شاید ما با برخی از این کشورها در حوزه سیاسی مشکلاتی داشته باشیم، اما بحث رقابت در میدان ورزش متفاوت است. اینجا قرار است آدم‌ها و ملت‌ها به هم نزدیک شوند. به علاوه حتی اگر از جنبه انسانی به این ماجرا نگاه نکنیم، از بعد منطقی هم «عقل» حکم می‌کند هنگام پیروزی آهسته‌تر کری بخوانیم، چرا که بالاخره یک روز هم نوبت شکست ما می‌رسد. اگر فکر می‌کنیم یک پیروزی سه‌بر‌صفر در والیبال به معنای تحقیر تیم حریف است، پس لابد زمانی که ما هم سه‌بر‌صفر یک بازی را می‌بازیم تحقیر شده‌ایم؛ آیا این نگاه درست است؟ خوب است که از پیروزی‌ها خوشحال و مسرور باشیم، اما حفظ مرز بین این شعف با تحقیر و سرکوفت زدن به تیم بازنده بسیار ضروری است. در همین فوتبال تیم شریف و زحمتکش کامبوج با وجود دریافت چند ده گل، تا آخرین ثانیه از آخرین بازی جنگید و زحمت کشید. آنها هم می‌توانستند مثل کره‌شمالی انصراف بدهند و خیال خودشان را راحت کنند، اما مردانه جنگیدند و حتی بعد از هفت گل عقب بودن از ایران، روی یک ضربه ایستگاهی بازیکن آنها پشت دیوار دفاعی دراز کشید. اتفاقا این روحیه جنگجویی قابل ستایش است، نه اینکه گزارشگر ما صرفا به‌خاطر بضاعت کم کامبوج در فوتبال آنها را تحقیر کند.
