خوردن تنها دو قاشق غذاخوری آجیل در روز، عملکرد شناختی را بهبود می‌بخشد
یک تحقیق گسترده نشان داد که خوردن آجیل از میانسالی به بعد، می‌تواند به جلوگیری از دمانس یا زوال عقل، کمک کند. محققان دانگشاه سنگاپور از سال 1993 تا 2016، با مطالعه حدود 17 هزار نفر، رژیم غذایی آنان را تعقیب، و سپس عملکرد شناختی آنان را ارزیابی کرده‌اند.
احتمال بروز مشکلات مربوط به حافظه در بالای 60 سالگی، در افرادی که در چهل سالگی دو بار در هفته یا بیشتر آجیل خوردن را شروع کرده‌اند، در مقایسه با کسانی که کمتر از یک بار در ماه آجیل می‌خورده‌اند، یک پنجم بوده است.
این تحقیق که در نشریه «سن و پیری»منتشر شد، همچنین می‌گوید کسانی که هفته‌ای یک بار آجیل خورده‌اند نیز تقریبا از همان مزایا برخوردار شده‌اند، چرا که احتمالا ابتلای آنان به اختلال عملکرد شناختی در 60، 70 و 80 سالگی، 19 درصد کمتر بوده است.
این اولین تحقیقی نیست که مصرف مغز آجیل را به قابلیت بهتر ذهن و تفکر در سنین بالا، پیوند داده است. در سال 2019 تحقیقی که بر روی تقریبا پنج هزار فرد بالای 55 سال در دانشگاه استرالیای جنوبی انجام شد، نشان داد که خوردن تنها دو قاشق غذاخوری آجیل در روز، عملکرد شناختی را بهبود می‌بخشد.
محققان می‌گویند مصرف آجیل، در مقایسه با کسانی که مغز‌های آجیل در رژیم غذایی‌شان جایی ندارد، می‌تواند تفکر، حافظه و استدلال افراد را تا 60 درصد بهبود بخشد.
چنان که سیستم بهداشت و سلامت عمومی بریتانیا می‌گوید، بیش از 850 هزار نفر در بریتانیا با زوال عقل زندگی می‌کنند و از هر 14 نفر بالای 65 سال، یک نفر به این عارضه مبتلا است. با توجه به پیر شدن جمعیت بریتانیا، تخمین زده می‌شود که تا سال 2025، بیش از یک میلیون نفر در این کشور با زوال عقل زندگی کنند.
برای کمک به کاهش خطر دمانس یا زوال عقل، سازمان تحقیقات آلزایمر بریتانیا، سیگار نکشیدن، حفظ کلسترول و فشار خون سالم، ورزش منظم، حفظ وزن مناسب، رژیم غذایی متعادل، و محدود کردن مصرف الکل را توصیه می‌کند.
به گفته این سازمان خیریه، برداشتن گام‌هایی برای مراقبت از سلامت قلب، از جمله در پیش گرفتن رژیم غذایی سرشار از منابع چربی اشباع‌نشده مانند ماهی چرب، آجیل و مغزها، دانه‌ها و آووکادو، نیز می‌تواند خطر زوال عقل را کاهش دهد.
سازمان بهداشت و سلامت همگانی بریتانیا شایع‌ترین نشانه‌های اولیه زوال عقل، از جمله مشکلات مربوط به تمرکز، مشکل در انجام کار‌های روزانه همیشگی، ناتوانی در دنبال کردن مکالمه و یافتن کلمه مناسب، سردرگمی درباره زمان و مکان، و تغییرات خلقی را فهرست کرده است. این علایم اغلب به صورت خفیف آغاز می‌شوند و ممکن است به تدریج و به مرور زمان شدت یابند.
منبع: ایندیپندنت