افرادی که به زندگی روحانی و معنوی رو می آورند، گاهی اوقات سردرگم می مانند و به درستی نمی توانند روی هدف خود متمرکز شوند، چرا که در این بین، ناخودآگاه به دلیل نیازهای دنیوی خود و کمبود وقت، به دنیای مادّی تسلیم می شوند، حقیقت این است که آنها هم مثل بقیّه انسانها، مسئولیتها و وظایفی را در زندگی عادی خود دارند که باید از عهده ی آنها برآیند.
برخی معتقدند، برای کسب درجات عالی معنوی، باید صرفاً دست از دنیای مادّی و درآمد پول و ثروت برداشت و انزوا و تنهانشینی را پیشه گرفت. آنان برای اثبات نظریه خود، به راهبه ها، مرتاضان هند و چین و روحانیان سرزمین های خاور دور اشاره می کنند.
کسب درجه روحانی واقعی، حالت درونی است که در این دنیا نمی گنجد. هرکسی نمی تواند این راه را پیش بگیرد و به آن درجه ی واقعی معنوی برسد.
اماّ واقعیت این است که در اطراف ما افرادی هستند که ضمن کسب این درجه، به زندگی عادی خود نیز، همچون روابط کاری و اجتماعی، رسیدگی به خانواده، روابط دوستانه خود نیز می پرازند، بدون اینکه برچسبی بر پیشانی خود داشته باشند.
همواره بشر برای ادامه ی بقاء، به دنیای مادّی نیز نیاز دارند. لازمه هایی همچون، جای خواب، غذا، استراحت، سلامتی و کسب درآمد برای همه این موارد، هر فردی بدون جسمی سالم و در نتیجه عدم انرژی درونی کافی، قادر نیست به ارتباط با دنیای معنوی و فراتر از آن دست یابد.
هر انسانی می تواند با تفکیک سازی مناسب بین این دنیا و دنیای معنوی و با اراده ی قوی خود، هر جا و در هر زمانی به رشد الهی خود بپردازد.
مسلماً انسانها همگی به خانواده و مسائل دنیوی نیز نیاز دارند و نمی توانند تنها با ریاضت و انزواطلبی خود نسب به دیگر روابط اجتماعی و عاطفی خود، غیر مسئول و بی خیال باشند.
گوشه گیری از دنیا و مشمولات آن، لازمه ی کسب حالات الهی و روحانی نخواهد بود، چرا که هر چیز دیگری نیز می تواند مانع از توجّه و تمرکز کافی در این راه باشد، بنابراین تنها این وظیفه ی ذهن است که با تمرکز کافی بر دنیای مادّی غلبه یابد.
نیل و کسب درجه ی الهی، هیچ ارتباطی با چگونگی زندگی دنیوی خود، مثل، نحوه ی پوشش، خورد و خوراک و… ندارد. در اصل لازمه ی اصلی در این راه، تنها کسب کمال معنوی، تمرین های روحی در راهیابی به مسیر الهیست.
البته، در صومعه ها و خانقاه ها، افرادی تحت انرژی های مثبت محیط و آموزشهای روحانیان متبحر در این علم، به درجات عالی و هدف خود که صرفاً نیل به عالی ترین درجات الهیست می رسند. دراین که آنها زودتر و عمیق تر مسیر خود را می یابند بحثی نیست، امّا هر کسی نمی تواند این محیط ها را تحمّل کند و به زندگی عادی و هر وابستگی و تعلقاتی که در دنیا دارد پشت کند.
شاید از نظر بسیاری از مردم، در روال زندگی عادی، با وجود مشکلات کنونی، حتّی وقتی برای کسب و نیل به درجه ی الهی نباشد، امّا مهم این است که اگر کسی بتواند با نیروی اراده خود در دنیای مادی و عدم تسلیم در برابر تمام مسائل فریبنده و موانع موجود در زندگی دنیوی، مقاومت کند و با تمرکز و قدرت اراده خود به تزکیه نفس بپردازد، بسیار موفق تر و بارارزش تر از کسیست که در خانقاه یا صومعه و … با گوشه گیری از این دنیا به درجه کمال الهی دست یافته است.
در واقع چنین کسی در زندگی عادی دنیوی با غلبه بر موانع خارجی و استقامت و خودداری از انجام گناهان، به آرامش و ارتباط با خدا می پردازد و جالب اینجاست که هیچ مانعی همچون، سرو صدا و آدمهای اطراف و یا هر چیز دیگری نمی تواند تمرکز وی را در زمان وقف به این ارتباط، از بین ببرد.
امروزه کتابها، مقالات، راهنمایان و روشهایی زیادی در اینترنت و … موجود است که اطلاعات بیشتری را در این زمینه در اختیار شما قرار می دهد. شاید باورش سخت باشد، ولی حقیقت این است که می شود بدون کناره گیری از زندگی و هیچ خللی در روال روزمره خود، با ارتباط با خداوند و پرورش حالات روحانی خود، به درجه ی آرامش روحی و نیل به ارتباط الهی پرداخت.
بستگی به خودتان دارد، نداشتن وقت و دلایل دیگر در این راه، تنها بهانه است، شما می توانید با برنامه ریزی صحیح در رویه زندگی خود زمان و انرژی لازم را برای این کار اختصاص دهید.
برای مثال، می توانید صبح ها یک ساعت زودتر از خواب بلند شوید و به تمرین و تمرکز در این راه بپردازید. بعد از مدّتی به دلیل علاقه و اشتیاق ایجاد شده، می توانید نیم ساعت از شب را نیز برای نیل به این هدف اضافه کنید و خواهید دید که در کمتر زمانی، پس از اندکی دستیابی به رشد معنوی و روحی، خود مایلید که وقت بیشتری را در این راه بگذارید، به فرض، در زمانهایی که خیلی به تمرکز زیاد نیاز ندارید، در اتوبوس و قطار( البته نه پشت فرمان!)، زمان پیاده روی، شستن و تمیز کردن خانه و …با احتساب یک ساعت صبح و نیم ساعت شب و تمام اوقات فوق، می بینید که می توانید بدون اتلاف وقت، در بین فعالیتهای روزانه خود نیز به تمرینات بپردازید.
