حالا 23 سال بعد از آن بازی، تصویر یک بسکتبالیست آمریکایی با پرچم ایران شور و حرارتی مشابه ایجاد کرده است. در چند روز گذشته جامعه ورزش ایران تحت‌تاثیر پرتاب حیرت‌انگیز و دیوانه‌وار پری پتی در بازی فینال لیگ برتر بسکتبال بوده است؛ جایی که ستاره 32 ساله شهرداری گرگان در فاصله سه صدم ثانیه تا پایان مسابقه، با پرتابی عجیب از داخل زمین خودی حلقه مهرام را تسخیر کرد و تیمش را از شکست رهاند. شهرداری گرگان با این پیروزی برای اولین بار در طول حیات پنجاه ساله‌اش قهرمان بسکتبال ایران شد و کسی که این شادی را به ارمغان آورد، زاده میلواکی در آمریکا بود. در استقبال تاریخی مردم گرگان از تیم قهرمان‌شان، پتی با پرچم ایران ظاهر شد. او در مصاحبه بعد از بازی فینال هم خودش را یک «گرگانی» خوانده بود و البته زمزمه‌هایی هم در مورد تغییر تابعیت و حضورش در تیم‌ملی ایران به گوش می‌رسد. حتی اگر هیچ‌کدام اینها جدی نباشد، توفیری در اصل مساله نمی‌کند. بعد از این داستان‌ها رابرت مالی، نماینده ویژه آمریکا در امور ایران هم حرکت درخشان پتی را به هموطنش و نیز قهرمانی شهرداری را به گرگانی‌ها تبریک گفت. بله؛ این دیپلماسی ورزش است.
خیلی از مواقع ورزش جورکش بدبینی سیاسیون بوده و پلی برای نزدیکی ملت‌ها به هم زده است. طی همین چند روز گذشته هم دو تیم فوتبال ایرانی در مسابقات گروهی لیگ قهرمانان آسیا در عربستان پذیرایی شدند؛ اتفاقی که بعد از دو هزار روز، با کمترین تنش رخ داد و البته همزمان با آن، اخباری هم در مورد مذاکره دولتمردان دو کشور منتشر شد. هوای ورزش پاک است و اگر نفس کشیدن در آن را بلد باشی، لذت خواهی برد. این ابزار دست بشر برای دوستی بیشتر و جایگزین کردن جنگ با مبارزه‌های منصفانه ورزشی است. آدمیزاد در ذات خودش حس برتری‌جویی دارد و ورزش کمک می‌کند این غریزه به سالمترین و زیباترین شکل ممکن ارضا شود. کاش ما هم بیشتر بیاموزیم؛ آنگاه دیگر یک سفر ورزشی را با لشکرکشی پادشاهان سابق کشور قیاس نمی‌کنیم و دردسر نمی‌سازیم.
