تماشاگران: جان و جوهر مسابقات فوتبال، همین هواداران هستند. ورزشگاه‌های بدون تماشاگر، لطمه جدی به جذابیت بازی‌ها می‌زند. در یک فصل‌ونیم گذشته به دلیل شیوع ویروس کرونا، مسابقات بدون حضور تماشاگران برگزار شده است. با این حال از آغاز فصل جدید در بسیاری از کشورهای دنیا مردم روی سکوها برگشتند و دوباره یادمان آوردند که فوتبال واقعی یعنی چه! این روزها تماشای جنب و جوش هواداران در مسابقات اروپایی، برای ایرانی‌ها «حسرت‌برانگیز» شده و همه منتظریم ببینیم نوبت ما کی خواهد رسید. فعلا که گفته‌اند لیگ بیست‌ویکم بدون حضور تماشاگران آغاز می‌شود و گویا این روند دست‌کم تا پایان نیم‌فصل اول ادامه دارد. این یعنی یک دربی دیگر را هم در ورزشگاه خالی آزادی خواهیم داشت. چقدر زشت!
VAR: زودتر از آنچه بشود فکرش را کرد، فناوری کمک‌داور ویدئویی جای خودش را در دنیای فوتبال تثبیت کرد؛ به‌طوری که امروز تصور برگزاری مسابقات مهم بدون استفاده از آن غیرممکن است. در حال حاضر در همه لیگ‌های معتبر اروپایی و نیز بسیاری از دیگر کشورها شاهد استفاده از VAR هستیم، اما در ایران هنوز خبری نیست. اینجا هر سال می‌گویند استفاده از این تکنولوژی به فصل بعد موکول شده و باز فصل بعد هم می‌گویند فصل بعد! در شرایطی که قرار است فیفا در جام‌جهانی 2022 از فناوری تشخیص آفساید خودکار رونمایی کند، ما هنوز سیستم ساده VAR را هم نتوانستیم تهیه کنیم. طبیعتا تا زمانی که این فناوری به همه ورزشگاه‌های ایران نرسد، اعتراض‌های وحشتناک به داوران هم ادامه خواهد داشت.
علی دایی: بدون تعارف دل‌مان برای او تنگ شده است. دل‌مان تنگ شده برای فریادهایش کنار زمین، برای شادی گل‌های منحصربه‌فردش، برای اعتراض‌هایش و برای مصاحبه‌های جنجالی‌اش بعد از پایان هر مسابقه. حضور امثال علی دایی و علی کریمی روی نیمکت تیم‌های لیگ برتری، حکم «نمک» را برای فوتبال ایران دارد. حالا کریمی به میل خودش کنار است، اما داستان دایی انگار فرق دارد. این غیبت، بیش از حد طولانی شد. کاش او بیاید و باز سوژه بسازد؛ از کشمکش دائمی‌اش با دوربین‌های تلویزیونی تا عباس بوعذار!
عادل فردوسی‌پور: حدود بیست روز از چراغ سبز رئیس جدید سازمان صداوسیما به عادل فردوسی‌پور می‌گذرد، اما هنوز خبری از بازگشت این مجری و گزارشگر محبوب تلویزیونی نیست. دو فصل از مسابقات لیگ برتر بدون صدای عادل و بداهه‌گویی‌های پر از شیطنت او گذشت. تحمل این فقدان ساده نبود و البته بحران گزارشگری در سازمان، آن را سخت‌تر هم کرد. واقعا صدا و کار استاندارد خیلی کم داریم و مخصوصا به همین دلیل امیدواریم عادل در فصل جدید کارش را دوباره از سر بگیرد.
مربی خارجی: لیگ بیست‌ویکم بدون حضور حتی یک سرمربی خارجی آغاز می‌شود. مسلما کیفیت مهم‌تر از ملیت است و اگر مربیان داخلی بتوانند عملکرد مثبت و مفید داشته باشند، حتما باید اولویت را به آنها داد. با این حال، بودند برخی مربیان خارجی جریان‌ساز و جذاب که جای خالی آنها حس می‌شود. هنوز دوران تاریخی حضور برانکو روی نیمکت پرسپولیس را از یاد نبرده‌ایم، همین‌طور دربی کالدرون- استراماچونی را. حضور این دست مربیان در لیگ برتر، در مجموع می‌تواند به سود فوتبال ایران باشد. فعلا اما صددرصد نیمکت‌های لیگ برتری در تسخیر مربیان داخلی است.
