این سوال آنقدر غیرمنصفانه بود که درجا با واکنش منفی آزیتا حاجیان دیگر بازیگر فیلم مواجه شد. خود پژمان پاسخ مودبانه و حکیمانه‌ای داد و گفت بعد از اتفاق رخ داده برای مهرداد میناوند و علی انصاریان زندگی برایش از قبل هم بی‌معناتر شده است. حضار کف زدند، سینمایی‌ها به دفاع از کیفیت هنر و بازی‌های جمشیدی پرداختند و این طرف هم فوتبالی‌ها در حمایت از او قیامت کردند. شاید برای برخی که با فوتبال ناآشناتر هستند نیاز به یادآوری بود که پژمان جمشیدی پنج سال برای پرسپولیس و مجموعا پنج سال برای سایپا و پاس بازی کرده و 14بار هم پیراهن تیم ملی را پوشیده است. شاید اگر نبود تقارن تاریخی با عصر مهدی مهدوی‌کیا، یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران، تعداد مسابقات ملی جمشیدی بیشتر هم می‌شد. با این همه، تلاش و شایستگی‌های این پسر در کنار ادب و معرفتش باعث شد در این ماجرا مورد حمایت یکپارچه افکار عمومی قرار بگیرد و این ماجرای همان سیمرغ گرفتن از دست مردم است. هیچ‌چیز لذت‌بخش‌تر از آن نیست که خودت ساکت باشی و مردم جواب حملات مغرضانه را بدهند.