اینجا بزرگ ترین آشپزخانه ی طبخ غذای رایگان در دنیا است. این آشپزخانه ی شبانه روزی که روز تعطیل و غیر تعطیل نمی شناسد، روزانه به 100 هزار نفر غذای رایگان می دهد. در تعطیلات مذهبی هند این رقم می تواند به 2 برابر برسد.
تنها یکی از دیگ های بزرگ این آشپزخانه برای سیر کردن نزدیک به 10 هزار نفر کفایت می کند.
این آشپزخانه در «هارماندیر صاحب» واقع شده که اغلب از آن با عنوان «معبد طلای هند» یاد می شود و بزرگ ترین معبد آیین سیک در دنیا است. این آشپزخانه اما با وجود قرارگیری در این مکان مقدس، هیچ تبعیضی برای ارائه ی غذا به مراجعین خود قائل نمی شود. غذای این آشپزخانه برای همه، فارغ از دین، جنسیت یا قومیت شان، کاملاً رایگان است.
از زمان پیدایش آیین سیک آشپزخانه های طبخ غذای رایگان در جنوب آسیا باب شدند و آشپزخانه ی معبد طلای هند هم از سال 1577 میلادی فعالیت دارد.
غذاهای این آشپزخانه در پاتیل های بسیار بزرگ فلزی طبخ می شوند. هر روز بیش از یکصد سیلندر گاز و مقادیر بسیار زیادی چوب برای طبخ شبانه روزی غذا در این آشپزخانه مورد استفاده قرار می گیرد. و در این مدت تنها یک استراحت کوتاه 30 دقیقه ای، از ساعت 4:30 تا 5 صبح وجود دارد.
هزاران سبزی توسط داوطلبین پاک و آماده می شود تا بعداً برای پخت غذا از آن ها استفاده شود. غذای آشپزخانه همیشه ثابت نیست و بستگی دارد چه سبزیجاتی در دسترس بوده یا اهدا شده باشد. با این حال، تمامی غذاها گیاهی هستند.
اما سیر کردن چنین جمعیت عظیمی به مواد زیادی نیاز دارد. برای درست یک نوع غذای هندی به نام دال، هر روز بیشتر از 375 کیلوگرم پیاز و 100 کیلوگرم ادویه استفاده می شود. برای درست کردن آن، چانا دال یا لپه، و اوراد دال یا عدس سیاه را با هم مخلوط می کنند و چندین و چند بار شستشو می دهند. سپس آن ها را به پاتیل های بزرگ تری انتقال می دهند و با پیاز، ادویه، نمک و گی (کره ی مایع)، مخلوط می کنند و باهم می پزند. این آشپزخانه تنها برای کره مایع روزانه بیش از 5 هزار دلار هزینه می کند.
اما دال تنها غذای اینجا نیست. این آشپزخانه هر روز عدسی، نان، خیر، برنج، خیارشور، آب و چای هم می دهد. خیر نوعی پودینگ شیرین است که از برنج، شیر، شکر و بادام تهیه می شود.
اما یکی از چیزهایی که بیشترین تقاضا برای آن ها در این آشپزخانه وجود دارد نان است. برخلاف پاتیل های عظیم که غذای زیادی را یکباره می توان در آن ها آماده کرد، نان های چاپاتی قبل از پخت باید تک به تک آماده شوند. تک تک چاپاتی ها دستی پخته می شوند و سپس به کره ی مایع آغشته می شوند تا بتوان به آن ها چاشنی اضافه کرد و جلوی خشک شدن شان را گرفت.
برای آنکه بتوان پاسخگوی این حجم تقاضای فراوان برای نان بود، کار پخت میان دستگاه ها و افرادی که پخت دستی انجام می دهند تقسیم شده است. برای تنها تولید نان در این آشپزخانه روزانه 10 تن آرد مصرف می شود.
برای انجام درست و بی مشکل کارها در این آشپزخانه به داوطلبین زیادی نیاز است.
این «خدمت نوع دوستانه» جایگاه مهمی در آیین سیک دارد. داوطلبین مذهبی نقش مهمی در تداوم بی مشکل این فعالیت دارند. از پاک کردن و خرد کردن سبزی ها و حتی اهدای مواد غذایی گرفته تا سرو غذاها و انجام نظافت، تقریباً تمامی کارها توسط افراد داوطلب انجام می شود.
استفاده از ظروف فلزی تولید زباله را به حداقل می رساند اما سر و صدای زیادی ایجاد می کند.
وسعت آشپزخانه به طور مداوم در حال افزایش است تا هر ساله به افراد بیشتری غذا ارائه شود. بیست سال قبل روزانه 3،500 کیلوگرم آرد در این آشپزخانه مصرف می شد اما حالا مقدار آن تقریباً 3 برابر شده است.
حالا سالانه بیش از 4 میلیون دلار برای تداوم فعالیت این آشپزخانه هزینه می شود. اما با وجود تداوم اهدایی ها و حمایت ها، این آشپزخانه توانسته همواره پاسخگوی تقاضاها فارغ از تعداد مراجعین باشد.
