دیروز شه‌بخش در گفت‌وگو با «ایسنا» روایتی جالب از زندگی‌اش ارائه کرده است. او در بخشی از سخنانش می‌گوید: «شاید الان که کمی نامم بر زبان‌ها افتاده، بهتر است هواداران بدانند قهرمان کوچک آنها از چه جایگاهی به جایگاهی رسیده است تا امید خود را هرگز از دست ندهند. البته ادعایی ندارم و هنوز هم مسیر طولانی در پیش دارم که باید به نتیجه برسند. اما سوال این است که دانیال از کجا آمد؟ از دل فقر، نداری، محرومیت و منطقه‌ای آکنده از درد. منطقه‌ای که هیچ حرفی و هیچ چیزی برای مطرح کردن یا نشان دادن ندارد، اما مردمانی با قدرت و متعصب دارد که پشتکارشان مثال زدنی است. کودکان ما با پای برهنه و بدون هیچ وسیله‌ای اعم از لوازم تحریر، دفتر مناسب، یک کوله‌پشتی ارزان‌قیمت و... صبح به صبح مدرسه می‌روند. واقعا نمی‌دانم چگونه شرایط را توصیف کنم، اما باید همه بدانند که من یکی از همین بچه‌های محروم و فقیر سیستان و بلوچستان هستم که اکنون با آنها از اینجا صحبت می‌کنم.» زنده‌باد دانیال و زنده‌باد همه استعدادهای گمنام و قدرندیده این مرز و بوم. صدای او، صدای بغض همه آدم‌هایی است که سوءمدیریت مانع از دیده شدن‌شان می‌شود. کاش این مسیر را برای بچه‌های میهن‌مان هموار کنیم.
