دیدن سگ‌های لاغر و گرسنه در کنار جاده‌های بین شهری که برای غذا مشغول پارس کردن هستند دیگر منظره‌ای تکراری است. این روزها در حاشیه جاده گنجنامه و عباس آباد همدان پر از سگ‌های ولگرد و کیسه نایلون های پر از غذا که برای سگ ها رها شده قابل مشاهده است. بدیهی است در زمان‌هایی که هوا رو به سردی می‌گذارد شهروندان بیش‌تری بر خود لازم می‌بینند که به فکر غذا دادن به حیوانات بی‌سرپرست باشند با این وجود صدای دیگری به گوش می‌رسد که این همه مهربانی و دلسوزی انسان برای حیوانات را تایید نمی‌کند. سگ‌ها اولین حیوانات اهلی شده توسط انسان هستند و قرن‌ها تحت مالکیت انسان بوده‌اند تا اینکه تعدادی از آنها از این سرپرستی خارج و تکثیر شدند. حیواناتی وفادار که قرن‌ها و هزاره‌ها به کمک ما آمدند و حالا در حاشیه جاده‌ها به‌دنبال پسمانده غذای مسافری می‌گردند که از پنجره ماشینش به بیرون پرت کرده است.
نباید با عملکردهایمان کاری کنیم که حیات وحش اهلی شوند و آنها بیش از حد به انسان‌ها اعتماد کنند و مطمئن شوند؛ کسی هست که برای آنها غذا تامین کند، چون این موضوع باعث می‌شود تاب‌آوری حیوانات در برابر شرایط سخت کاهش پیدا کند. غذا و آب دادن به حیوانات به تدریج باعث می‌شود آنها در معرض آسیب‌های جدی‌تری قرار بگیرند. کاری که می‌تواند با اخلاق محیط زیستی سازگارتر باشد آنست که در صورتی که هموطنان ما با حیوان مجروحی روبه‌رو می‌شوند اقدامی برای بهبود وضعیت آن انجام دهند، یا در شرایط یخبندان و سرمای شدید که امکان پیدا کردن غذا وجود نداشت و حیوانات نمی‌توانستند از پوشش گیاهی و برگ‌ها تغذیه کنند و منابع آبی یخ زده بود و حیوانات نمی‌توانستند آب بخورند. به گفته کارشناسان محیط زیست، غذا دادن و پشت کردن به حیوان نه تنها کمکی به سگ‌ها نمی‌کند بلکه با این کار فلاکت یک حیوان را ضربدر تعداد توله‌های آنها می‌کنیم و تعداد سگ‌هایی را که بی‌غذا و بی‌پناهگاه خواهند ماند، تصاعدی بالا می‌بریم. ما در ایران با جمعیت میلیونی سگ طرف هستیم. رها شدن سگ در طبیعت یک معنی دارد و آن اینکه یعنی زیستگاه، تصرف شده است. آنها پوشش گیاهی و مار و مارمولک و موش صحرایی را از بین می‌برند و از این گذشته حق زندگی برای پستاندار دیگری هم در قلمرو آنها وجود ندارد. انگار یکسری شکارچی با سلاح سرد فرستاده باشیم به طبیعت.
