای تشخیص کهیر مزمن بیمار باید برای بیش از شش هفته در یک سال از این شرایط رنج ببرد، حتی با در نظر گرفتن زمان‌هایی در این میان که ضایعات پوستی فروکش می‌کند.

منشا دقیق این شرایط ناشناخته است، اما متخصصان تشخیص داده اند که درمان با کنترل واکنش آلرژیک مرتبط است. به طور معمول، دارو‌های آنتی هیستامین و تغییرات غذایی برای تحقق این هدف در نظر گرفته می‌شوند.

علائم کهیر مزمن
ضایعات پوستی قرمز بدون تمایل برای بروز در بخش خاصی از بدن نشانه مشخص کهیر است. از سوی دیگر، تغییر در مکان‌های ظهور و اندازه‌های مختلف کهیر مشاهده می‌شود.

از جمله علائمی که برای تشخیص بالینی کهیر مزمن در نظر گرفته می‌شوند می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

- کهیر‌های قرمز روی هر قسمت از بدن
- اشکال متغییر کهیر‌ها در اندازه‌های مختلف با الگوی ظاهر و ناپدید شدن
- تورم در برخی قسمت‌های پوست همراه با ظاهر شدن کهیر‌ها
- ظاهر شدن کهیر‌های مرتبط با محرک‌ها مانند استرس یا قرار گرفتن در معرض گرما
- خارش شدید

کهیر مزمن و کیفیت زندگی
مطالعه‌ای در بیمارستان سنت توماس در انگلیس نشان داد که کهیر مزمن بر زندگی اجتماعی بیش از نیمی از بیمارانی که از این شرایط رنج می‌برند، تاثیر می‌گذارد. افزون بر این، بیش از نیمی از این افراد احساس می‌کنند که مشکل زیبایی شناسی آثار منفی بر زندگی جنسی آن‌ها می‌گذارد.

این در شرایطی است که کهیر مزمن می‌تواند بر زندگی کاری افراد نیز تاثیر گذاشته و موجب غیبت آن‌ها از محل کار خود شود.

حلقه اجتماعی نزدیک افرادی که به کهیر مزمن مبتلا هستند، نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند. این افراد نباید با اظهارنظر‌هایی که اعتماد به نفس آن‌ها را تخریب می‌کند، مواجه شوند. افزایش اظهارنظر‌های منفی می‌تواند احتمال پایبندی به درمان را نیز کاهش دهد.

موقعیت‌های استرس‌زا می‌تواند شرایط کهیر مزمن را بدتر کند. حتی اقدامی مانند خاراندن کهیر به واسطه اضطراب می‌تواند به ضایعه پوستی که بعدا عفونت می‌کند، منجر شود.

درمان دارویی
یکی از پایه‌های درمان کهیر مزمن تجویز دارو‌های ضد آلرژی است. در میان آنها، آنتی هیستامین‌ها یکی از رایج‌ترین موارد هستند.

بین آنتی هیستامین‌هایی که موجب خواب آلودگی می‌شوند می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- هیدروکسی‌زین
- دوکسپین
- دیفن هیدرامین

بین آنتی هیستامین‌هایی با عوارض جانبی کمتر شاید شناخته شده‌ترین مورد لوراتادین باشد که در گروه فکسوفنادین و سیتریزین قرار دارد.

اگر کهیر مزمن شامل التهاب شدید باشد، پزشک ممکن است کورتیکواستروئید‌ها و دارو‌های ضد التهاب را تجویز کند. آن‌ها به واسطه عوارض جانبی خود دارو‌هایی با استفاده محدود و برای مقاصد خاص هستند. توصیه شده‌ترین نمونه در این زمینه به طور معمول پردنیزون است.

درمان‌های غیر دارویی
افزون بر داروها، اقدامات بهداشتی-غذایی برای بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به کهیر مزمن اهمیت دارد. این اقدامات برای مقابله با علائم بلند مدت در نظر گرفته می‌شوند.

از جمله اقدامات غیر دارویی برای مقابله با کهیر مزمن می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

- پرهیز از صابون‌هایی که طبیعی نیستند و می‌توانند موجب تحریک پوست شوند
- استفاده از کرم‌های مرطوب کننده برای آبرسانی به پوست
- استفاده از لباس‌های راحت برای پرهیز از مالش پارچه روی پوست
- استفاده از کرم‌های ضد آفتاب هنگام حضور در فضای آزاد حتی در روز‌هایی که آفتابی به نظر نمی‌رسند
- پرهیز از محرک‌های شناسایی شده