تماشاگر نداشتیم
می‌گویند این بازی بد از آب در آمد، چون تماشاگری در ورزشگاه حضور نداشت. حتی امید عالیشاه از این هم فراتر رفته و گفته: «ال‌کلاسیکو هم بدون تماشاگر جذاب از آب در نمی‌آید.» این در حالی است که اولا همین دربی تهران دو مرتبه بدون حضور تماشاگران 2-2 مساوی شده و مخصوصا یکی از آنها خیلی هم بازی خوبی بوده، ثانیا در همین دوران کرونا شاهد تعدادی از زیباترین مسابقات فوتبال در سطح جهان بوده‌ایم. به عنوان مثال برتری 8بر2 بایرن‌مونیخ برابر بارسلونا در چنین شرایطی رقم خورد. این بازی رفت تا در تاریخ فوتبال یک جایگاه منحصربه‌فرد را به خودش اختصاص بدهد، اما بازیکنان ما برای چنین نمایش فاجعه‌باری، غیبت تماشاگران را بهانه می‌کنند. به قول ظریفی، عیب داستان این است که وقتی تماشاچی هم در ورزشگاه حضور داشته باشد آقایان می‌گویند فشار و استرس وارد شده از سوی مردم باعث شد بازیکنان کارآیی خودشان را از دست بدهند. بالاخره چه کنیم اساتید؟
حساسیت بازی زیاد بود
مدام می‌گویند چون حساسیت بازی بالاست و تیم بازنده فشار زیادی را تحمل می‌کند، این مساله باعث کاهش جذابیت دربی تهران می‌شود. روشن نیست چرا تعارض تاریخی حساسیت و جذابیت، فقط در فوتبال ایران وجود دارد. مردم در طول هفته این همه مسابقه می‌بینند که خیلی از آنها بسیار مهم است. مثلا فینال لیگ قهرمانان اروپا، ال‌کلاسیکو، بازی بایرن‌مونیخ و دورتموند، دربی میلان یا شهرآورد رم... یعنی هیچ‌کدام از اینها از نظر حساسیت و اهمیت به پای دربی تهران نمی‌رسند؟ پس چرا این مسابقات اغلب اوقات جذاب و دیدنی از کار در می‌آیند؟ بله؛ گاهی پیش می‌آید که همین مسابقات مهم بین‌المللی هم خوب نباشند. این اما حادثه نادری است، چون در اغلب موارد نبرد بزرگان اروپایی دیدنی و مهیج است. در ایران اما برعکس است؛ دربی باکیفیت در اقلیت محض قرار دارد و آنچه بیشتر می‌بینیم، شهرآوردهای کسل‌کننده با یک دنیا درگیری و زیر توپ زدن است.
تیم‌ها هنوز جا نیفتاده‌اند
تنها جایی در جهان که در هفته هشتم لیگ می‌شنوید تیم‌ها هنوز جا نیفتاده‌اند و هماهنگ نشده‌اند، فوتبال ایران است. همان‌طور که فقط در فوتبال ایران حوالی دقیقه 20 و 30 از گزارشگران گرامی می‌شنوید: «دو تیم در حال محک زدن یکدیگر هستند.» در اروپا اما از این بازی‌ها نداریم. آنجا از هفته اول درست بازی می‌کنند و از دقیقه اول مسابقات هم دنبال ضربه زدن به تیم حریف هستند. جالب است که باشگاه‌های ما در یک‌سوم ابتدایی فصل بهانه ناهماهنگی را می‌گیرند و در یک‌سوم پایانی فصل می‌گویند چون مسابقات سرنوشت‌ساز و حساس شده، تیم‌ها کیفیت‌شان را از دست داده‌اند. همه اینها قبول؛ فقط مشکل اینجاست که در همان یک‌سوم میانی فصل هم شاهد برگزاری مسابقات باکیفیتی نیستیم!
