محققان ثابت کرده اند که خربزه تلخ در درمان دیابت بسیار موثر است. شامل انسولین است که به کاهش قند خون و اوره خون کمک می‌کند و باید به طور مرتب استفاده شود.خربزه تلخ باید بصورت آبمیوه و ناشتا با معده خالی میل شود. دانه های آن را نیز به صورت پودر می‌توان خورد. همچنین می‌توانید، از خربزه تلخ در چای استفاده کنید.
فرشید قبادی‌ها درباره خواص درمانی و کاربردهای دارویی خربزه تلخ اظهار داشت: خربزه تلخ گیاه بالارونده گل‌دار خاص مناطق گرمسیری بوده و کشت آن به‌طور گسترده در مناطق گرمسیری جهان رواج دارد.
به‌گفته وی این گیاه منبع عالی از ویتامین‌ها و مواد معدنی است که توسط آن حجم زیادی از مواد مغذی گیاه را برآورده می‌سازد. تمام اندام این گیاه حتی میوه آن تلخ‌مزه هستند. از گذشته تا کنون خربزه تلخ به‌عنوان یک گیاه دارویی سنتی برای درمان بیماری‌های مختلف مانند عفونت، التهاب، چاقی و دیابت مورد استفاده قرار می‌گرفت.
این کارشناس کشاورزی افزود: بذر و میوه این گیاه دارای خواص درمانی هستند که شامل: ضد ایدز، ضد التهاب، ضد سرطان، ضد میکروب، ضد تومور، آنتی اکسیدان، ضد جهش، ضد لیپولیتیک، ضد درد و ضد دیابت است.
قبادی‌ها بیان داشت: بین خواص درمانی که خربزه درختی داراست، ضد دیابت بودن آن بیشتر از سایر خواص آن بین مصرف کنندگان و محققین مورد توجه قرار دارد. در سال 2000 حدود 171 میلیون نفر در جهان به دیابت مبتلا بودند که پیش‌بینی می‌شود, این تعداد در سال 2030 به حدود 366 میلیون نفر برسد.
وی عنوان کرد: در این راستا داروهای شیمیایی متعددی برای پایین آوردن سطح قند خون معرفی و مصرف می‌شوند ولی نمی‌توان عوارض جانبی این داروها را نیز از نظر دور داشت. به همین دلیل یافتن راه حلی پیشگیرانه برای مقابله با دیابت ضروری است.
این کارشناس کشاورزی ادامه داد: در نتیجه خربزه تلخ می‌تواند جایگزین مناسبی برای کاهش سطح خون برای بیماری دیابت باشد. محققین اعلام داشتند این گیاه بر هر دو نوع دیابت نوع 1 و 2 تأثیر مثبت دارد.
قبادی‌ها اضافه کرد: ترکیبات زیستی موجود در این گیاه که بر قند خون مؤثرند شامل: ساپونین‌های استروئیدی که به نام charantin شناخته می‌شوند، پیتیدهای شبه‌انسولین که برای دیابت نوع 1 مفیدند، آلکالوییدها و ترکیبات دیگری به‌نام گلیکوزیدهای اسید اولئانولیک که برای بهبود محدوده قند خون در دیابت نوع 2 کاربرد دارند.
وی عنوان کرد: این گیاه به‌طور گسترده در رژیم غذایی مردم ساکن کشورهایی مانند پاکستان، فیلیپین، پاناما، نپال و هندوستان قرار داشته و کشت می‌شود. با توجه به این که در ایران مناطقی وجود دارد که می‌توان این محصول را در آن مناطق کشت کرد، می‌توان با همکاری بخش خصوصی، خصوصاً کشاورزان کشت این گیاه ارزشمند را در کشور رواج داد.
