در 1836 فرماندهی یک کشتی نقشه‌برداری در سواحل شمال و غرب آفریقا و دریاهای بریتانیا را بر عهده گرفت. بلچر کار ناتمام بیچی را در آمریکای جنوبی به انجام رساند و در 1841 بلچر نخستین بریتانیایی شد که جزیره هنگ‌کنگ را مورد بررسی قرار داد. در 1842 به انگلستان برگشت و سال بعد باز برای نقشه‌برداری عازم هند شرقی، فیلیپین، پورت همیلتون و سایر مکان‌ها شد و این‌بار تا 1847 در این بخش از آسیا ماند.
در 1852 بلچر بزرگ‌ترین و آخرین سفر اکتشافی در راستای یافتن و نجات سر جان فرانکلین معروف را انجام داد. او همچنین درصدد یافتن افسر نقشه‌برداری به نام سر ریچارد کولینسون و نیز سر رابرت مک کلور برآمد که کشتی‌هایشان پس از ورد به تنگه برینگ دیگر دیده نشد.
او با سورتمه بسیار در راستای یافتن این افراد گشت، در نهایت مک کلور را توانست نجات دهد؛ اما چهار کشتی از پنج کشتی خود را در یخ رها کرد.
در واقع قرار بود بلچر همراه با یک کشتی مادر وارد کانال ولینگتن بین جزایر کرن والیس (نوناووت؛ واقع در کانادا) و دوون (از مجمع الجزایر قطبی کانادا) شد؛ جایی که گمان می‌رفت فرانکلین در آنجا باشد. با این حال در این راستا توفیقی نیافت.
وی در آوریل 1850 «نور» را ترک کرد و گروهی دیگر به سمت غرب رفتند و موفق شدند تا رابرت مک کلور را که کشتی‌اش در خلیج مرسی یخ زده بود، زنده یافتند. بلچر با سورتمه به سمت شمال رفت و توانست کانالی را در انتهای شمالی جزیره دوون بیابد. او فکر می‌کرد فرانکلین از این کانال برای گریز از خلیج بافین استفاده کرده است.
در فوریه 1854 بلچر سخت دلواپس ایمنی افراد و کشتی‌هایش شد و در اوخر جولای در نهایت دوکشتی خود را به ناچار در میان یخ رها کرد. او و گروهش توانستند در نهایت با کمک دو کشتی که در جزیره بیچی پهلو گرفته بودند، به انگلستان بازگردند.
در انگلیس او در یک دادگاه نظامی به‌دلیل از دست دادن کشتی‌هایش حاضر شد. وی در مارس 1877 درگذشت.
