حضرت آیت الله محمد تقى مصباح یزدى(ره)، در سال 1313 هجرى شمسى در شهر کویرى یزد دیده به جهان گشود. وى تحصیلات مقدماتى حوزوى را در یزد به پایان رساند و براى تحصیلات تکمیلى علوم اسلامى عازم نجف شد؛ ولى به علت مشکلات فراوان مالى، بعد از یک سال براى ادامه تحصیل به قم هجرت کرد. ایشان از سال 1331 تا سال 1339 ه.ش در دروس امام راحل (قدس سره) شرکت می کردند و در همین زمان، در درس تفسیر قرآن، شفاى ابن سینا و اسفار ملاصدرا از وجود علامه طباطبایى (رحمه الله) کسب فیض می نمودند.
وى حدود پانزده سال در درس فقه آیت الله بهجت مدظلّه العالى شرکت داشت. بعد از آن که دوره درسى ایشان با حضرت امام به علت تبعید حضرت امام قطع شد، معظّم له به تحقیق در مباحث اجتماعى اسلام، از جمله بحث جهاد، قضا و حکومت اسلامى، پرداخت. وى در مقابله با رژیم معدوم پهلوى نیز حضورى فعّال داشت که از آن جمله، همکارى با شهید دکتر بهشتى، شهید باهنر و حجة الاسلام هاشمی رفسنجانى است و در این بین، در انتشار دو نشریه با نام هاى «بعثت» و «انتقام» نقش داشت که تمام امور انتشاراتى اثر دوم نیز به عهده معظّم له بود. سپس در اداره، مدرسه حقّانى به همراه آیت الله جنتى، شهید بهشتى و شهید قدوسى فعّالیّت داشت و حدود ده سال در آن مکان به تدریس فلسفه و علوم قرآنى پرداخت. از آن پس، قبل و بعد از انقلاب شکوهمند اسلامى، با حمایت و ترغیب امام خمینى (قدس سره)، چندین دانشگاه، مدرسه و مؤسّسه را راه اندازى کرد که از مهمترین آنها مى توان از بخش آموزش در مؤسّسه در راه حق، دفتر همکارى حوزه و دانشگاه و بنیاد فرهنگى باقرالعلوم نام برد. ایشان همچنین ریاست مؤسّسه آموزشى و پژوهشى امام خمینى (رحمه الله) را از جانب مقام معظّم رهبرى برعهده داشت.
سرانجام حضرت آیت الله محمدتقی مصباح یزدی عضو خبرگان رهبری و رئیس موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، شامگاه جمعه 12 دی ماه در سن 86 سالگی و بعد از تحمل دوره ای بیماری، به دیدار حق شتافت.
متن کامل وصیت نامه حضرت علامه آیت الله محمد تقی مصباح یزدی(قدس سره) که در پایگاه اطلاع رسانی آثار معظم له منتشر شده است، به شرح ذیل است:
بسم الله الرحمن الرحیم
أشهد أن لا إله إلّا الله وحده لاشریک له وأن محمّداً عبده ورسوله أرسله بالهدی ودین الحق لیظهره علی الدین کله ولوکره المشرکون وأن بنته فاطمة الزهراء سیدة نساء العالمین وأن علیّ بن ابی طالب امیرالمؤمنین وامام المتقین وأن الحسن والحسین وعلیّ بن الحسین ومحمد بن علی وجعفر بن محمد وموسی بن جعفر وعلی بن موسی ومحمد بن علی وعلی بن محمد والحسن بن علی والحجة بن الحسن (صلوات الله علیهم) ائمّتی وسادتی وقادتی بهم أتولّی و من اعدائهم أتبرّأ. اللّهم اجعلنی من محبّیهم وشیعتهم وموالیهم واحشرنا معهم. وأشهد أن الموت حقّ وأن الساعة آتیة لاریب فیها وأن الله یبعث من فی القبور وأشهد ان کلّ ما جاء به النبی(صلی الله علیه وآله) حقّ لا مریة فیه وأن القرآن والعترة هما الثقلان اللذان من تمسک بهما نجی ومن تخلّف عنهما ضلّ، نعوذ بالله تعالی.
امّا بعد؛ فهذا ما اوصی به العبد المذنب الراجی عفو ربه ورحمتَه التی سبقت غضبه والراجی شفاعة اولیائه المعصومین (صلوات الله و سلامه علیهم اجمعین) محمّد تقی الیزدی الی ولده قرّة عینه «علیّ».
اوصیه بما اوصی به الله تعالی وأنبیاؤه وأولیاؤه.
اوصیه بتقوی الله والتوکّل علیه وأن یعلم علماً یقیناً أن لا نجاة الّا فی عبادة الله تعالی وإطاعته وأن لا سعادة الّا بالاعتصام به و بالتوسّل باولیائه وأن یعلم أن من افضل ما أمر الله به تعالی طلب العلم و العمل به و تعلیمه وأن یعلم أن طلب العلم بالله و بما انزل الله فی مثل هذا الزمان کالجهاد فی سبیل الله بل من افضل الجهاد فإن الخطر علی الاسلام والمسلمین من ناحیة الجهل أشدّ من ناحیة الأعداء وان الذبّ عن الاسلام وإزاحة الشبهات عن العقائد والاحکام، من أفضل ما یرضاه الله تعالی. أسأل الله تعالی أن یوفّقه واخاه لذلک ابتغاء وجهه الکریم.
واوصیه بالاخلاص فی العمل والجهد فیه و ترک الکسل.
واوصیه بالتهجد وقراءة القرآن والتوسّل باولیائه الکرام لاسیما اباعبدالله الحسین(علیه السلام) و بقیّة الله فی أرضه (عجل الله تعالی فرجه الشریف).
واوصیه بالبر بامّه ـ فإنّ الجنة تحت اقدام الامّهات ـ واوصیه بالبرّ باخیه قّرة عینی «مجتبی»، وبأُخته، وبالبرّ بإخوانه وأرحامه وجیرانه وإکرام أساتذته لاسیّما من یتعلّم منهم علم التوحید والاخلاق.
واوصیه بطلب المغفرة لی راجیاً ان یکون ذلک نافعاً لنفسه وأسأل الله تعالی له التوفیق و الإعانة؛ إنه ذو فضل عظیم ومنّ جسیم؛ إنه أرحم الراحمین.
واوصیه بدوام الذکر وکثرة التفکر والشکر.
واوصیه بمخالفة النفس والهوی، والزهد فی الدنیا وزخارفها وجاهها وریاستها.
واوصیه بالقناعة وترک الطمع عمّا فی ایدی الناس والثقة بالله وأن لایرجو غیره ولایخاف الّا ذنبه وأن لایخاف فی الله لومة لائم وأن یعلم علماً یقیناً أن ما اصابه لمیکن لِیُخطئه وما اخطأه لمیکن لیصیبه.
واوصیه بالصبر والرضا بقضاء الله فان ذلک من عزم الامور.
واوصیه أن یجعل همَّه همّاً واحداً وهو أن یطلب رضا الله تعالی ویعلم أن المولی تعالی أکرمُ من أن یکل امر عبده المتوکل علیه الی نفسه أو إلی سایر عباده.
ثم اوصیک یا ولدی ویا قرة عینی بأن لاترجو إلا الله ولا تعتمد علی غیر الله وأن لا تستعین إلا بالله واوصیک أن تنقطع الی الله وتستأنس به وتخلص حبّک له وتُفرغ قلبک لذکره ومناجاته، وأسأله تعالی أن یوفّقک لذلک بحق محمد وآله الطاهرین، وأن یوفّق قرة عینی مجتبی لذلک کلّه إن شاء الله.
امّا بعد از همسرم و فرزندانم و برادران و همکارانم و همه ی ذوی الحقوق تمنّا دارم که مرا ببخشند و از خدای مهربان برایم طلب آمرزش کنند. مایلم که همسرم مادام العمر در خانه ی ملکی، معززهً زندگی کنند؛ مگر اینکه خودشان جای دیگری را ترجیح دهند و اثاث البیتی که به این جانب تعلق دارد به ایشان واگذار نمودم.
و مایلم بعد از اجابت دعوت مولی تبارک و تعالی چهل شب سوره ی مبارکه تبارک بر سر مزارم قرائت شود و با اینکه خودم موفق به تشکیل مجالس توسّل در منزل نبودم مایلم در صورتی که میسّر باشد گهگاهی مجلس توسّلی تشکیل شود و نام مبارک سیّدالشهداء و حضرت ولیّ عصر عجل الله فرجه در خانه زنده بماند و نیز مایلم مقداری از ثلث مال صرف اطعام فقرا و ضیافت همسایگان و صله ی ارحام شود؛ مخصوصاً انفاق در حال دفن فراموش نشود.
إنّا للّه و إنّا الیه راجعون یا مولای و یا سیّدی، العفو العفو العفو.
محمدتقی مصباح یزدی
شوال المکرم 1420
ترجمه ی بخش عربی وصیت نامه
شهادت می دهم که خدایی جز الله نیست. او یکی است و شریک ندارد. و شهادت می دهم که محمد(صل الله علیه و آله)، بنده و فرستاده ی اوست که به هدایت و دین حق و برای آشکار کردن آن بر همه ی ادیان، هرچند مشرکان از آن ناخوشنود باشند، فرستاده شده است.
نیز شهادت می دهم که دختر او، فاطمه زهرا(سلام الله علیها)، سرور بانوان جهان، و علی بن ابی طالب(علیه السلام)، امیر مؤمنان و امام پارسایان است، و حسن و حسین، و علی بن حسین، و محمد بن علی، و جعفر بن محمد، و موسی بن جعفر، و علی بن موسی، و محمد بن علی، و علی بن محمد، و حسن بن علی، و حجت بن الحسن ـ که درود خدا بر آنان باد ـ امامان و بزرگان ما و پیشوایان ما هستند که آن ها را دوست دارم و از دشمنان آن ها بیزارم. خدایا، مرا از محبّان و شیعیان و پیروان آنان قرار ده و با آنان محشور کن.
و شهادت می دهم که مرگ، حق است، و ساعت (قیامت) آمدنی است و در آن شکی نیست، و خداوند، هر کسی را که در قبرهاست، برمی انگیزد.
شهادت می دهم که آنچه پیامبر آورده، حق است و در آن تردیدی نیست، و قرآن و عترت، دو امر گران سنگ هستند که هر کس به آن ها تمسک جوید، نجات می یابد، و هر کس از آن ها سرپیچی کند، گمراه می شود؛ که از این امر به خداوند پناه می بریم.
اما بعد؛ این وصیت بنده ی گنه کار، محمدتقی یزدی است ـ که به عفو پروردگارش، و به رحمت او که بر غضبش سبقت گرفته، و به شفاعت اولیای معصوم که سلام و درود خدا بر آنان باد، امید دارد ـ، به فرزند و نور چشمش، علی.
او را وصیت می کنم به همان چیزی که خدای تعالی و پیامبران و اولیایش توصیه کرده اند.
او را به تقوای الهی و توکل به او توصیه می کنم، و نیز به اینکه یقیناً بداند که نجاتی جز با عبادت و اطاعت پروردگار میسر نیست، و اینکه سعادت، جز با چنگ زدن به او و توسل به اولیای او ممکن نیست. و نیز بداند که بهترین چیزی که خدای تعالی به آن دستور داده، طلب علم و عمل به آن و تعلیم آن است. و همچنین بداند که طلب معرفت به خدا و به آنچه خدا نازل کرده، در زمان ما همانند جهاد فی سبیل الله، بلکه از برترین جهادهاست؛ زیرا خطری که اسلام و مسلمین را از ناحیه ی جهل تهدید می کند، به مراتب شدیدتر از خطری است که از ناحیه ی دشمنان می رسد، و بداند که دفاع از اسلام و دفع شبهات مربوط به اعتقادات و احکام، از بزرگ ترین راه های خشنودی خدای بزرگ است. از خدا می خواهم که علی و برادرش را در این راه برای نایل شدن به وجه کریم الهی موفق کند.
او را به اخلاص در عمل و مجاهده در این راه، و ترک سستی و کسالت توصیه می کنم.
فرزندم را به تهجد و قرائت قرآن و توسل به اولیای کرام به ویژه اباعبدالله الحسین(علیه السلام) و بقیةالله فی ارضه(عجل الله تعالی فرجه) توصیه می کنم.
فرزندم را به خوش رفتاری با مادرش سفارش می کنم؛ که بهشت، زیر پای مادران است. و او را به خوش رفتاری با نور چشمم مجتبی و خواهرش، و نیکی با برادران و ارحام و همسایگان، و گرامی داشتن استادان خود ـ به ویژه استادان علم توحید و اخلاق ـ توصیه می کنم.
او را به طلب مغفرت برای من، با امید به آنکه این طلب مغفرت، برای خود او نیز منفعت داشته باشد، سفارش می کنم. از خدا توفیق و یاری اش را طلب می کنم؛ به درستی که خداوند، صاحب فضل عظیم و منت بزرگ و مهربان ترین مهربانان است.
فرزندم را به ذکر مدام، تفکر فراوان، و شکرگزاری، و مخالفت با نفس و هوی، و به زهد در دنیا و بی رغبتی به تجملات دنیا و مقام و ریاست آن توصیه می کنم.
فرزندم را به قناعت، ترک طمع از آنچه در دستان مردم است، اعتماد به خدا و نومیدی از غیر او، نهراسیدن از غیر گناه خود، و نهراسیدن در مسیر الهی از ملامت ملامت گران توصیه می کنم و نیز اینکه یقین داشته باشد که آنچه به او رسیده، قرار نبوده نرسد، و آنچه به او نرسیده، نمی بایست می رسیده است.
او را به صبر و رضا به قضای الهی که از امور مهم است، توصیه می کنم.
او را سفارش می کنم به اینکه همه ی همّت خود را یک چیز، یعنی طلب رضایت خداوند، قرار دهد؛ و اینکه بداند مولای بزرگ ما، کریم تر از آن است که امر بنده ای را که به او توکل کرده، به خود آن بنده یا دیگر بندگان بسپارد. پس تو را، ای فرزندم و ای نور چشمم، توصیه می کنم به اینکه فقط به خدا امید داشته باشی و فقط بر او اعتماد کنی و جز از او کمک نخواهی. و تو را به انقطاع به سوی خدا، و امیدواری به او، و خالص کردن محبت به او، و متوجه کردن قلب به ذکر و مناجات او توصیه می کنم و از خدا می خواهم که به حق محمد و خاندان پاکش، تو و نور چشمم مجتبی را به همه ی این ها موفق کند؛ ان شاءالله.
