آزواسپرمی چیست؟ (۲)

تشخیص
اولا باید تشخیص داد که آیا بیمار واقعا آزواسپرمی دارد یا نه و ثانیا آزواسپرمی از کدام نوع می‌باشد. علل قبل از بیضه و بعد از بیضه معمولا قابل درمان هستند ولی علل بیضوی معمولا قابل درمان نمی باشند. در ضمن باید مشخص کنیم که آیا آزواسپرمی بیمار انسدادی است یا غیر انسدادی.

برای تشخیص گاها نیاز به بررسی‌های پیچیده می‌باشد. بطور خلاصه از مجموع روش‌های زیر برای تشخیص استفاده می‌شود:  اخذ شرح حال که خیلی مهم است، شغل بیمار، داروهائیکه مصرف می‌کند یا مصرف کرده است و مصرف مواد مخدر (ماری جوانا می‌تواند سبب آزواسپرمی شود). 

معاینه بیمار  بررسی‌های آزمایشگاهی، در حال حاضر بررسی‌های آزمایشگاهی دقیقی وجود دارند که در تشخیص آزواسپرمی و علل آن می‌تواند خیلی کمک کننده باشند.  بررسی‌های رادیولوژیک که می‌تواند هر گونه ضایعه در لوله‌های منی بر و کیسه‌های منوی را نشان دهد.  نمونه‌برداری (بیوپسی) از بیضه‌ها. در فردیکه دارای آزواسپرمی انسدادی است، در نمونه‌برداری از بیضه‌ها مشخص می‌شود که بیضه‌ها اسپرم تولید می‌کنند.

درمان

علل قبل و بعد از بیضه معمولا قابل درمان هستند ولی علل بیضوی، دائمی بوده و معمولا غیر قابل درمان هستند. برای درمان آزواسپرمی روش‌های متعدد وجود دارد، ولی بطور کلی از دو روش دارو درمانی و جراحی استفاده می‌شود. در بسیاری از موارد قابل درمان، نمی‌توان کیفیت اسپرم را آنقدر بهبود بخشید که حاملگی طبیعی اتفاق بیفتد ولی بیمار آنقدر اسپرم خواهد داشت که برای حاملگی از روش‌های لقاح مصنوعی استفاده نمود.

بطور خلاصه
 یک درصد مردان دچار فقدان اسپرم (آزواسپرمی) هستند. بیست درصد مردان نابارور دارای آزواسپرمی هستند. آزواسپرمی به دو دسته بزرگ انسدادی و غیر انسدادی تقسیم می‌شود. جهت تشخیص علت و نوع آزواسپرمی نیاز به بررسی‌های آزمایشگاهی دقیق است. 

آزواسپرمی دلیل بر این نیست که بیمار مطلقا نمی‌تواند صاحب فرزند شود. بسیاری از بیماران مبتلا به آزواسپرمی می‌توانند صاحب فرزند شوند. یک مردیکه اکنون دارای فرزند می‌باشد ممکن است در اثر مواجهه با مواد شیمیائی، مصرف دارو، مصرف مواد مخدر و بسیاری علل دیگر مبتلا به آزواسپرمی شود.

برای خواندن بخش اول -آزواسپرمی چیست؟- اینجا کلیک کنید.