فرادید؛ ردپایی که از انسان‌های ماقبل تاریخ باقی مانده است ممکن است یکی از قوی‌ترین شواهدی باشد که نشان می‌دهد انسان‌ها زودتر از آنچه تصور می‌شود به قاره آمریکا رسیده‌اند.
به گزارش فرادید؛ کشف بیش از 60 ردپای انسانی که گویی در یک محدوده قدم زده‌اند و سپس ناپدید گشته‌اند و به «ردپای روح» مشهور شده‌اند، نشان می‌دهد که انسان‌ها 21 تا 23 هزار سال پیش در نیومکزیکو حضور داشته‌اند. در صورت صحت این ادعا، این یافته‌های فسیلی اثباتی قطعی بر این موضوع خواهد بود که انسان‌ها در اوج آخرین عصر یخبندان، یعنی چیزی در حدود 21500 سال پیش در آمریکای شمالی بوده اند.
اینکه چه زمانی انسان‌ها برای اولین بار به قاره آمریکا وارد شدند بسیار مورد مناقشه است. دانشمندان همواره تصور می‌کردند که انسان‌ها در حدود 13 هزار سال پیش از طریق پل زمینی برینگ که آسیا را به آمریکای شمالی متصل می‌کرده است، مهاجرت کرده‌اند، سپس ورقه یخی عظیم لورنتید که زمانی قسمت اعظم آمریکای شمالی را پوشانده بود، به سمت قطب شمال عقب نشینی کرد و این راه مواصلاتی از بین رفته است.
با این حال تعدادی از اکتشافات اخیر از سراسر آمریکای شمالی و جنوبی، شامل استخوان‌های حیوانات با قدمت 30 هزار ساله از غار‌های مکزیک و ابزار سنگی کشف شده در تگزاس آمریکا، نشان می‌دهد که ممکن است انسان‌ها خیلی زودتر آنچه تصور می‌شود به آمریکا رسیده باشند.
در پارک ملی وایت سندز در نیومکزیکو، دیرینه شناسان از روش‌های مختلفی برای محاسبه قدمت ردپا‌های کشف شده استفاده می‌کنند؛ از جمله قدمت رادیوکربن گیاهان آبزی در محدوده‌ی مربوط به ردپاها.
یکی از نکات زیبا در مورد ردپاها این است که بر خلاف ابزار یا استخوان‌های سنگی، نمی‌توان آن‌ها را از بالا به پایین یا چینه شناسی طبقه بندی کرد. آن‌ها ثابت و بسیار دقیق هستند.
اما برخی از باستان شناسان هنوز از سن دقیق ردپاها مطمئن نیستند. لورن دیویس، انسان شناس در دانشگاه ایالتی اورگان در کوروالیس، می‌گوید: «این چیزی است که باعث می‌شود کتاب‌های درسی را مورد بازنویسی قرار داد. برای یک پیشرفت اساسی، ما به استاندارد‌های واقعا بالایی نیاز داریم. اما اگر تأیید‌های بیشتری سن مربوط به ردپاها را تأیید کند، این کشف به ما نشان می‌دهد که انسان‌ها این توانایی شگفت انگیز را برای زنده ماندن و پیشرفت در زمانی که شرایط کره زمین بشدت نامساعد بوده است را داشته‌اند.»
به گفته محققان، این ردپاها در بازه زمانی دو هزار ساله ایجاد شده اند که بیشتر آن‌ها توسط کودکان و نوجوانان در حال تردد در میان تکه آبراهه‌هایی است که منطقه ماسه‌های سفید را در عصر یخبندان مشخص می‌کرده‌اند. این ردپاها در کنار ماموت‌ها، تنبل‌های غول پیکر زمینی و سایر مگاپائو‌ها که از دشت‌های بسیار خشک به سمت مناطق پر آب هجوم آورده‌اند، پیدا شده‌اند.
دیرینه شناسان در حال برنامه ریزی برای بازگشت به منطقه وایت سندز پس از اتمام همه‌گیری کرونا برای ادامه مطالعه ردپا‌های انسان هستند؛ به این امید که در مورد انسان‌هایی که آن‌ها را ایجاد کرده اند اطلاعات بیشتری کسب کنند.
به عقیده دیرینه‌شناسان؛ ردپاها راهی برای اتصال ما به گذشته پیش رویمان می‌گذارند که شبیه هیچ چیز دیگری نیست.
منبع: ScienceNews
