از خودت شروع کن آقای طارمی!

اینجا تیم‌ملی است و با رده باشگاهی خیلی فرق دارد. هیچ بازی دوستانه‌ای در تیم‌ملی وجود ندارد. باید بدانند کجا آمده‌اند و تفکرشان را از لیگ ایران بیرون بیاورند. به‌نظر من در لیگ ایران بیش از حد لی‌لی به لالای این بازیکنان می‌گذارند. باید از آن ذهنیت بیرون بیایند. باید نگاه‌شان به آینده باشد تا بتوانیم همه دست در دست هم به مرحله بعدی صعود کنیم.» این حرف‌ها بی‌نهایت قشنگ، درست و قابل قبول است. با این حال نکته اینجاست که اول یک نفر باید این چیزها را به خود طارمی بگوید. خیلی هم قرار نیست راه دوری برویم. در آخرین اردوی تیم‌ملی در سال 99 که برای بازی با بوسنی تشکیل شد، مهدی طارمی به دلایل نامشخص از همراهی تیم‌ملی سر باز زد. آن زمان کادر فنی تیم‌ملی توضیحی در این مورد ارائه نداد، اما روزنامه آبولا در پرتغال نوشت طارمی به این دلیل دعوتش به تیم‌ملی ایران را رد کرده که در پرتغال باقی بماند و جایگاهش را در پورتو تثبیت کند. حالا اما همین بازیکن از ارزش ویژه تیم‌ملی سخن می‌گوید. کاری نداریم به اینکه تصمیم طارمی در آبان‌ماه گذشته درست بود یا نه، اما کسی که آن زمان حضور در تمرینات تیم باشگاهی‌اش را به بودن در کنار تیم‌ملی ترجیح داده، نمی‌تواند امروز بقیه بازیکنان را نصیحت کند.