حسابش از شماره خارج شده که این چندمین تولید محتوا با کمک پرسپولیس و استقلال است که فقط برای سازندگان برنامه سودآوری دارد و سر سرخابی‌ها را بی‌کلاه باقی می‌گذارد. در رادیو و تلویزیون که ده‌ها برنامه این مدلی داریم، اما اگر قرار بود صداوسیما نم پس بدهد، در مورد مساله بسیار بزرگ‌تری مثل حق پخش تلویزیونی باید این کار را می‌کرد. وقتی آنها اصل مسابقات فوتبال را پوشش می‌دهند و قائل به این نیستند که پولی بابت این کالای ارزنده بپردازند، طبیعی است که در سایر برنامه‌های فرعی هم به صورت رایگان از لوگوی این دو باشگاه محبوب و سایر تیم‌های کشور استفاده کنند. اصلا حق پخش را فراموش کنید؛ فقط کافی است صداوسیما راضی شود به اندازه بودجه‌ای که صرف تولید سریال و پر کردن آنتن می‌کند، به باشگاه‌های فوتبال هم پول بدهد، اما افسوس که آنها عادت به استفاده رایگان از این محتوای پرهوادار تصویری کرده‌اند. کسی که مدتی از یک خدمت به‌طور مجانی سود ببرد، دیگر به این راحتی‌ها حاضر نخواهد شد بابت آن هزینه بدهد.
با اوج‌گیری تلویزیون‌های اینترنتی، حالا آنها هم به میهمانان جاه‌طلب سفره پرسپولیس و استقلال تبدیل شده‌اند. شما فکر می‌کنید یک برنامه اینترنتی بابت حضور هفتگی امثال کریمی و جباری در استودیو، چقدر باید هزینه کند؟ حتما آنها بودجه سرسام‌آوری در نظر گرفته‌اند و حتما هم نگاه‌شان به بازگشت این پول است؛ آنچه استفاده از تصاویر مسابقات پرسپولیس و استقلال و گپ و گفت در مورد این تیم‌ها، تسهیلش خواهد کرد. موضوع مطلقا فقط این یک برنامه نیست؛ مراد این مطلب، دایره وسیعی از کسانی است که از برند سرخابی‌ها بهره‌برداری می‌کنند، بی‌آنکه چیزی نصیب این باشگاه‌ها شود. همه جای دنیا در چنین مواردی بحث «حق تصویر» به میان می‌آید؛ موردی که به تازگی از سوی فرهاد مجیدی هم مطرح شده و اشاره درستی است. این عبارت به آن مفهوم است که همه رسانه‌ها برای سود بردن از تصویر تیم‌ها و حتی بازیکنان محبوب باید به باشگاه‌ها پول بدهند، اما این بحث‌ها در فوتبال آماتور ایران محلی از اعراب ندارد. بنابراین پرسپولیس و استقلال تبدیل به ولی‌نعمتانی شده‌اند که شاید به خیلی‌ها فایده برسانند، اما خودشان بی‌پول و درگیر انبوهی از مشکلات هستند.
