در ایران اما صداوسیما این اصل رایج و بدیهی بین‌المللی را نادیده می‌گیرد. این مساله سال‌ها محل اختلاف فوتبالی‌ها با صداوسیما بوده و حتی گاهی کار را به ممنوعیت حضور دوربین‌ها در ورزشگاه‌ها کشانده است. به عنوان مثال دو هفته از مسابقات لیگ چهاردهم (هفت فصل پیش) به همین دلیل از تلویزیون پخش نشد و هم‌اکنون هیچ فیلمی از آن بازیها وجود ندارد! نکته مهم اینکه عادل در تمام این دعواها موضع «بی‌طرف» داشت و هرگز حتی در حد یک جمله در مورد رفتار غیرحرفه‌ای صداوسیما سخن نگفت. همین مساله هم همواره واکنش‌های منفی زیادی را علیه او به دنبال می‌آورد. اینکه فردوسی‌پور 20سال در مورد حق پخش تلویزیونی روی آنتن حرف نزد، می‌تواند از یک جنبه قابل درک باشد. به هر حال او کارمند بود و نمی‌توانست منافع کارفرمایش را به خطر بیندازد. قطعا عادل بیم آن را داشت که با او برخورد کنند. حالا اما اوضاع فرق کرده است. فردوسی‌پور به تازگی سایت و صفحه و اپلیکیشن خودش را راه انداخته و دنبال تولید محتوا در فضای مجازی است. او در نخستین گام سراغ علی دایی رفته و مصاحبه‌ای ترتیب داده که بازخوردهای زیادی هم داشته و گفته می‌شود توانسته بازدید میلیونی بگیرد. حالا انتظار می‌رود عادل بدون قیود و معذوریت‌های قبلی، بالاخره وارد مبحث بسیار کلیدی حق پخش تلویزیونی شود و از ظلمی که بر فوتبال می‌رود سخن بگوید. این حداقل انتظار از یک مجری و کارشناس حرفه‌ای فوتبال است. منصفانه نیست که عادل در رسانه خودش هم این بحث را مسکوت بگذارد. البته که او آدم مستعدی بوده، اما از رهگذر فوتبال به شهرت و موقعیت اجتماعی بسیار بالای کنونی رسیده است. اگر قرار باشد او دین خودش را به فوتبال ادا کند، یک راهش همین است که به سهم خودش برای احیای حق پخش چانه بزند؛ مشروع‌ترین درآمد باشگاه‌ها در همه جای جهان که گاهی تا 70 درصد هزینه‌های آنان را کفاف می‌دهد.
