گروه سیاست سایت فردا – یکی از چهره‌های نزدیک به عارف از کاندیداتوری او در انتخابات ریاست جمهوری 1400 خبر داده است. حسن رسولی، عضو شورای شهر تهران، اما از عبارت «نظر شخصی من این است» استفاده می‌کند تا هم خبر را داده باشد و هم این فرصت را به عارف بدهد که بعدا یک بار دیگر با اعلام رسمی خود درباره کاندیداتوری خبرسازی کند. رسولی به خبرگزاری «مهر» گفته است: «آقای عارف در سال 92 در فهرست داوطلبان انتخابات ریاست‌جمهوری قرار داشت و تنها اصلاح‌طلب حاضر در آرایش انتخاباتی آن زمان بود که بنا بر مصالح ملی و در تبعیت از رهبری اصلاحات و خرد جمعی اصلاح‌طلبان به نفع روحانی کناره‌گیری کرد. نظر شخصی بنده این است که او [عارف]داوطلب انتخابات می‌شود، اما اینکه این حدس به یقین تبدیل خواهد شد، هم باید از او سؤال کرد و هم مقداری جلو رفت تا افق انتخابات شفاف‌تر و روشن‌تر شود».
پیش‌بینی ورود یا عدم ورود عارف به انتخابات، اما آنطور که رسولی می‌گوید خیلی هم نیاز به جلو رفتن و منتظر ماندن ندارد. در واقع نامزدی او در این کارزار از خیلی وقت پیش قطعی و عیان بوده است. از همان وقتی که از اشتباه بودن تاکتیک ائتلاف می‌گفت و اصرار می‌کرد که این بار باید با کاندیدای خالص وارد میدان شد. یا از همان وقت که علی‌رغم کارنامه غیرقابل دفاعش می‌گفت که اگر کاندیدایی بهتر از خودش باشد، نخواهد آمد! (نقل به مضمون).
مواضع و اظهارات اخیر عارف نیز مزید بر علت است تا ورود او را به رقابت‌های انتخاباتی 1400 جدی بگیریم. او سکوت سال‌های نمایندگی را کنار گذشته و هرچه که پیش می‌ریم بیشتر به موضوعات مورد علاقه مردم مثلا آزادی‌های سیاسی و مدنی می‌پردازد. در عین حال همه ابزار‌های رسانه‌ای خود را به کار گرفته تا با انتقاد از دولت و وضع موجود، جایی برای خود در دل مردم باز کند.
نام عارف از همان ابتدا در لیست کاندیدا‌های احتمالی جریان اصلاح‌طلب بوده است، زیرا او از امتیازاتی مثل اصلاح‌طلب خالص بودن برخوردار است. همچنین از جمله اصلاح‌طلبانی است که انتظار می‌رود به سادگی از فیلتر دستگاه‌های نظارتی عبور کند. در عین حال مدت‌ها ریاست شورای عالی سیاست گذاری اصلاح‌طلبان را به عهده داشته و با وجود ایرداتی که به آن شورا و ریاست وی وارد است؛ از عقبه سیاسی برخوردار است.
گذشته از همه این‌ها، عارف و حامیانش هنوز فکر می‌کنند که جریان اصلاحات به خاطر آن حرف‌شنوی در سال 92 و کنار کشیدن به نفع روحانی یک ریاست جمهوری به عارف بدهکار است!
ضعف عارف، اما عملکرد پر ایراد او در شورای عالی سیاست گذاری اصلاح‌طلبان و مجلس دهم و فراکسیون امید است. او همواره مورد نقد بوده و کمتر کسی است که روی احتمال رای‌آوری او حساب کند. خودش، اما انگار این ضعف را چندان جدی نمی‌گیرد. او همین چند ماه قبل به خبرنگاران گفته بود که «من اگر باید بیایم میدان، راحت می‌آیم و اگر نباید بیایم تا بر اساس خرد جمعی شخص بهتری بیاید، نمی‌آیم... همیشه در ذهنم این بوده که اگر فردی مناسب‌تر از خودم پیدا کردم، بکشم کنار؛ بنابراین من از حالا نمی‌توانم بگویم که برای 9 ماه دیگر چه کار می‌خواهم بکنم. من برای خودم در هر دوره از انتخابات راهبردی را مشخص کرده‌ام و به نظرم مهم‌ترین راهبرد همه جریان‌های سیاسی کشور برای انتخابات آتی ریاست‌جمهوری، مسئله مشارکت در انتخابات است. اگر خدای ناکرده مشارکت 40 درصدی در انتخابات مجلس برای مثال به 37 درصد برسد، برای کشور فاجعه است».
به هر ترتیب درباره ورود عارف به انتخابات و نامزد شدن او تردید چندانی نیست. درباره حمایت اصلاح‌طلبان از وی و ماندن عارف در این کارزار، اما از حالا نمی‌توان با اطمینان سخن گفت. باید منتظر ماند و دید که اصلاح‌طلبان در طیف‌های مختلف به عارف روی خوش نشان داده و از او حمایت می‌کنند یا خیر؟ همچنین باید منتظر ماند و دید که آیا بدنه اجتماعی اصلاح‌طلبان به خاطر عارف یا کاندیدایی مثل او پای صندوق می‌آید؟!
