تبخیر پاداش آسیایی

در مورد سوءمدیریت حاکم بر فوتبال ایران تا به حال مطالب زیادی نوشته شده است. مثلا همین بودیمیر و جونیور برندائو که در دوران مدیریت ایرج عرب به پرسپولیس پیوستند جمعا حدود 820 هزار یورو خرج روی دست باشگاه گذاشتند و روی هم فقط دو گل زدند، در حالی که مهدی عبدی مازندرانی با قرارداد صد میلیون تومانی تنها در نیمه‌نهایی و فینال لیگ قهرمانان آسیا دو گل زده است. پس معلوم می‌شود یک جای کار غلط است که باشگاه‌های ما سراغ چنین انتخاب‌هایی می‌روند و نقره‌داغ می‌شوند. با این همه اما آنچه رسیدن حکم بودیمیر در این مقطع را کمی غم‌انگیزتر می‌کند، تقارن آن با تقلای ستودنی بازیکنان این تیم برای کسب پاداش آسیایی است. در حقیقت طی روزها و هفته‌های گذشته بازیکنان پرسپولیس سخت تلاش کردند تا توانستند چیزی حدود سه میلیون دلار پاداش از ناحیه حضور موفق در لیگ قهرمانان به دست بیاورند، اما حالا دست‌کم یک‌ششم این رقم به جیب بازیکنی می‌رود که دو سال پیش دو گل زده و رفته؛ مهاجمی که حتما بین بازیکنان امید و دسته یک هم می‌شد یک نفر را با بیلان و کیفیت او پیدا کرد. صددرصد مخالف منع حضور خارجی‌ها در فوتبال ایران هستیم، اما خارجی‌هایی که با قیمت مناسب بیایند و عملکردشان بهتر از نمونه‌های ایرانی باشد. کیفیت امثال گادوین منشا، شیخ دیاباته، بشار رسن و... را نمی‌توان انکار کرد، اما آیا بودیمیر هم همین اندازه تاپ و بی‌جانشین بود؟ هرگز.

غم‌انگیز است که انگار عیسی آل‌کثیر و مهدی عبدی و بقیه هر چقدر دویده‌اند، زحمت کشیده‌اند و گل زده‌اند، فقط به خاطر این بوده که جیب یکی مثل بودیمیر در کرواسی پر شود. درد دارد که انگار هر چه مادر عیسی برای موفقیت تیم ایرانی دعا کرده، سودش را خانواده یک مهاجم متوسط اروپایی برده؛ کسی که می‌توانست جذب نشود، یا با این قیمت نیاید یا دست‌کم شرایط جدایی‌اش طوری رقم بخورد که باشگاه ایرانی نقره‌داغ نشود. با این حال مدیران غیرمتخصص نفس این فوتبال را گرفته‌اند. فعلا یک‌ششم پاداش آسیایی به جیب بودیمیر واریز می‌شود و برای بقیه‌اش هم کلی مشتری پشت در است؛ از گابریل کالدرون و دستیارانش تا آنتونی استوکس. همه هم یادگار مدیرانی که هر کدام دیگری را در اشتباه کردن و گاف دادن روسفید کردند. انگار هزار فینال آسیا لازم است برای تسویه کامل این شاهکارها!