یک بحث این است که اساسا مدیران ما چرا باید استعدادی مثل عادل را طرد کنند که بعد مجبور شوند در مقابل استقبال گسترده مردمی از او چنین مواضعی بگیرند، بحث دیگر اما اصرار بر عدم‌محبوبیت تهیه‌کننده و مجری سابق برنامه نود است. ادعای ساختگی بودن فالوورهای پیج AFC در حالی مطرح می‌شود که عادل در طول سالیان طولانی پخش برنامه نود هم بارها مقبولیتش را به سنجش گذاشته بود. نود، 20 سال مورد استقبال گسترده مخاطبان بود و حتی در آخرین روزهای پخش هم جایزه بهترین برنامه ترکیبی تلویزیون را با رای مردم به دست آورد. غیر از اینها فردوسی‌پور برای سالیان طولانی هر هفته در برنامه‌اش نظرسنجی پیامکی داشت که میزان مشارکت بینندگان در آن، هرگز از یک میلیون نفر پایین‌تر نیامد. حتی رکورد ارسال 6 میلیون و 400 هزار پیام کوتاه به این برنامه هم به ثبت رسیده است. باز عادل به این مقدار بسنده نمی‌کرد و معمولا آخرین قسمت از برنامه نود در هر سال را به سنجش میزان رضایت مردم اختصاص می‌داد. اینجا هم هیچ‌گاه میزان رضایت بیننده‌ها از رویکرد و محتوای برنامه نود به کمتر از 92 درصد نرسید. همه اینها نشان می‌دهد اقبال عمومی به فردوسی‌پور چیز تازه‌ای نیست و چه بسا بی‌مهری 18 ماه گذشته، آن را تشدید هم کرده باشد.
می‌شود در کوچه پس‌کوچه‌ها پرسه زد و نظر مردم را در مورد عادل پرسید. اگر نه می‌توان سرکی به فضای مجازی کشید و باز اگر هیچ‌کدام اینها مقبول نبود، می‌توان به محکمه اعداد و ارقام رجوع کرد؛ اعداد دروغی برای گفتن ندارند. ضریب نفوذ فردوسی‌پور بین مردم همان‌قدر واضح است که مهجور ماندن «فوتبال برتر» در باکس دوشنبه‌شب‌ها؛ شویی که بنا به افکارسنجی‌های رسمی خود صداوسیما هم جزو برنامه‌های محبوب و پربیننده نیست. جالب است که فوتبال برتر سعی کرده از همه جزئیات برنامه نود الگوبرداری کند، غیر از همان آیتم معروف نظرسنجی. پرسش اینجاست که چرا فوتبال برتر مسابقه پیامکی هفتگی ندارد و آیا واقعا محمدحسین میثاقی و همکارانش می‌توانند مثلا در آخرین دوشنبه همین امسال میزان رضایت عمومی از این برنامه را به شکل روشن و شفاف به سنجش بگذارند یا نه؟ همه چیز آشکار است. اصرار به نادیده گرفتن سلیقه مردم هم حاصلی جز افزایش این شکاف بی‌مورد ندارد چه خوب است از سرمایه‌های‌مان مراقبت کنیم.
