آنفلوانزا چیست (۲)

اولویت و تزریق واکسن

از آنجا که تعداد واکسن در دنیا محدود می‌باشد، اولویت با کسانی است که احتمال بروز آنفلوانزای شدید یا عارضه‌دار در آنها بالاتر است. تزریق واکسن برای افراد بالای 50 سال، مبتلایان به بیماری‌های مزمن، مانند دیابت، بیماری‌های قلبی، بیماری‌های ریوی و کلیوی، کسانی که نقص ایمنی دارند، مبتلایان به ایدز یا کسانی که استروئید (ترکیبات کورتون) مصرف می‌کنند، ضروری است.

همچنین پرسنل درمانی یا کسانی که با افراد دچار نقص ایمنی زندگی می‌کنند، باید واکسن را تزریق کنند. بدیهی است واکسن آنفلوانزا صرفاً جهت جلوگیری از این بیماری مؤثر است و از سایر بیماری‌های ویروسی و سرماخوردگی جلوگیری نمی‌کند. واکسن بسیار کم عارضه بوده و جز عوارض موضعی، مانند درد، قرمزی و تورم محل تزریق که در یک چهارم موارد رخ می‌دهد، معمولاً مشکل دیگری ایجاد نمی‌کند. برخی افراد 24 تا 48 ساعت بعد از تزریق واکسن ممکن است تب خفیف، سردرد و بدن درد گذرا را داشته باشند.

باورهای غلط در مورد آنفلوانزا

1- آنفلوانزا یک بیماری ویروسی است لذا تجویز پنی‌سیلین و سایر آنتی‌بیوتیک‌ها مانند آموکسی سیلین هیچ‌گونه تأثیر درمانی بر سیر بهبودی آنفلوانزا ندارد.

2- تنها موارد کمی از مبتلایان آنفلوانزا، عوارض باکتریال مانند سینوزیت یا عفونت گوش میانی را تجربه می‌کنند. تجویز پیشگیرانه آنتی‌بیوتیک جهت جلوگیری از این موارد غیرضروری و غیرمؤثر است.

3- واکسن آنفلوانزا در جلوگیری از سرماخوردگی تأثیری ندارد. ویروس‌های ایجاد کننده سرماخوردگی متفاوت و تاکنون واکسنی که بتواند از سرماخوردگی جلوگیری کند به علت تنوع بالای ویروس‌ها ساخته نشده است. واکسنی به نام واکسن سرماخوردگی وجود ندارد و این یک اصطلاح رایج ولی غلط است.

4- واکسن آنفلوانزا یک واکسن بسیار بی‌ضرر و کم عارضه است و باعث کاهش دفاع بدن نمی‌شود. تنها حالتی که تزریق واکسن آنفلوانزا ممنوع است در کسانی است که به تخم مرغ حساسیت دارند. این افراد نسبت به واکسن فوق‌الذکر نیز حساسیت نشان خواهند داد، بنا‌براین تزریق این واکسن در این افراد ممنوع است.

آنفلوآنزای روسی

در سال 1977، نوع دیگری از ویروس‌های H1N1 A/ که از شمال چین با سرعت زیادی شروع به پخش شدن نمود، مردم را به وحشت و نگرانی انداخت. ویروس شبیه ویروس H1N1 A/ سال 1957 بود. افراد جوان بیشتر دچار این ویروس می‌شدند. بیماری در ابتدا در کودکان دیده شد و به نوعی افراد بالای 25 سال کمتر دچار آن شدند.

 آنفلوانزای مرغی

شایع‌ترین نوع آنفلوآنزا در سال 99-1997 بروز کرد. ویروس H5N1 A/ از هنگ‌کنگ شیوع یافت. ویروس آن شبیه ویروس آنفلوآنزای سال 1918 بود. برای جلوگیری از شیوع بیماری در هنگ‌کنگ تمام مرغ‌ها را یکجا کشتند (حدود 5/1 میلیون). در سال 1999، یک نوع دیگر از ویروس آنفلوآنزا (ویروس جدید) با نام H9N1 A/ در دو کودک هنگ‌کنگی دیده شد. این ویروس در میان مردم شیوع نیافت و بیشتر در میان پرندگان پخش شد.

انواع ویروس‌های آنفلوانزا

ویروس‌های آنفلوانزا که از خانواده ویروس‌های RNA هستند شامل سه گروه هستند:  ویروس آنفلوآنزای A  ویروس آنفلوانزای B  ویروس آنفلوآنزای Cویروس آنفلوآنزای A که منشاء اصلی آنها پرندگان آبزی است ولی در میان خوک‌ها و اسب‌ها و انسان‌ها نیز دیده می‌شود. ویروس‌های A بدخیم‌ترین نوع ویروس‌های آنفلوآنزا هستند و باعث بیماری بسیار شدید در انسان‌ها می‌شوند. خود ویروس A با توجه به انواع مختلف آن و با توجه به آنتی‌بادی‌ها که به این ویروس‌ها پاسخ می‌دهند به گروه‌های کوچک‌تری تقسیم می‌شوند.

1- H1N1 که در سال 1918 باعث مرگ و میر زیادی شد و یکبار دیگر در سال 2009 شیوع یافت 2- H2N2 در سال 1957 باعث شیوع آنفلوآنزای آسیایی شد 3- H3N2 در سال 1968 باعث شیوع آنفلوآنزای هنگ‌کنگی شد 4- H5N1 در سال 2004 با نام آنفلوآنزای مرغی شیوع یافت. 5- H7N7  6- H1N2  7- H9N2  8- H7N2  9- H7N3  10- H10N7  ویروس آنفلوآنزای B فقط مختص انسانهاست و نسبت به نوع A شیوع بسیار کمتری دارد. به غیر از انسان‌ها ممکن است خوک آبی نیز به آن دچار شود.

برای خواندن بخش اول- آنفلونزا چیست- اینجا کلیک کنید.

برای خواندن بخش سوم- آنفلونزا چیست- اینجا کلیک کنید.