این دو داستان کوتاه را مطالعه کنید، امیدواریم تغییری بزرگ در زندگیتان ایجاد کند.
(1)
یک استاد دانشگاه کلاسش را با بالا بردن لیوانی که درونش مقداری آب بود
شروع کرد. او لیوان را به اندازی که همه آنرا ببینند بالا گرفت و از
دانشجویان پرسید: “فکر میکنید وزن این لیوان چقدر است؟”
دانشجویان پاسخ دادند…
“50 گرم!”…
“100 گرم!”…..”150 گرم!”
استاد گفت:
“تا زمانی که آنرا وزن نکنم واقعاً نمی دانم.
اما سوال من این است که اگر برای چند دقیقه لیوان را به همین صورت نگه دارم چه اتفاقی می افتد؟”
دانشجویان پاسخ دادند: “هیچی!”
استاد پرسید: “خوب اگر همین حالت به مدت یک ساعت نگه دارم چطور؟”
یکی از داشجویان گفت: “دستتان درد می گیرد.”
“درست، حالا اگر به مدت یک روز لیوان را بالا نگه دارم چه؟”
یکی از دانشجویان پاسخ داد:
“دستتان کرخت و بی حس می شود و ممکن است دچار فشار شدید عضلانی و رعشه شوید و مطمئن کارتان به بیمارستان می رسد!”
… و همه شروع به خندیدن کردند.
استاد گفت:
“خیلی خوب، اما آیا در تمام این مدت وزن لیوان تغییر می کند؟”
همگی جواب دادند: “خیر”
استاد دانشجویان را به فکر فرو بُرد: “پس چه چیزی باعث فشار عضلانی و درد دست شد؟ اکنون برای رهایی از درد چه کاری باید انجام دهم؟”
یکی از دانشجویان پاسخ داد: “لیوان را زمین بگذارید!”
استاد گفت: “دقیقاً!”
مشکلات زندگی چیزی شبیه این هستند. برای چند دقیقه در ذهنتان نگهشان دارید، بنظر مشکلی پیش نمی آید.
برای مدتی طولانی نگهشان دارید، دردش شروع می شود.
باز هم مدت زمان نگهداری را بیشتر کنید، باعث رخوت، رعشه و ناتوانی شما میگردند.
قادر به انجام هیچ کاری نخواهید بود.
فکر کردن به چالشها و مشکلات زندگی مهم است، اما حتی مهم تر این است که در انتهای هر روز قبل از خواب آن مشکلات را زمین بگذارید.
به این ترتیب استرستان رفع می شود و وقتی از خواب بیدار می شوید سرحال،
با نشاط و قوی هستید و میتوانید هر مشکل و چالشی که در طول روز با آن
برخورد میکنید را برطرف کنید.
(2)
ارزش خود را بدانید…
سخنران مشهوری سمینار خود را با بالا بردن یک اسکناس 500 روپیه ای شروع کرد.
در سالنی که 200 نفر حصور داشتند سوال کرد “چه کسی مایل است این اسکناس را
به او بدهم؟” همه دستها بالا رفتند. او گفت “قرار است این اسکناس را به یکی از شما بدهم ولی قبل از آن…” سپس شروع به مچاله کردن اسکناس کرد و پرسید: “هنوز کسی می خواهد؟”
بار دیگر دستها همه بالا رفتند. او ادامه داد: “خوب، حالا چطور؟”، اسکناس
را بروی زمین انداخت و با کفشهایش شروع به ساییدن اسکناس کرد. در حالی که
کاملاً مچاله و کثیف شده بود آن را برداشت و پرسید: “آیا هنوز کسی این را
می خواهد؟”
دوباره همه دستها بالا رفتند، ادامه داد، “دوستان، همگی شما
امروز درس ارزشمندی را آموختید. من هر کاری با پول کردم باز شما خواهان آن
بودید چون بهایش کم نشد و هنوز همان 500 روپیه می ارزید. خیلی اوقات در
زندگی به خاطر تصمیماتی که میگیریم و شرایطی که در مسیرمان ایجاد می شود می
افتیم، مچاله می شویم و روی کثیفی زمین می خوریم و آنگاه احساس می کنیم که
دیگر ارزشی نداریم. اما هیچ اهمیتی ندارد که چه اتفاقی افتاده و یا خواهد
افتاد، شما هرگز ارزشتان را از دست نخواهید داد.”
شما خاص هستید، هیچگاه اجازه ندهید ناامیدی های گذشته بر آرزوهای آینده تان سایه بیفکند.
“ارزش، فقط زمانی یک ارزش است که بهایش قدر دانسته شود”
