استقلال و سریال خوش‌شانسی‌ها
فرهاد مجیدی از جواب دادن به پرسش‌های پرشمار در مورد کیفیت فنی پایین استقلال خوشش نمی‌آید. او بارها و بارها این موضوع را ثابت کرده است. آخرین مرتبه، این اتفاق در نشست خبری بعد از بازی با ذوب‌آهن رخ داد؛ جایی که خبرنگار سوال کرد چرا استقلال با وجود صدرنشینی زیبا و مسلط بازی نمی‌کند؟ مجیدی هم از او خرده گرفت که: «این سوالات را از مربیان بقیه تیم‌ها هم می‌پرسید یا فقط در نشست خبری استقلال آن را تکرار می‌کنید؟» شاید فرهاد هر هفته با سرکوب سوالات مشابه بتواند فضای نشست را کنترل کند، اما بیرون از کنفرانس خبری هزاران نفر پرسش‌های مشابهی دارند؛ خیلی‌ها که هواداران متعصب استقلال هم بین‌شان دیده می‌شوند. حقیقت آن است که استقلال در این فصل تیمی بوده که به‌طور پیوسته با پیروزی‌های حداقلی و بعضا ناسزاوارانه به کارش ادامه داده است. بیایید سه برد اخیر آبی‌ها را بررسی کنیم. این تیم برابر ذوب‌آهن دو موقعیت گل داشت که یکی را گل کرد، اما حریف اصفهانی از شش فرصت گل خود هیچ استفاده‌ای نبرد. از تیر دروازه تا شانس و اقبال و البته آمادگی بالای حسین حسینی، همه‌چیز دست به دست هم داد تا استقلال برنده شود. در مسابقه حذفی با پیکان هم سه بار مقاومت تیر دروازه و دست‌کم سه مرتبه درخشش علیرضا رضایی دروازه‌بان تیم موجب صعود استقلال شد. پیش از این دو بازی هم سناریوی مشابه برابر هوادار تکرار شد. سه پیروزی با حداقل نتیجه و یک دنیا سوال در مورد تیمی که به اندازه امتیازاتش مقتدر نبوده است. اگر استقلال تا روز قهرمانی لیگ با همین وضعیت جلو برود، نهایتا نمی‌توان کادرفنی را سرزنش کرد، اما اگر روزی بخت با آبی‌ها یار نباشد و آنها با چنین کیفیتی نتیجه هم نگیرند، آن روز است که فرهاد مجیدی باید آماده انتقادات تند و تیز باشد. پس چه بهتر که او همین امروز فکری برای رفع معایب تیمش کند، تا دیر نشده...
پرسپولیس و دفاع ویران
در نقطه مقابل پرسپولیس هم شباهتی به قهرمان پنج دوره اخیر لیگ برتر ندارد. ویژگی مهم سرخ‌پوشان در تمام این سال‌ها، نفوذناپذیری در ساختار دفاعی بود، اما ببینید که امسال هر تیمی اراده کرده، از دفاع سرخ‌ها گذشته است. پرسپولیس در مشهد توانست نساجی را 3بریک ببرد. نتیجه البته غلط‌انداز است و بوی اقتدار می‌دهد، اما عملا این‌طور نبود. دو گل زودهنگام از کامیابی‌نیا و وحید امیری، به‌طور کامل نساجی را شوکه کرد، اما میزبان در ادامه به خود آمد و فاصله را به حداقل رساند. آنها حتی گل مساوی را هم زدند که آفساید گرفته شد؛ گرچه خیلی از کارشناسان داوری عقیده دارند آفساید نبود. البته پرسپولیسی‌ها هم بنا به ادعای همین کارشناسان، معتقدند داور باید خطای پنالتی علیرضا حقیقی روی احسان پهلوان را می‌گرفت یا مسعود شجاعی را اوایل نیمه دوم اخراج می‌کرد. بحث اصلی اما هیچ‌کدام از اینها نیست؛ پرسش اینجاست که چرا پرسپولیس در لیگ بیست‌ویکم تبدیل به تیمی شده که هیچ حریفی را با اقتدار و بدون استرس نمی‌تواند شکست بدهد؟ این چه دفاعی است که بارها و بارها به تیم حریف موقعیت گل می‌دهد و به معنای واقعی کلمه خوش‌اقبال است که در همین بازی تنها یک گل می‌خورد؟ یحیی گل‌محمدی که گویا خودش هم نمی‌داند از تیمش چه می‌خواهد، در این مسابقه بار دیگر از سیستم سه دفاع استفاده کرد و جلال حسینی را نیمکت‌نشین کرد، اما علی نعمتی و فرشاد فرجی در یک بازی به اندازه تمام عمر فوتبال کاپیتان پرسپولیس اشتباه داشتند! اگر پرسپولیس با این وضعیت هنوز مدعی جدی کسب ششمین قهرمانی پیاپی است، بیش از همه باید خداوند را بابت قدرنشناسی مهاجمان حریف و سطح کیفی لیگ برتر شکر کند. فقط یک لحظه تصور کنید این تیم امسال هم در آسیا شرکت داشت و با این شرایط به الهلال، السد یا الدحیل می‌خورد. به نظرتان چه اتفاقی رخ می‌داد؟
