هنگام گرفتارشدن در حمله‌های تروریستی چه باید کرد؟

وقوع دو حمله به ساختمان مجلس و حرم و آرامگاه امام خمینی(ره) نشان می‌دهد که در دنیای امروز، هر کسی در هر جائی ممکن است روزی در معرض خطر چنین حملاتی باشد. بنابراین، باید خود را برای نشان دادن بهترین واکنش در چنین لحظاتی آماده کرد. راهنمایی که در پی آمده، آموزش اقداماتی است که به شما کمک می‌کند در این مواقع بهتر و سریعتر جانتان را نجات دهید.

به گزارش به نقل از سلامت آنلاین از بی‌بی‌سی، اگر در جایی بودید که حمله ای اتفاق اتفاد، بهتر است این اقدامات را انجام دهید:

ذهن‌تان را آماده کنید

بسیاری از کسانی که از حملات تروریستی جان به در بردند، می‌گویند که صدای تیراندازی را با صدای ترقه یا آتش‌بازی اشتباه گرفته بودند.
آن‌طور که جان لیچ، روان‌شناس موقعیت‌های خطرناک و مدرس نظامی، می‌گوید، این اشتباه بسیار مرسوم است. کسی که انتظار شنیدن صدای گلوله را ندارد، فرض می‌کند صدای چیزی دیگر است، چیزی که با انتظارش هم‌خوانی دارد مثل صدای خالی کردن تیرآهن از تریلی.
به گفته لیچ، «ما به الگویی که در ذهن داریم واکنش نشان می‌دهیم، نه به آن‌چه در محیط اطراف رخ می‌دهد، و این آسیب‌پذیرمان می‌کند».
زمانی که طول می‌کشد تا بفهمیم واقعا چه شده، ممکن است به قیمت جان‌مان تمام شود. کسی که از قبل به سناریوهای ناگوار احتمالی فکر کرده باشد، سریع‌تر می‌فهمد که چه باید بکند.
لیچ می‌گوید: «همین که از خودتان بپرسید اگر اتفاقی بیافتد اولین واکنشم باید چه باشد، کافی است».
اگر در رستوران یا سالن سینما یا محل عمومی دیگری هستید، به خروجی‌ها توجه کنید که اگر لازم شد بتوانید به سرعت از آن محل خارج شوید.

سریع واکنش نشان بدهید

تقریبا همه آدم‌ها موقع حمله گیج می‌شوند. آقای لیچ موقعیت‌های خطرناک و مرگبار در جاهای مختلف دنیا را بررسی کرده و دیده فقط 15 درصد افراد واکنشی نشان می‌دهند که به نجات‌شان کمک می‌کند. حدود ٧5 درصد آنقدر جا می‌خورند و گیج می‌شوند که کلا واکنشی نشان نمی‌دهند. 10 درصد دیگر هم کاری می‌کنند که احتمال زنده ماندن‌شان را کم می‌کند و گاه به ضرر دیگران هم تمام می‌شود.
کسی که سریع و قاطع تصمیم بگیرد، بیشتر ممکن است نجات پیدا کند. اما طبیعت انسان طوری است که صبر می‌کند ببیند بقیه چه می‌کنند. یک آزمایش مرسوم روان‌شناسان این است که گروهی را توی یک اتاق می‌فرستند، بعد اتاق را پر از دود می‌کنند ببینند مردم چطور واکنش نشان می‌دهند. آنها که تنها هستند بیشتر واکنش نشان می‌دهند تا آنها که با کسی دیگر آمده‌اند.

خودتان را از تیررس دور کنید

اگر مهاجمان شما را نبینند، نمی‌توانند شما را بزنند. بنابراین اولین قدم این است که سر راه نباشید، کمتر دیده شوید. بدیهی‌ترین گزینه این است که خودتان را روی زمین بیاندازید، اما اگر بشود، بهتر است پشت چیزی که محکم باشد پناه بگیرید، مثلا یک دیوار بتنی. بر خلاف آن چیزی که در فیلم‌ها دیده‌اید، ماشین پناه مناسبی نیست و گلوله از آن رد می‌شود، اما اگر چیز بهتری نبود، حتی ماشین هم بهتر از هیچ است.
اگر محیط بسته و آدم زیاد باشد، یک گلوله ممکن است چند نفر را زخمی کند. وقتی دور از چشم باشید، احتمال اینکه عمدا هدف بگیرندتان، یا یکی از گلوله‌های بی‌هدفی که به همه سو شلیک می‌کنند به شما بخورد، کمتر می‌شود.
آقای رید توضیح می‌دهد که حمله‌کنندگان «دنبال حرکتند و حرکت توجه‌ آنها را جلب می‌کند». بخصوص اگر فضا تاریک باشد.

نتیجهٔ در افتادن با فرد مهاجم

آقای رید معتقد است کسی که آموزش ندیده، بهتر است با مهاجم در نیافتد چون «صرفا جان خودتان را به خطر می‌اندازید».
در برخی موارد درافتادن با افراد مسلح نتیجه داده. اوت سال گذشته میلادی در فرانسه چند مسافر به مرد مسلحی که قصد تیراندازی در یک قطار را داشت یورش بردند و نقشه‌اش را ناکام گذاشتند. نکته این‌جاست که از چهار نفری که در مهار مرد مسلح نقش داشتند، یکی در نیروی هوایی بود و یکی در گارد ملی. از آن مهم‌تر این‌که فقط زمانی وارد عمل شدند که دیدند ماشه اسلحه مرد مسلح گیر کرده.
از یاد نباید برد که بسیاری از حمله‌ها تک‌نفره نیست و گروهی است. بعضی‌ها ممکن است جلیقه ضدگلوله به تن داشته باشند، یا مواد منفجره همراه‌شان باشد. اما بعضی کارشناسان معتقدند - به‌رغم خطرهای احتمالی - آدم باید آماده باشد که اگر لازم شد درگیر شود.

بعد از فرار چه باید کرد؟

کسی که موفق می‌شود از مهلکه فرار کند، باید همچنان هشیار باشد. توصیه ایان رید این است: تا جایی که می‌توانید از محل واقعه دور شوید. پشت سفت‌وسخت‌ترین چیزی که می‌توانید پنهان شوید و از پلیس یا مأموران امنیتی کمک بخواهید.
آقای رید معتقد است بعد از فرار بهتر است در گروه‌های بزرگ حرکت نکنید و سوار وسایل حمل‌ونقل عمومی نشوید. او می‌گوید: «همیشه فرض کنید حمله دیگری هم در راه است».
بهترین کار در چنین موقعیتی این است که سراغ پلیس یا مسئولان امنیتی دیگر بروید که قاعدتا به اوضاع مسلط‌ترند.

به یکدیگر کمک کنید

احتمال این‌که هر یک از ما در چنین مهلکه‌ای گیر بیافتیم، همچنان خیلی کم است اما به فرض که چنین اتفاقی بیافتد - آن‌طور که کریس کاکینگ، روان‌شناس و متخصص رفتار جمعی می‌گوید - آن‌ها که با یکدیگر هماهنگند و گروهی کار می‌کنند، احتمال جان‌به‌دربردنشان بیشتر است.
آقای کاکینگ بعد از حمله تروریستی به لندن در سال 2005، با ده‌ها نفر که در موقعیت خطرناک قرار گرفته بودند مصاحبه کرد. نتیجه تحقیق‌اش این بود که سریع‌ترین و کاراترین راه برای رهایی از مخمصه همکاری و هماهنگی است.
به گزارش بی‌بی‌سی، اگر می‌خواهیم همه جلوی خروجی اضطراری گیر نکنند و کسی زیر دست‌وپا نماند، راهی جز این نیست. به گفته آقای کاکینگ بیشتر آدم‌ها حتی در شرایط بسیار حاد هم قاعدتا به هم کمک می کنند.
او می‌گوید: «تصور رایج این است که (هنگام خطر) هرکس به فکر خویش است اما در عمل چنین نیست».