احترام؛ آنچه گم کرده‌ایم

دیاباته که با شادی‌های خاص «پنجه ببر» شناخته می‌شود، در بخشی از افشاگری‌هایش گفته: «وقتی فصل تمام شد همه بازیکنان رفتند و من هم به فرانسه رفتم. قبل از اینکه به ایران برگردم، مدیران استقلال به آپارتمان محل زندگی من رفتند و در منزلم را شکستند، لباس‌هایم را برداشتند، کفش‌ها و چمدان‌هایم را بیرون انداختند! به خودم گفتم که من همه کاری برای استقلال کردم، در زمین جنگیدم چرا چنین کاری با من می‌کنند. واقعا ناراحت شدم! این چیزهایی بود که باعث شد من انگیزه‌ام را از دست بدهم و نشان داد که آنها به من احترام نمی‌گذارند. حالا خودتان را جای من بگذارید؛ چطور می‌توانید تمام توان خود را در زمین مسابقه بگذارید؟ نمی‌شود. من همه‌چیز را نمی‌گویم، این تازه چیزهای کوچکی بود که باعث کاهش انگیزه من شد. همه موارد را نمی‌گویم که هواداران ناراحت نشوند.»

دست‌کم تا لحظه تنظیم این مطلب مدیران وقت باشگاه استقلال توضیحی در مورد اظهارات عجیب و تامل‌برانگیز شیخ دیاباته ارائه نداده‌اند. با این وجود اگر حرف‌های او درست باشد، این مدل برخورد با بازیکن خارجی تیم که آقای گل مسابقات هم شده، واقعا جای حیرت و تاسف دارد. شیخ دیگر چه باید می‌کرد که حرمتش حفظ شود؟ نکته دردناک‌تر این است که چنین برخوردی فقط هم در قبال او صورت نگرفته. ببینید که همزمان با گابریل کالدرون در پرسپولیس چه برخوردی صورت گرفت. او بهترین عملکرد را در دوران ملتهب پس از برانکو داشت، اما هر چقدر تمنای احترام کرد، کسی حرفش را جدی نگرفت. مربی آرژانتینی یک روز در یکی از آخرین نشست‌های خبری‌اش فریاد زد: «من مرد ثروتمندی هستم، فقط کمی احترام می‌خواهم» اما آن‌قدر با او بد رفتار کردند که رفت و پرسپولیس هنوز درگیر شکایت همین مربی است. راستی مگر حفظ حرمت چقدر مشقت و هزینه دارد که دریغ می‌کنیم؟