او معتقد است که دولت آمریکا با گره نزدن گفت‌وگوهای وین به انتخابات و نادیده گرفتن تاریخ این انتخابات به‌عنوان یک ضرب‌الاجل و در عوض ورود به یک فرآیند طولانی گفت‌وگو که به تابستان می‌کشد، کار را برای تهران آسان کرد تا از پیشرفت گفت‌وگوها در وین حمایت کند. نصر می‌نویسد: «اکنون، گفت‌وگوهای وین به مرحله حساسی رسیده، یک توافق کلی در سطح فنی درباره چگونگی بازگشت ایران به پایبندی به برجام و نیز رفع تحریم‌های آمریکا به دست آمده است. آنچه آمریکا با آن موافقت نکرده، پذیرش درخواست ایران است برای تضمین اینکه آمریکا یکبار دیگر از توافق خارج نشود. ایران هم تا به اینجا با گفت‌وگوهای تکمیلی بر سر برنامه موشکی و مسائل منطقه‌ای موافقت نکرده است.»نصر در این یادداشت تاکید می‌کند که فراسوی هیجانات ایدئولوژیک موجود، نوعی واقع گرایی در حال شکل گیری است. او مدعی است: «این بار، برخلاف دفعات قبل که محافظه‌کاران، همگرایی با غرب را انکار می‌کردند تا مخالفان میانه‌روی خود را از میدان بیرون کنند، اکنون آنها باید به دنبال ثبات در روابطشان با جهان باشند.»
