بر کسی پوشیده نیست که ایالات متحده از متفاوت بودن و انجام دادن کارها به شیوه ای متفاوت از دیگر کشورها لذت می برد. ایالات متحده تنها یکی از سه کشور در جهان است که از سیستم متریک استفاده نمی کند. این کشور به شکلی سرسختانه اصرار دارد که در سیستم تاریخ دهی، اسم ماه را پیش از روز بنویسد، چیزی که تقریباً در مورد هیچ کشور دیگری دیده نمی شود و ظاهراً هیچ سودی نیز ندراد. چندین سال پس از پیروزی در جنگ های انقلابی علیه بریتانیا، آمریکایی های یک دیکشنری پر از واژه ها منتشر کردند که به عمد تلفظ بسیار متفاوتی با تلفط بریتانیایی ها از آن کلمات داشت.
از همه مهم تر این که آمریکایی ها از یک سیستم دمایی کاملاً متفاوت نسبت به دیگر نقاط جهان استفاده می کنند. شابد به خود بگویید دما نیز چیزی است که همانند زمان، در سراسر جهان بر سر آن توافق وجود دارد. اما دستکم در این مورد چنین نیست بلکه نه تنها دو بلکه سه سیستم دمایی متفاوت در جهان وجود دارد. البته قابل درک است که برخی از دانشمندان دما را بر اساس سیستم کلوین اندازه گیری کنند تا بتوانند براحتی دماهایی که در زندگی عادی با آن ها مواجه نمی شویم را اندازه گیری و ثبت نمایند، دماهایی مانند صفر مطلق یا دمای ستارگان. اما چرا برای دماهای نرمال و روزمره دو سیستم اندازه گیری متفاوت وجود دارد و وقتی پای فارنهایت و سلسیوس به میان می آید کدام یک ارجح تر است؟ و سوال مهم تر اینکه چرا تقریباً بر خلاف تمام دنیا، آمریکایی ها از واحد فارنهایت استفاده می کنند.
فارنهایت در برابر سلسیوس
برای اکثر افراد در سراسر جهان، دمای 40 درجه در روز به معنای گرمای شدید است. اما در ایالات متحده، دمای 40 درجه به معنای یک روز نسبتاً سرد است و به همین دلیل شنیدن اینکه مردم از عرق کردن در دمای 40 درجه و عرق کردن شکایت می کنند ممکن است گیج کننده باشد. همچنین نباید فراموش کرد که در سیستم دمایی سلسیوسی، آب در صفر درجه یخ زده و در 100 درجه به نقطه جوش می رسد. این در حالی است که در سیستم فارنهایتی، این دو اتفاق به ترتیب در دماهای 32 درجه و 212 درجه فارنهایت رخ می دهند. اما آیا این تفاوت منطقی است؟
در واقع دورانی بود، اگر چه بسیار کوتاه، که استفاده از فارنهایت کاملاً منطقی جلوه می کرد زیرا تنها سیستم اندازه گیری دمایی موجود بود. در اوایل دهه 1700، دماسنج های اولیه ساخته شده که بسیار اندک و البته نادقیق بودند. اولین کسی که یک دماسنج مردن ساخت دانیل گابریل فارنهایت نام داشت. او اولین کسی بود که دو دماسنج ساخت که یک دما را نشان می دادند. در سال 1724، او یک معیار به نام خود برای سنجش دما به ثبت رساند. فارنهایت دمای صفر درجه را پایین ترین دمایی که وی می توانست با ترکیب نمک و آب به آن دست پیدا کند، قرار داد. او دمای بدن انسان را با این دماسنج خود 96 درجه اندازه گیری کرد. تنها 18 سال پس از اختراع بزرگ دانیل فارنهایت، یک دانشمند و مخترع دیگر به نام آندرس سلسیوس یک سیستم دمایی جدید را طراحی کرد.
در این سیستم بین نقطه انجماد و نقطه جوش آب یک فاصله 100 درجه ای وجود داشت و از آن زمان بود که سیستم جدید به خاطر راحتی و رند بودن در اکثر نقاط جهان مورد استفاده قرار گرفت. در همان 18 سالی که فارنهایت تنها سیستم اندازه گیری دما بود، کشورهای بسیاری آن را پذیرفته بودند. جامعه سلطنتی بریتانیا آن را پذیرفته و در تمام مستعمرات این کشور از جمله ایالات متحده و استرالیا به کار گرفته بود. اما نزدیکی سلسیوس به سیستم متریک جدید که در حال گسترش بود به راحتی قابل نادیده گرفته شدن نبود زیرا هر دو بر اساس مضربی از 10 شکل گرفته بودند. دولت فرانسه اولین کشوری بود که سیستم متریک و بدنبال آن سیستم سلسیوس را پذیرفت. در این دوران اما دنیای انگلیسی زبان ها همچنان به استفاده از فارنهایت ادامه می داد.
در دهه 1960 اما بریتانیا رفته رفته به سمت سیستم متریک گرایش پیدا کرد تا با دیگر کشورهای اروپایی هماهنگ باشد اما ایالات متحده چنین کاری نکرد. علاوه بر ایالات متحد، در جزایر کایمان، باهاماس، پالائو، جزایر مارشال و ایالت های فدرالی میکرونزی نیز هنوز از سیستم فارنهایت استفاده می شود. برای تبدیل درجه فارنهایت به سلسیوس، ابتدا عدد 32 را از دمای مورد نظر کم کرده، سپس نتیجه را در 5 ضرب کرده و در ادامه بر 9 تقسیم کنید. برای تبدیل درجه سلسیوس به فارنهایت نیز عدد مورد نظر را در 1.8 ضرب کرده و در ادامه عدد 32 را به آن اضافه کنید.
