یکی از ویژگی‌های شخصیتی طارمی این است که به‌ندرت مضطرب می‌شود. او عموما تحت‌تاثیر دشواری و حساسیت‌های مسابقات نیست، بنابراین اعتماد‌به‌نفس کافی را برای زدن ضربات آکروباتیک دارد و بارها بخت خودش را برای به‌ثمر رساندن چنین گل‌هایی آزموده است. شاید اولین‌بار که طارمی چنین ضربه‌ای زد، زمانی بود که دوم آذر 93 در نخستین دربی‌اش به‌عنوان بازیکن ذخیره به میدان آمد و در شرایطی که پرسپولیس یک بر صفر عقب بود، با یک قیچی نصفه‌ونیمه تیر دروازه را لرزاند. حمید درخشان در کنار زمین هنوز داشت افسوس از دست رفتن این ضربه را می‌خورد که طارمی از روی زمین بلند شد و توپ ارسالی بعدی را با ضربه سر تبدیل به یک پاس گل برای محمد نوری کرد. او بدشانس بود که یکی از اولین لمس توپ‌هایش در دربی پایتخت به یک گل ماندگار تبدیل نشد.
طارمی اما به تلاش خودش ادامه داد. هر هفته تصاویر زیادی از قیچی برگردان زدن او در تمرینات پرسپولیس منتشر می‌شد. در لیگ شانزدهم و در بازی بیرون از خانه برابر فولاد، مهدی این شانس را داشت که با یک قیچی تمیز دروازه میزبان را باز کند، اما ضربه بی‌نهایت زیبای او به تیر دروازه خورد. او البته نمونه‌های موفقی هم داشته است؛ مثل گلی که سال 98 در بازی دوستانه مقابل سوریه با ضربه قیچی وارد دروازه این تیم کرد. با این همه، انگار همه این آزمون و خطاها، تمام این تلاش‌ها به‌کار گرفته شد تا مهدی بهترین و موفق‌ترین قیچی‌اش را در لندن به تیم بزرگ چلسی بزند. این لحظه‌ای بود که همه دنیا آن را دیدند و می‌ارزید که درخت پربار سعی و تلاش طارمی، در چنین جایی میوه بدهد.
