عاقبت چشم گفتن به همه

همه مظلوم واقع می‌شوند و هیچ ظالمی در کار نیست. درست عین داوری‌ها؛ جایی‌که هر 16‌تیم لیگی عقیده دارند قضاوت داوران به ضرر آنهاست، درحالی‌که قاعدتا اگر تیمی ضربه بخورد، یک تیم دیگر باید نفع برده باشد. با این حال ما آن تیم سودبرنده را هرگز ندیده‌ایم. اینجا همه ضرر کرده‌اند، همه مظلوم و تنها هستند!

   شگفتی‌های یک برنامه

عقب‌افتادن سه مسابقه پرسپولیس پیش از فینال لیگ قهرمانان آسیا کار سازمان لیگ را برای برنامه‌ریزی مسابقات آینده حسابی سخت کرد. می‌شد یک یا دو مسابقه پرسپولیس به‌تعویق نیفتد، اما نساجی قبول نکرد محل برگزاری بازی رفت و برگشتش عوض شود. در اردوی ذوب‌آهن هم مساله شیوع‌کرونا پیش آمد. از سوی دیگر استقلال هم شرط گذاشت که تا مسابقات معوقه پرسپولیس انجام نشود، حاضر به برگزاری دربی تهران نیست. در نتیجه شرایطی پیش‌آمد که واقعا عجیب است. قرار شد پرسپولیس قبل از دربی مسابقات هفته ششم و هفتمش را برگزار کند و در عوض استقلال دو بازی هفته نهم و دهمش را انجام بدهد. ملغمه عجیبی شده و حتی وضعی پیش‌آمده که می‌تواند در کتاب رکوردهای جهانی گینس ثبت شود. داستان این است که امروز سه‌شنبه، نهم دی‌ماه دو مسابقه آغازین هفته‌های نهم و دهم به‌طور هم‌زمان انجام می‌شود! به این ترتیب سایپا و صنعت نفت آبادان در تهران مسابقه اول هفته نهم را برگزار می‌کنند و در تبریز ماشین‌سازی و سپاهان بازی اول هفته دهم را انجام خواهند داد. بعید است که هیچ‌جای جهان در یک لیگ حرفه‌ای، مسابقات دو هفته در یک روز شروع شود، اما خب قصه ما فرق می‌کند!

   چرا سازمان لیگ باج می‌دهد؟

بعد از اعلام این برنامه، باشگاه ذوب‌آهن بیانیه اعتراضی داد، سرمربیان استقلال و فولاد هم مصاحبه‌های تندی کردند، پرسپولیس هم بیانیه داد و مدعی شد از همه مظلوم‌تر است! به‌نظر می‌رسد بخش زیادی از مشکلات ریشه در انعطاف بیش از حد سازمان لیگ دارد. مجموعه برنامه‌ریز فوتبال ایران تلاش می‌کند به‌طور همزمان رضایت همه تیم‌ها را جلب کند، در حالی‌که چنین کوششی نتیجه عکس می‌دهد. پرسپولیس قبل از فینال باید به قائم‌شهر می‌رفت و با نساجی بازی می‌کرد؛ در غیر این‌صورت اگر واقعا سفر برای سرخ‌ها خطرناک بود، سازمان لیگ باید با تحکم نساجی را به تهران می‌کشاند و جای دو مسابقه رفت و برگشت را تغییر می‌داد. به همین ترتیب این سازمان نباید با درخواست ذوب‌آهن برای تعویق بازی با پرسپولیس موافقت می‌کرد و بعد از آن هم نباید گوش به خواسته استقلال می‌داد. وقتی به همه بگویی «چشم»، سنگ‌روی‌سنگ بند نمی‌شود. اینجاست که تیم‌های دیگر هم شرایط را برای تحمیل تمایلات‌شان مساعد می‌بینند و تازه آخرش طلبکار می‌شوند. بدون تعارف تا سازمان لیگ جدیت لازم برای اداره مسابقات را پیدا نکند، هر روز همین برنامه است، همه بیانیه می‌دهند و باشگاه‌ها در زنگ ورزش «انشا» می‌نویسند.