آقایان! ما فوتبال خارجی می‌بینیم

جهان در حال ستایش از سختکوشی و تیزچنگی کارلو آنچلوتی و شاگردانش است؛ مجموعه‌ای که هفتم خرداد باید بازی فینال را برابر لیورپول برگزار کند. مخصوصا دو بازی رفت و برگشت رئال با سیتی بسیار جذاب و پرحادثه بود. مسابقه رفت را تیم انگلیسی 4 بر 3 به سود خودش به پایان برد. آنها در بازی برگشت هم تا دقیقه 90 با یک گل پیش بودند، اما ظرف دو دقیقه دو گل خوردند و بعد هم با دریافت گل سوم در وقت‌های اضافی با جام وداع کردند. غرض از ذکر این مطلب، فقط یادآوری یک نکته به اهالی فوتبال ایران است؛ اینکه مردم این شب‌ها چنین مسابقات مهیج و نابی را تماشا می‌کنند و ناخودآگاه توقع‌شان از تیم‌های داخلی هم بالا می‌رود. بله؛ می‌دانیم که فاصله بین فوتبال ما و آنها  زیاد است، اما خوب است به وسع خودمان تلاش کنیم فوتبال تماشایی ارائه بدهیم. گاهی ساده‌ترین مسابقات فوتبال ایران هم زشت و بدقواره از آب در می‌آید و وقتی دلیلش را می‌پرسی، آقایان می‌گویند: «حساسیت اجازه کار نداد.» خداوکیلی حساس‌تر از بازی رئال و سیتی داریم؟ پس چرا آنها مرد و مردانه فوتبال‌شان را بازی می‌کنند و جهان را به وجد می‌آورند؟ فقط هم همین نیست. رفتارهای برنده و بازنده هم باید الگو باشد. ببینید که پپ گواردیولا چطور صعود را ظرف چند دقیقه از دست می‌دهد، اما محترمانه مربی برنده را در آغوش می‌کشد و به او تبریک می‌گوید. بدون حریف و حدیث، بدون بدخلقی، بدون اتهام‌زنی به زمین و زمان. اگر سطح کیفی آنها برای ما قابل الگوبرداری نیست، کاش لااقل این دست رفتارها را سرمشق قرار بدهیم.