آشنایی با شناورهای روسی و هندی که به رزمایش مشترک با ایران آمدند

به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، رزمایش مرکب کمربند امنیت دریایی 2021، به صورت رسمی از روز سه شنبه 28 بهمن با حضور 2 شناور نیروی دریایی روسیه و واحدهایی از نیروی دریایی ارتش و سپاه پاسداران در جنوب شرقی کشورمان آغاز شده است. این تمرین در حقیقت دومین رزمایش از نوع خود است که سال پیش نیز به صورت مشترک بین نیروهای دریایی سه کشور ایران، چین و روسیه برگزار شد. امسال چینی ها در این تمرین حضور نداشتند و حالا اعلام شده که یک شناور نیروی دریایی هندوستان نیز به این رزمایش وارد شده و در کنار همکاران روس و ایرانی به تمرین خواهد پرداخت. با توجه به اهمیت حضور دو نماینده از دو قدرت مهم دریایی جهان در تمرین مشترک نظامی با کشورمان، در ادامه به معرفی شناورهایی که در این تمرین میهمان نیروهای مسلح ایران هستند خواهیم پرداخت.

بیشتر بخوانید:

ایران انحصار آمریکا در برگزاری رزمایش‌های بین‌المللی را شکست/ روسیه و چین؛ غول‌هایی که فقط با کشورهای مهم دنیا رزمایش مشترک برگزار می‌کنند +عکس

حرکت غافلگیرانه سپاه مقابل نیروهای فرامنطقه‌ای در صفحه شطرنج خلیج‌فارس/ نسل جدید «شناورهای موشک‌انداز کاتاماران» عملیاتی شد +عکس

ناو پنهانکار سرزمین راج‌ها به بندر عباس آمد/ فرصت آشنایی با موشک براهموس و Buk دریایی فراهم شد +عکس

کشور روسیه به عنوان میراث دار اصلی اتحاد شوروی در سالهای پس از جنگ سرد، دست به طراحی و تولید چندین کلاس از شناورهای سبک و سنگین رزمی زد که علاوه بر تامین نیاز خود این کشور بتواند در بازارهای مختلف صادراتی نیز حضور داشته باشد. یکی از سری از شناورها ناوچه های کلاس استرگاشی به نام Stoikiy است که به ایران آمده. برنامه اصلی نیروی دریایی روسیه به خدمت گرفتن 24 فروند از این شناور هاست که در حال حاضر 7 فروند از آنها در خدمت عملیاتی هستند؛ یک فروند در حال طی کردن آزمایش های دریایی، دو فروند در حال ساخت و باقی آنها نیز سفارش داده شده و به مرور مراحل ساخت و ورود به خدمت را طی خواهند کرد. الجزایری ها نیز 3 فروند از ناوهای این کلاس را سفارش داده اند که بر اساس اخبار موجود قرار است تحویل آنها از سال جاری میلادی آغاز شود.

قبل از معرفی شناور میهمان در کشور ما ذکر این نکته مهم است که شناورهای کلاس استرگاشی در چندین زیر مجموعه طراحی شده و برخی از مشخصات وزنی و سیستم های تسلیحاتی در شناورهای این کلاس متفاوت است. ممکن است در آینده شناوری از همین کلاس را مشاهده کنید که مشخصات آن با نمونه حاضر در تمرین فعلی متفاوت باشد فلذا توجه به این مسئله برای جلوگیری از هر گونه سوء تفاهم مهم است.

این شناور 2200 تن وزن و 103 متر طول دارد و می تواند به سرعت نهایی 50 کیلومتر رسیده و برد آن نیز 7 هزار کیلومتر است. میزان ماندگاری این ناو در دریا 15 روز بوده و 90 نفر خدمه دارد. این شناور در سال 2014 میلادی وارد خدمت ناوگان دریای بالتیک نیروی دریایی روسیه شده و از سیستم پیشران ترکیب دیزلی بهره می برد که توانی بیش از 23 هزار اسب بخار را برای این شناور ایجاد می کند. رادار جستجو گر اصلی هوایی این شناور از نوع سه بعدی و مدل Furke با برد 150 کیلومتر و فعال در باند E روی این شناور نصب شده است. این شناور دارای رادارهای کنترل آتش، سامانه جنگال و سیستم های سونار فعال و غیر فعال است که البته بسته به نیازهای مشتری صادراتی توان تغییر آنها نیز وجود دارد.

در بخش تسلیحاتی این شناور دارای یک توپ اصلی 100 میلی متری  مدل AK-190، دو سامانه دفاع نقطه ایی 30 میلی متری  AK-630، هشت موشک ضد کشتی  KH-35 با برد 130 کیلومتر، پرتابگرهای اژدر راکتی Paket-NK و  دوازده پرتابگر عمود پرتاب سامانه پدافند هوایی ردوت با قابلیت پرتاب موشکهایی با برد 10، 40 و 120 کیلومتر است. این موشک های ضد هوایی در حقیقت مدل دریایی سامانه پدافند هوایی S-350 هستند که به تازگی وارد خدمت ارتش روسیه شده است. این شناور توان پذیرش یک فروند بالگرد کاموف 27 را داشته و در صورت لزوم می توان پهپادهای کوچک روسی سری Orlan-10 را نیز به پرواز در بیاورد. برنامه روسها برای نمونه های جدید ترین این شناور افزایش سیستم های پرتابگر عمودی موشک و نصب موشک های ضد کشتی سری کلاب و یاخونت روی این شناورهاست.

ناوشکن INS Mysore؛ هندی سنگین وزن با زرادخانه ای پر از موشک

میهمان دیگر جمهوری اسلامی ایران در این تمرین نظامی، یک ناوشکن هندی به نام INS Mysore با شماره بدنه D60 از خانواده ناوشکن های کلاس دهلی ساخت شرکت کشتی سازی MDL هندوستان است. هندی ها در مجموع سه فروند از ناوهای این کلاس را ساخته و وارد خدمت کرده اند که هر سه آنها نیز در پایگاه دریایی ارتش هند در بندر بمبئی مستقر هستند. ناوشکن INS Mysore در ژوئن 1999 میلادی وارد خدمت شده و 6200 تن وزن، طول آن 163 متر و عرض آن نیز 6.5 متر است. ناوهای این کلاس در حقیقت جزو اولین شناورهای سنگین و پیشرفته بودند که طراحی و ساخت آنها در داخل هندوستان آغاز شده و برنامه مدرن سازی بومی این کشور در بخش دریایی را آغاز کرد.

این شناور از 4 توربین گازی بهره می برد که در مجموع نیروی در حدود 83 هزار اسب بخار را برای این شناور فراهم می کند. سرعت نهایی این ناو 59 کیلومتر بر ساعت و برد آن در زمان حرکت با سرعت 33 کیلومتر بر ساعت حدود 7200 کیلومتر است. تعداد خدمه این شناور 350 نفر است. در بخش راداری این شناور با سامانه هایی مثل رادار جستجوی هوایی و سطحی MR-755، رادار کنترل آتش MR-90، سیستم اخلالگر الکترونیکی TQN-2، سیستم پیشتیبانی اقدامات الکترونیک Ajanta Mk 2 در کنار سیستم های سونار و پرتابگرهای چف و فلر مجهز شده است.

در حوزه تسلیحاتی با حجم زیادی از انواع موشک های تهاجمی و تدافعی رو به رو هستیم. سلاح اصلی تهاجمی این شناور 16 فروند موشک کروز ضد کشتی سری KH-35 ساخت روسیه است. در بخش پدافند هوایی 48 تیر موشک پدافند هوایی سری Shtil که مدل دریایی سامانه معروف پدافندی بوک است روی این ناو قرار دارد. برای بحث دفاع نزدیک این ناوشکن ها به دو سامانه دفاع نقطه ای AK-630 مجهز بود اما این دو سامانه با 16 تیر موشک دفاع نزدیک باراک 1 با برد 10 کیلومتر جایگزین شده است. بر اساس اخبار موجود برنامه هایی برای جایگزینی موشک های ضد کشتی KH-35 با موشک های براهموس وجود دارد که البته هنوز از وضعیت این برنامه اطلاعات خاصی در دسترس نیست. یک قبضه توپ 100 میلی متری، 5 پرتابگر 533 میلی متری اژدر و دو پرتابگر راکت های ضد زیردریایی RBU-6000 از دیگر تسلیحات نصب شده روی این ناوشکن ها است. در حوزه بالگردی نیز این ناوشکن ها معمولا دو فروند بالگرد سی کینگ را با خود حمل می کنند.

در مجموع باید گفت آنچه از روسیه به ایران برای این رزمایش ارسال شده یک طراحی پیشرفته و مدرن است که در عین کوچکی و سبک وزن بودن حجم قابل توجهی از قدرت آتش را در خود جای داده و از طرف دیگر شناور هندی نیز مثال خوبی از شروع تلاش هند برای توسعه صنایع دریایی بومی در تناژهای سنگین است که هر دو مورد می تواند برای نظامیان و طراحان صنعت دریایی کشور ما دارای نکات فراوانی باشد.