شاید دروازه علی خیلی هم به خطر نیفتاد و او فقط دو، سه واکنش نصفه و نیمه در این دو مسابقه داشت، اما به هر حال مهم بود که دروازه‌بان باتجربه و جام‌جهانی دیده تیم‌ملی ایران این مسابقات را بدون اشتباه بزرگ پشت‌سر گذاشت. حالا بیرو برمی‌گردد به فاز باشگاهی؛ به جایی که طی یک سال گذشته اوضاع چندان بر وفق مرادش پیش نرفت. بیرانوند فصل باشگاهی بلژیک را در آنتورپ اغلب روی نیمکت ذخیره‌ها پشت‌سر گذاشت و حالا مشخص نیست که استراتژی‌اش برای فصل آینده چه خواهد بود. بعد از پایان مسابقات تیم‌ملی، نقل قولی از بیرو منتشر شد که گفته بود: «به جایی می‌روم که بیشتر بتوانم بازی کنم.» در سال منتهی به جام‌جهانی، این دغدغه مشترک اغلب بازیکنان ملی‌پوش است. حکایت علیرضا اما فرق دارد. ما برای موفقیت تیم‌ملی حساب ویژه روی این بازیکن باز کرده‌ایم و لازم است که او در بهترین سطح فنی، بدنی و روحی در کنار تیم‌ملی باشد. لااقل در مقطع کنونی آنتورپ جایی نیست که چنین شرایطی را به بیرانوند بدهد. گویا باشگاه بلژیکی برای فصل بعد هم به‌دنبال جذب دروازه‌بان جدید است. در این صورت شاید بهتر باشد بیرانوند با چشم باز و گرفتن مشورت از افراد صاحب تجربه، مقصد دیگری برای خودش پیدا کند. به واقع حیف اوست که روی نیمکت بنشیند. به علاوه بیرانوند در تیم‌ملی هم رقبای سرسختی پیدا کرده است. امروز به راحتی نمی‌توان از کنار اسم امیر عابدزاده گذشت. پیام نیازمند هم به احتمال زیاد برای فصل بعد لژیونر خواهد شد. بنابراین بیرو برای حفظ جایگاهش باید بیشتر بکوشد و با نهایت دقت و تمرکز، بهترین گزینه را انتخاب کند.
