مرحوم آیت الله علی آل اسحاق از پیروان نهضت امام و روحانیون مبارز انقلابی در کتاب خاطرات خود روایت جالب و خواندنی را بدین گونه تشریح می کند: آشیخ محمد ابراهیمی پیرمردی است که در جلیل آباد آذربایجان شوروی زندگی می کند و پدرشان استاد مرحوم آیت الله لنکرانی پدر آیت الله آشیخ محمد فاضل لنکرانی بود و یک بار او را تا مرز آورده و به او کمک کرد که از ایران فرار کند.
یک روز با هم دیگر به خدمت آیت الله لنکرانی رسیدیم، ایشان به خوبی آنها را می شناختند؛ نام روستای شان، ارکویل بود. یک روز که با آشیخ محمد نشسته بودیم، دو نفر آمدند که یکی از آنها دستش را به خاطر شکسته شدن بسته بود. همین که رسیدند آشیخ محمد گفت: «باز هم آمدید» بعد رو کرد به آن فردی که دستش را بسته بود و گفت: «آخر چرا از توهین کردن به امام دست برنمی دارید؟» سپس رو به دیگری کرد و گفت: «من که به تو گفتم که این مسأله ی مهمی نیست. چرا او را کتک می زنی»؟ بعد برای من توضیح داد که این فرد که دستش شکسته است، چند بار به امام جسارت کرده، به همین خاطر آن شخص دیگر او را آن قدر می زند تا جایی از بدنش بشکند وگرنه دست برنمی دارد. چند بار اینجا آمده و تعهد داده اند که نه این فرد توهین کند و نه دیگری کتک بزند، ولی فایده ای ندارد. الآن هم دوباره برای تعهد دادن آمده اند.
بعد به من گفت: از این شخص بپرس علاقه اش به امام از کجا نشأت گرفته است. من هم به آن مرد گفتم: «بگو ببینم آیا امام را دیده ای؟» گفت: «نه، من در مسکو منزل یک پیرزن ارمنی را اجاره کرده بودم یک روز به خانه برگشتم دیدم آن پیرزن آن قدر گریه کرده که چشمانش پف کرده و اصلا نمی تواند حرف بزند. پرسیدم موضوع چیست؟ ولی پیرزن نتوانست جواب دهد. از همسایه هایی که می شناختم، پرسیدم. گفتند: نمی دانیم چرا از دیشب تا به حال، گریه می کند. بالاخره خودش توضیح داد که من دیشب مسیح را در تلویزیون دیدم. بعد از پیروزی انقلاب، امام را در تلویزیون روسیه نشان داده بودند و او امام را به مسیح تشبیه کرده بود» و ادامه داد: «آن خانم با تلاش بسیار گذرنامه تهیه و برای دیدن امام به ایران رفت» به همین دلیل آن مرد به امام علاقه مند شده بود و عکس و خاطرات امام را جمع آوری می کرد.
ماجرای جالب درجه دار ترکیه ای برای ملاقات با امام
آیت الله آل اسحاق می گوید: در نجف با طلبه های ترکیه کلاس داشتم. یک بار آشیخ احمد یکی از همان طلبه ها، شب به خانه ما آمد و گفت: «دو نفر از ترکیه به خانه ما آمده و گریه می کنند و می خواهند امام را ببینند» گفتم: «شاید جاسوس باشند» گفت: «نه یکی از آنها درجه دار است که امام در ترکیه در منزلشان بوده و دیگری خانمش است. آنها می گویند عطش زیادی برای دیدن امام داریم و از روزی که ایشان از ما جدا شده اند، شب و روز نداریم. هرطور بود بالاخره خودمان را به اینجا رساندیم» من گفتم: «صبح به خدمت امام می رسم، شب که نمی شود» گفت: «آنها تا صبح تحمل نمی کنند.» نگران بودم که مبادا دسیسه ای در کار باشد.
حدودا ساعت 9 صبح به خدمت امام رسیدم و جریان را گفتم. فرمودند: «بیایند» من به خانه آشیخ احمد رفته و همین که گفتم می توانند امام را ببینند، بسیار هیجان زده شدند، به طوری که آن آقا کفش هایش را در دستش گرفت و در کوچه پوشید، حتی می خواست پا برهنه بیاید. می گفت وقتی که به اتاق بالا رسیدیم خدا می داند که آنها مثل بچه ها، خود را روی زمین انداختند و به طور عجیبی گریه می کردند. امام به ترکی به آنها فرمودند: «بیور» یعنی بفرمایید. آن فرد پشت سر هم می گفت: «آقا در آنجا به شما جسارت شد، نتوانستیم خوب از شما پذیرایی کنیم» امام فرمودند: «اشکالی ندارد».
