خواص عسل
پاک کننده و باز کننده عروق است (بخاطر گرم بودن آن). رطوبت های زاید را از عمق بدن به بیرون می کشد. ریشه بسیاری مشکلات مردم عصر حاضر همین تجمع بلغم لابلای بافت‌ها و در عمق بدن می‌باشد. بسیاری از چاقی‌ها، گرفتگی‌های عروق، عملکرد اعضایی نظیر کبد مغز، معده و طحال، مربوط به همین رطوبت‌های زاید است.
مالیدن آن به پوست باعث رفع لک و تیرگی پوستی و دفع شپش می‌شود؛ به همین دلیل است که در فرمول برخی موارد آرایشی امروز، عسل وجود دارد. البته مسلم است این خاصیت برای عسل خوب و افراد سوداوی (سرد و خشک) می باشد که احتمال بروز لک‌های تیره در آنها بیشتر است می باشد.
همچنین برای رفع برخی انواع کبودی‌های پوست یا خروج چرک از عمق بافت نیز مفید است. گاهی به صورت موضعی برای تقویت شنوایی هم توصیه می شود (با دستور پزشک).
برای رفع التهاب لوزه‌ها و گلو و برخی گلودردها غرغره کردن عسل و آب توصیه شده است. افراد گرم مزاج باید توجه کنند در مصرف عسل مخصوصاً در اقلیم گرمسیر احتیاط نموده و کمتر مصرف کنند؛ چون تولید صفرا کرده و عوارض ناشی از گرما را به بار می‌آورد. ولی برای سالمندان و سردمزاجان بسیار خوب است.
یکی از فرآورده های عسل، آب عسل (ماء العسل) است. در واقع فرآیند پختن عسل انجام می شود. برای تهیه ماء العسل، یک جزء آب و دو جزء عسل را مخلوط و محلول کرده، ملایم جوشاند، کف رویش را گرفته، وقتی یک‌سوم حجم آن بخار شد، محلول را از روی شعله بردارید. ماء العسل به دست آمده است.
همانگونه که مشخص است، نباید حرارت مستقیم به خود عسل داد بلکه باید در آب حل کرده و شربتش را حرارت دهیم. عسل به این صورت در واقع تلخیص و رقیق شده، هضمش راحت‌تر بوده، انرژی سریع‌تری آزاد کرده، به بدن می رساند؛ لذا برای افرادی که با مصرف خود عسل دچار نفخ می‌شوند و کلا هضم ضعیف و ضعف قوا دارند، یا دچار افت قند و فشار می شوند، بسیار مفید است.
به طور کلی ماء العسل نسبت به خود عسل سبک‌تر، لطیف‌تر و برای بیماران و اطفال و سالمندان قابل استفاده‌تر می‌باشد.
اگر به آن کمی ادویه گرم مثل زعفران و یا دارچین اضافه شود، گرمی آن افزایش یافته و برای افراد با سوء‌مزاج شدید سرد، بسیار مفید است. عسل برای برخی انواع تب در افراد بلغمی نیز توصیه شده است که بعلت رفع ریشه تب (رفع رطوبت های زاید) می باشد.
عسل ممکن است در افرادی ایجاد حالت قبض یا یبوست کند؛ اما اگر به صورت پخته (فوق الذکر) مصرف شود، حتی ملین هم می‌باشد. عسل و روغن حیوانی پادزهرهای خوبی هستند. می توان مخلوط عسل و روغن را روی حرارت غیر مستقیم قرار داد تا گرم و ممزوج شوند.
خورانیدن این ترکیب به افرادی که دچار مسمومیت غذایی شده اند یا سمومی را خورده اند (مثل مواد مخدر، تریاک)، باعث استفراغ شده و سم زدایی می کند؛ نیز به صورت موضعی برای محل گزیدگی حیوانات موذی قابل استفاده است و سموم را مهار و بیرون می کشد (باید با فاصله زمانی کم از گزیدگی استفاده شود).
ماء العسل، برای تقویت معده و تحریک اشتها نیز خوب است. از خواص دیگر آن رفع نفخ و با‌دهای موجود در بدن می‌باشد. گاهی آن را با سرکه و نمک همراه نموده، بصورت موضعی برای تحلیل بردن دمل‌ها از آن استفاده می‌کنند. مصلح عسل برای گرم مزاجان (مثلا افرادی که با خوردن عسل دچار آفت می‌شوند)، خوردن شربت سکنجبین، سرکه رقیق شده، آب میوه‌های ترش مثل آب انار، آب آلبالو، و یا گیاهانی چون گشنیز و خرفه است.
برای خواندن بخش اول -عسل در طب سنتی ایرانی اسلامی- اینجا کلیک کنید.
