به عنوان مثال فرهاد مجیدی سرمربی استقلال گناه را گردن احمد مددی، مدیرعامل پیشین آبی‌ها انداخته است و مهدی رسول‌پناه، مدیرعامل سابق پرسپولیس در بیانیه‌ای مجید صدری، مدیر فعلی سرخ‌ها را متهم کرده! بازی «کی بود، کی بود، من نبودم» در بالاترین سطح ممکن ادامه دارد و حتی روسای ادوار مختلف فدراسیون فوتبال و وزرای ورزش و مدیران میانی این تشکیلات هم یکدیگر را متهم می‌کنند. تمام این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که قطعا مقصر حذف پرسپولیس و استقلال از آسیا فقط یک نفر یا یک مجموعه و نهاد نیست. اگرچه حتما افراد مختلف هم کم‌کاری‌هایی داشته‌اند، اما این دو باشگاه با مشکلات اساسی و بسیار بزرگی مواجه‌اند که عینی‌ترین‌شان دولتی بودن آنهاست. آیا می‌توان فقط یک نفر را مقصر واگذار نشدن سرخابی‌ها قلمداد کرد؟ همه می‌دانند که واگذاری این دو تیم یک پروژه بسیار پیچیده و چند بعدی است. در نمونه‌ای دیگر می‌شود به داستان حق پخش تلویزیونی اشاره کرد؛ چه کسی مقصر عدم استیفای این حق است؟ آیا واقعا وصول آن در توان یک مدیر ساده ورزشی در ایران هست؟ در مجموع به نظر می‌رسد حذف سرخابی‌ها فقط مجالی برای تسویه‌حساب‌های فردی و جناحی فراهم کرده است، در حالی که حقیقتا این دو باشگاه قربانی کل سیستم باشگاهداری در ایران شده‌اند. یک عزم ملی به معنای واقعی کلمه لازم است تا گرفتاری‌های اساسی پرسپولیس و استقلال و نیز بقیه مصائب مشابه حل شود. پس بیهوده انگشت اتهام را به سمت یکدیگر نشانه نروید.
