سپاهان امسال در لیگ قهرمانان آسیا حضور نداشت، بنابراین به شکلی محسوس از تقویم سبک‌تری نسبت به پرسپولیس بهره می‌برد. آنها در سوپرجام هم دخیل نبودند و نیز در تیم‌ملی هم کمتر از سرخپوشان پایتخت نماینده داشتند. زمانی که شش بازیکن پرسپولیس در بحرین حاضر بودند، سپاهان تقریبا با ترکیب کامل فرصت استراحت و تمرین را در اختیار داشت. با این همه آنها از مجموع این امتیازات استفاده نکردند و فعلا توپ برای قهرمانی در زمین پرسپولیس است. بازی بیرون از خانه با فولاد طبیعتا سخت است و این صابون دو هفته دیگر به تن خود پرسپولیس هم خواهد خورد، اما نکته اینجاست که سپاهان در این مسابقه هیچ نمایش چشمگیری نداشت. آنها حتی خوش‌شانس بودند که ضربه سر دقایق پایانی موسی کولیبالی به تیر دروازه خورد، وگرنه باید بدون امتیاز به اصفهان برمی‌گشتند.
یک مزیت پرسپولیس در رقابت با سپاهان این است که این تیم در اثر موفقیت‌های دنباله‌دار چند سال گذشته «ذهنیت برنده» پیدا کرده است. نمایش این هفته پرسپولیس برابر مس رفسنجان هم چندان چنگی به دل نمی‌زد، اما آنها موفق شدند در یک لحظه روی نبوغ امید عالیشاه و ضربه تمام‌کننده مهدی عبدی هر سه امتیاز را به دست بیاورند. بزرگ‌ترین هنر تیم‌هایی که دنبال قهرمانی هستند، این است که حتی در روزهای نه‌چندان خوب‌شان هم برنده باشند. تمام تیم‌های دنیا فراز و نشیب و روزهای خوب و بد دارند. قرار نیست یک تیم هر هفته باکیفیت بازی کند، اما مهم است که وقتی به اندازه کافی شادابی و طراوت ندارد هم بتواند بازی را با پیروزی پشت سر بگذارد. پرسپولیس در بازی رفت با همین مس رفسنجان هم با تک گل جلال حسینی به برتری رسید. این تیم در دربی برگشت لیگی هم با ایجاد تنها دو موقعیت گل فاتح حیثیتی‌ترین مسابقه فصل شد. پرسپولیس به «بردن» عادت کرده و این روحیه باعث می‌شود امتیازات آنها حتی از کیفیت‌شان بیشتر باشد. این همان مزیتی است که در کورس قهرمانی لیگ بیستم، پرسپولیس را در وضع بهتری نسبت به سپاهان قرار می‌دهد.
