مرثیه‌ای آمریکایی برای حاج نادر/ توصیف مهمان افق نو از طالب‌زاده +عکس و فیلم

سرویس جهان مشرق - نادر طالب‌زاده، اگرچه به ظاهر از این دنیا رفت، اما یادگارها و یادگاری‌هایی از خود به جای گذاشت که نامش را جاودانه می‌کنند. یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین یادگاری‌های طالب‌زاده کنفرانس بین‌المللی «افق نو» است که بارها مهمانانی را از سراسر جهان برای نقد سیاست‌های غرب، و به‌ویژه آمریکا، گرد هم آورده است. این کنفرانس که طی سال‌های ابتدایی در ایران برگزار می‌شد، سال 2019، گام بلندی برداشت و برای اولین بار در خارج از مرزهای کشورمان، در بیروت، پایتخت لبنان، از مهمانانش پذیرایی کرد.

تصویری از «باغ ایران» یا «پارک ایران» در منطقه‌ی «مارون الرأس» در جنوب لبنان چسبیده به مرز فلسطین اشغالی، همزمان با بازدید مهمانان کنفرانس بین‌المللی «افق نو» (+)

هفتمین دوره‌ی کنفرانس بین‌المللی «افق نو» از 1 تا 3 مرداد 98 در بیروت، پایتخت لبنان، برگزار شد؛ این اولین کنفرانس افق نو بود که خارج از مرزهای ایران برگزار می‌شد (+)

نفوذ «حاج نادر» در خارج از مرزهای ایران، صرفاً یک نفوذ سیاسی و راهبردی نبود، بلکه در سطحی عمیق‌تر، شخصی و قلبی بود. بر همین اساس، پس از درگذشت او، بسیاری از شخصیت‌های بین‌المللی که مهمان افق نو بودند یا به شکل‌های دیگر با او ارتباط داشتند، «مرثیه»هایی شخصی برای «نادر» نوشتند (جزئیات بیش‌تر). یکی از این افراد، «سندر هیکس» فعال، نویسنده و محقق آمریکایی است که از مهمانان افق نو نیز بوده است. هیکس در پایگاه اینترنتی روزنامه‌اش «نیویورک مگافون» گزارشی تحت عنوان «مرثیه برای حاج نادر طالب‌زاده[1]» نوشته است که ترجمه‌ی آن در ادامه خدمت مخاطبین محترم ارائه شده است.

در همین‌باره بخوانید:

›› پیام تسلیت آمریکایی‌ها در پی درگذشت نادر طالب‌زاده

---

اولین بار، نادر طالب‌زاده را ماه فوریه‌ی سال 2017 در کنفرانس افق نو، در تهران، دیدم. مثل ملاقات با شیر بود. با موهای عقب‌زده و بلندمانندش، مثل «اصلان[2]» بود: شیرِ [مجموعه‌ی داستانی] «ماجراهای نارنیا[3]»؛ شیرشاهی که نمادِ عیسی است.

«سندر هیکس» در کنفرانس سال 97 «افق نو» در مشهد مقدس (+)

طالب‌زاده به‌شدت منطقی بود؛ به‌شدت متوازن بود. در چهره‌اش می‌شد دید که عاشق خداست؛ عاشق زندگی‌اش است. عاشقِ زدن به دلِ چالش‌های بزرگ بود. عاشق این‌که بزرگ‌ترین اسرار جهان را تعقیب و افشا کند؛ به هر قیمتی. مجری برنامه‌های تلویزیونی بود؛ فیلم هم می‌ساخت. از انقلابی‌های اصیل انقلاب 1979 [1357] ایران بود. می‌توانست برایتان تعریف کند که چگونه تسخیر سفارت آمریکا در تهران مطلقاً خودجوش بود. و این‌که آیت‌الله خمینی کمی شبیهِ گاندی بود؛ از این جهت که به مردم می‌گفت: در خانه بمانید؛ سرِ کار نروید؛ اقتصاد را متوقف کنید؛ شاه بدون [نیاز به توسل به] خشونت خواهد رفت... که رفت.

اما مشهورترین کمک نادر به صلح جهانی، کنفرانس بین‌المللی‌اش بود: «افق نو». آن‌جا دگراندیشان برجسته‌ی آمریکایی و بین‌المللی را دور هم جمع می‌کرد. ما را برای سخنرانی، مصاحبه، گفت‌وگو و ایستادن بر فراز بلندایی به ایران می‌برد که از فراز آن می‌شد «افق نو»یی را فراتر از دنیای جنگ و امپراتوری دید. بعد از این کنفرانس‌ها وقتی به آمریکا می‌آمدم، مدام اطراف را می‌پائیدم؛ نیمی از وجودم منتظر بود دستگیر و بازجویی‌ام کنند که در ایران چه کار داشته‌ام و چرا رفته‌ام با یکی از اعضای «محور شرارت[4]» برقصم. در آن صورت، به آن‌ها می‌گفتم [در سفر به ایران] خیلی چیزها درباره‌ی ماشین جنگی آمریکا و شرارت‌هایش در جهان یاد گرفته‌ام.

یقین دارم که نادر به خاطر فیلم کوچکی به نام «مسیح[5]» که سال 2007 ساخت، مورد رحمت خداوند قرار گرفته است. [با این فیلم] می‌خواست جهان بداند که مسلمانان واقعاً عیسی را دوست دارند. یک بار به خود من گفت: «ما عمیقاً به عیسی و بازگشت او ایمان داریم.» فیلم طالب‌زاده درباره‌ی عیسی تمام قواعدی را که فیلم‌هایی مانند «عیسی ناصری[6]» و «مصائب مسیح[7]» تعیین کرده بودند، در هم شکست.

«بشارت منجی» یکی دیگر از آثار «نادر طالب‌زاده» است که به روایت داستان زندگی حضرت عیسی علیه‌السلام از دیدگاه اسلامی-مسیحی به تصویر کشیده است (+)

«مسیحِ» طالب‌زاده دنیایی انقلابی را به تصویر می‌کشد که در آن [اعضای جنبش یهودی] «فدائیان[8]» در نبرد خیابانی با اشغالگران رومی هستند؛ تیروکمان در برابر سرباز. در همین حال، عیسی درگیر یک نبرد علنی با [جنبش اجتماعی یهودی] «فریسیان[9]» و نهادِ معبد است. موعظه‌ی عیسی ارتباط مستقیم با خداوند است: نشانه‌ای از آینده و، به نوعی، نسخه‌ای ابتدایی از اسلام. مردم را شفا می‌دهد؛ مردگان را زنده می‌کند؛ و پیروان زیادی گردش جمع می‌شوند. شهرتش زیاد می‌شود و مردم کم‌کم او را «پسرِ خدا» صدا می‌زنند. به‌شدت در برابر این کار مقاومت می‌کند؛ به‌ویژه مقابل میل رومیان به خدا تراشیدن از رهبرانشان.

اولین بار که فیلم را تماشا کردم، از این‌که می‌دیدم یک نفر، داستان عیسی را از دیدگاه قرآن مقدس [کریم] تعریف کرده، جان تازه‌ای گرفتم. در غرب، خیلی چنین چیزی را نمی‌بینیم. اما بار دوم که «مسیح» را دیدم، اتفاق دیگری افتاد: متوجه شدم اثرِ نادر طالب‌زاده شبیه به آثار «بارت اِرمَن[10]»، محقق برجسته‌ی حوزه‌ی «عیسای تاریخی[11]» [بررسی زندگی حضرت عیسی علیه‌السلام بر اساس اسناد تاریخی؛ نه اسناد و روایت‌های مذهبی]، است. ارمن هم در بسیاری از کتاب‌ها و سخنرانی‌های فوق‌العاده‌اش اشاره کرده که عیسای تاریخی پیامبری قوی بود که ادعای برابری با خدا را نداشت. ارمن مسلمان نیست [بلکه اصلاً اعتقادی به وجود خدا ندارد]، اما به نظر می‌رسد آثارش گاهی منطبق بر دیدگاه مسلمانان است؛ که با تاریخ و منابع تاریخیِ قابل‌راستی‌آزمایی مطابقت دارد.

به عنوان نمونه، ارمن به داستان عیسی در اولین انجیل ما، انجیل مرقس[12]، اشاره می‌کند: عیسی یک پیامبر آخرالزمانیِ در حال سفر است که با مقامات مذهبی درگیر است؛ و تغییر بزرگی را پیش‌بینی می‌کند: زمانی که عدالتِ خداوند اوضاع را درست خواهد کرد. عیسی طرفدار عدالت اجتماعی، غذا دادن به گرسنگان، دعا برای صلح‌طلبان، [ترویج و] آموزشِ آینده‌ای مبتنی بر عدالت برای همه است: یک انقلاب معنوی. در مرقس، عیسی قصد ندارد خودش را خدا کند. (و نکته‌ی خنده‌دار این است که در مرقس، تمام خانواده‌ی عیسی فکر می‌کنند دیوانه است؛ و از کارهایش خجالت می‌کشند؛ و آشکارا به او التماس می‌کنند از موعظه‌های عمومی‌اش دست بردارد؛ اما این بخش‌ها از انجیل‌های بعدی حذف شده‌اند.)

«سندر هیکس» در گزارشش این عکس را از خودش و «نادر طالب‌زاده» در حاشیه‌ی کنفرانس افق نو در مشهد مقدس منتشر کرده و زیر آن نوشته است: «نادر یک بار به من گفت معتقد است «سه پادشاه» داستان انجیل، اهل ایران بوده‌اند؛ من هم این عکس را از سه پادشاه (یا «سه فرزانه») از پورتوریکو برایش خریدم و در کاگاه خودم دورش یک قاب با چوب گردو ساختم. تصویر بالا، ما را در مشهد، در ایران، در سال 2018، نشان می‌دهد» (+)

همه‌ی داستان‌ها درباره‌ی ادعای خدا بودنِ عیسی در انجیل‌های بعدی آمده‌اند؛ مانند انجیل یوحنا، که به زبان یونانی توسط مسیحیان و برای مسیحیان نوشته شده است؛ آن هم با یک دستورکار: مسیحیت را زنده نگه دارید، به هر وسیله‌ای که شده؛ قسمت‌های جنون‌آمیزش را بیرون بیاورید. به تعبیر امروزی، ذهنیت‌شان این بود که اگر مجبور شدید، رنگ‌های فیلم را تنظیم کنید؛ رنگ‌های تصویر را در مرحله‌ی پساتولید روشن‌تر کنید؛ و ما مجبور بودیم.

به اعتقاد من، راهِ آسان برای تثبیت مسیحیت همین بود: تبدیل عیسی به خدا، پس از زندگی‌اش. و متأسفانه این انحراف تاریخی، پیام «رادیکالِ» عیسی را کم‌رنگ کرد: عدالت اجتماعی، برابری همه‌ی ملت‌ها، دوست داشتنِ افرادِ منفور در جامعه‌یمان. آن پیامِ انقلابی در مقایسه با قدرتِ سیاسی‌ای که کلیسای آن زمان پیدا کرد، کم‌رنگ شد، و الهیاتی را تشکیل داد، که در «شورای نیقیه[13]» بین سال‌های 323 تا 326 میلادی، عیسی را با خدا یکی اعلام کرد. خدایی کردن عیسی نه تنها توهین به اسلام است، بلکه نفی پیام عدالت اجتماعی خود عیسی، عیسی تاریخی است.

این‌ها را می‌گویم تا نشان بدهم فیلم نادر چگونه بر تفکر و درک من از واقعیت‌های تاریخی تأثیر گذاشت؛ حقایقی که زندگی من را این‌جا و الآن شکل می‌دهند. اثرِ نادر درباره‌ی عیسی آن بالابالاها کنار آثار رادیکال افرادی مانند «پدر جان دیر» (نویسنده‌ی «سعادت‌های صلح[14]») و «چِد مایرز» (نویسنده‌ی «بستنِ غول[15]») قرار دارد.

هدفِ حمله‌ی آمریکا

دولت آمریکا هرگز نادر را به بینش منحصربه‌فردش درباره‌ی زندگی عیسی نشناخت. در عوض، وزارت خزانه‌داری آمریکا، تحت ریاست‌جمهوری ترامپ، ماه فوریه‌ی سال 2019، به نادر و کنفرانس افق نو حمله کرد. طالب‌زاده و سه سازمان‌دهنده‌ی دیگر این کنفرانس را تحریم اقتصادی کردند؛ تحریم‌هایی که تا زمان فوت نادر به قوت خود باقی بودند. «سیگال پرل مندلکر» [متولد فلسطین اشغالی، مدیر «دفتر کنترل دارایی‌های خارجی» و مسئول تحریم‌های بین‌المللی آمریکا، از جمله علیه ایران - جزئیات بیش‌تر] و «استیون منوچین» [وزیر خزانه‌داری وقت آمریکا]، به طور خاص، کنفرانس بین‌المللی نادر را هدف قرار دادند و آن را متهم کردند که به عنوان تور برای [جذب نیروی نفوذی توسط] اطلاعات ایران عمل می‌کند. کاملاً معلوم بود هیچ‌کدامشان هیچ‌وقت در این کنفرانس شرکت نکرده‌اند.

«سیگال مندلکر» متولد فلسطین اشغالی، مدیر وقت «دفتر کنترل دارایی‌های خارجی» وزارت خزانه‌داری آمریکا و مسئول تحریم‌های بین‌المللی این کشور، از جمله علیه ایران، بود که اندکی پس از برگزاری کنفرانس «افق نو» در بیروت، از سمتش استعفا کرد (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› پشت پرده استعفای مسئول تحریم ایران در وزارت خزانه‌داری آمریکا چیست؟

›› بازتاب «افق نو» در اندیشکده آمریکایی شورای آتلانتیک

›› طالب‌زاده و دست‌اندرکاران «افق نو» در فهرست تحریم «تروریست‌های جهانی» آمریکا

›› طالب‌زاده به دولت ترامپ: با بد کسی درافتاده‌اید +متن نامه و جواب OFAC

حقیقت این است که حضور در کنفرانس‌های 2017 و 2018 به من نشان داد افق نو به‌سرعت دارد تبدیل به یک بستر [و تریبون] قدرتمند برای دگراندیشان آمریکایی می‌شود تا انتقاداتشان از سیاست‌های آمریکا را ابراز کنند. دو هفته پس از این‌که نادر توسط وزارت خزانه‌داری آمریکا تحریم شد، در مصاحبه‌ای از طریق «زوم[16]» به من گفت سرکوب کنفرانس افق نو به خاطر تعداد بالای مقامات سابق دولت آمریکاست که توانسته جذب خود کند. نادر شروع کرده بود به دعوت از افرادی مانند «اسکات ریتر» بازرس تسلیحاتی سابق سازمان ملل، «فیلیپ جیرالدی» افسر سابق سی‌آی‌ای، و «مایکل اسپرینگمن» وابسته‌ی دیپلماتیک سابق وزارت خارجه‌ی آمریکا. حضور در کنفرانس فرصت زیادی برای گپ زدن با این افراد، به صورت غیررسمی، فراهم می‌کرد: در لابی هتل، داخل آسانسور؛ فرصت‌های نادری برای گفت‌وگو درباره‌ی واقعیت‌های عمیق‌ترِ دستورکارِ واقعی قدرت‌های جهانی؛ فرصتی برای شنیدن صدای داخلی‌های شبکه‌ی افراد باسابقه‌ی اطلاعاتی آمریکا؛ همین‌طور که در یک هتل پرزرق‌وبرق ایرانی در صف انتظارِ یک بوفه‌ی نان گوشتی ولرم بودیم.

«فیلیپ جیرالدی» (دوم از راست) مأمور سابق سی‌آی‌ای، در کنفرانس بین‌المللی افق نوی سال 97 در مشهد مقدس؛ افق نو از اندیشمندان سراسر جهان فارغ از ملیت، نژاد و دین میزبانی می‌کند (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› متفکران غربی در «افق نو» طعم آزادی بیان را چشیدند

›› «افق نو» نشان داد رهبر «جهان آزاد» ایران است نه آمریکا

به نظر می‌رسید تحریم نادر، گامی به سوی جنگ با ایران باشد. ما سعی کردیم هر چه در توان داریم، [برای مقابله با] تحریم‌ها انجام بدهیم. با هم مصاحبه کردیم و آن را در یوتیوب گذاشتیم. 25 فوریه‌ی 2019، من یک نشست ویژه‌ی بین‌المللی با عنوان «شهروند-دیپلمات‌های آمریکایی در ایران» تشکیل دادم. [علاوه بر خودم و طالب‌زاده] افراد دیگری که در این نشست حضور داشتند عبارت بودند از دکتر «کوین برت» [اسلام‌شناس و فعال آمریکایی] و «جِی. مایکل اسپرینگمن» که زمانی رئیس دفتر ویزای آمریکا در سفارت [کنسولگری] این کشور در جده‌ی عربستان بود. نادر طالب‌زاده در آن نشست به شوخی گفت: «هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم کنفرانس افق نو را در نیویورک برگزار کنیم.» آن زمان، برگزاری جلسه در «زوم» پدیده‌ی تازه‌ای بود، اما ما آن جلسه را ضبط کردیم و اکنون سخنانِ نادر، زنده مانده‌اند [ویدیوی این نشست را، به زبان انگلیسی، از این‌جا تماشا کنید].

در همین‌باره بخوانید:

›› کنفرانس ویدیویی آمریکایی‌ها در حمایت «افق نو»

از او درباره‌ی اتهام خزانه‌داری آمریکا مبنی بر «تبلیغ یهودستیزی و انکار هولوکاست» در کنفرانس افق نو پرسیدم. جواب داد:

ما هرگز انکارکننده‌ی هولوکاست در کنفرانس نداشتیم؛ هرگز روی این موضوع تمرکز نکردیم. هر کاری که انجام داده‌ایم، ضبط و پخش شده است؛ افق نو بسیار شفاف است؛ هیچ چیز مخفیانه‌ای در آن وجود ندارد. ما یهودستیز نیستیم. من خودم در یک مهدکودک و یک مدرسه‌ی بین‌المللی در ایران، با همکلاسی‌های یهودی بزرگ شدم. در هر کنفرانسی که داشتیم، دو، سه یا چهار شرکت‌کننده‌ی یهودی، از متفکران یهودی، حضور داشتند. در آخرین کنفرانس، که خود شما هم در آن حضور داشتید، خاخام «[یسرائیل داوید] وایس[17]» [سخنگوی جنبش یهودی «ناتوری کارتا[18]»]، «میکو پِلِد[19]» [فعال و نویسنده‌ی اسرائیلی-آمریکایی]، که در اسرائیل به دنیا آمده [و نوه‌ی یکی از امضاکنندگان بیانیه‌ی استقلال اسرائیل است] و کتاب «پسرِ ژنرال[20]» [درباره‌ی تغییر مسیر زندگی‌اش از حضور در ارتش اسرائیل تا دفاع از حقوق فلسطینیان] را نوشته، و «نورمن فینکلشتاین[21]» [یا «فینکلستین»، دانشمند سیاسی، فعال، استاد سابق و نویسنده‌ی یهودی آمریکایی در حوزه‌ی مناقشه‌ی اسرائیل و فلسطین] بودند. بنابراین نه، این‌ها دروغ است؛ اتهامِ نادرست است. این اتهام‌ها مضحک هستند. بسیار زننده هستند و ما به‌شدت مقابل آن‌ها می‌ایستیم.

«یهودی، نه صهیونیست» نوشته‌ی روی سینه‌ی «یسرائیل داوید وایس» خاخام یهودی و سخنگوی اتحاد یهودیان ضدصهیونیسم «ناتوری کارتا» حین سخنرانی در کنفرانس سال 97 «افق نو» در مشهد مقدس (+)

آن‌چه که نومحافظه‌کارها انجام داده‌اند این است که حقیقت‌گویی را مصادره [و قدغن] کرده‌اند؛ حقیقت‌گویی را ربوده‌اند [و از بین برده‌اند]. بنابراین ما (در مبارزه با) این دزدی، کنارِ شما هستیم. اگر 11 سپتامبر با دقت کالبدشکافی می‌شد... بسیاری از مردم به خیلی از حقایق دیگر پی می‌بردند، اما این موضوع برای شمار زیادی از مردم در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است. [یکی از موضوعات اصلی پژوهش سندر هیکس، موضوع 11 سپتامبر است.]

شش ماه بعد، آگوست 2019، وقتی نادر شروع به دعوت از مهمانان کنفرانس بعدی افق نو کرد، برای سفر به لبنان لحظه‌شماری می‌کردم؛ چون قرار بود کنفرانس بعدی در بیروت برگزار شود. شروع به تحقیقات درباره‌ی آن‌جا کردم و برنامه‌ی یک زیارتِ بین‌ادیانی از صومعه‌ی یک قدیسِ محلی را ریختیم که هم مسلمانان و هم مسیحیان به او احترام می‌گذارند: «سنت شربل مکلوف» [جزئیات بیش‌تر]. (او سال 1898 درگذشت، اما اگر کتابش را بخوانید، انگار دارد با کلمات معاصر با شما حرف می‌زند: واضح و امروزی.) اما هیچ‌وقت نتوانستیم این زیارتِ بین‌ادیانی را انجام دهیم.

کتاب «عشق، نورِ تابان» درباره‌ی زندگی «سنت شربل» زاهد و کشیش لبنانی که «هیکس» به «نادر طالب‌زاده» پیشنهاد داده بود مهمانان «افق نو» در بیروت را سر مزار او ببرد (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› مهمانان «افق نو» مراقب عملیات جاسوسی یا تروریستی در لبنان باشند

به جایش اف‌بی‌آی به زیارتِ خانه‌ی من و خانه‌های حدود بیست آمریکاییِ دیگری آمد که همگی مهمانان کنفرانس افق نو بودند. مأموران اف‌بی‌آی تهدید کردند که اگر در کنفرانس شرکت کنیم، عواقب ناگواری برایمان خواهد داشت. (من بعداً دو نامه نوشتم و از «اتحادیه‌ی آزادی‌های مدنی آمریکا[22]» [سازمان غیرانتفاعی که هدفش دفاع از آزادی‌های فردی شهروندان آمریکا به موجب قانون اساسی و سایر قوانین این کشور است] کمک خواستم، اما هرگز به نامه‌هایم پاسخی داده نشد.) اف‌بی‌آی تصاویری از نادر و برخی از سازمان‌دهندگان افق نو را به من نشان داد؛ سپس یک کپی از کیفرخواست علیه یک خائنِ فراریِ آمریکایی نشانم دادند که اکنون در ایران زندگی می‌کرد. این در حالی بود که این‌ها ربطی به نادر و افق نو نداشت. برای بسیاری افراد [و مهمانان آمریکایی افق نو] مقطعِ گیج‌کننده و ترسناکی بود. افرادی که در کسب‌وکارِ نجاریِ من کار می‌کردند، به خاطر این بازدیدِ اف‌بی‌آی ترسیدند و رفتند. در همان مقطع، یک رابطه‌ی جدی عاشقانه‌ام خراب شد؛ اگرچه چه‌بسا کسی که فکر می‌کند اف‌بی‌آی همیشه درست می‌گوید، نیمه‌ی گم‌شده‌ی من نباشد.

«نادر طالب‌زاده» دبیر کنفرانس افق نو، سال 2019 برای اولین بار در خارج از ایران (در بیروت، پایتخت لبنان) از مهمان‌های بین‌المللی کنفرانس میزبانی کرد (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› تلاش اف‌بی‌آی برای بر هم زدن افق نو در لبنان

چند روز قبل، سوار بر یک ماشین اسپورت کرایه‌ای در خیابان‌های شهر «فرانت رویال» [در ایالت ویرجینیا] این‌طرف و آن‌طرف می‌رفتم؛ و پسر سه‌ساله‌ام به طرف آدم‌هایی که داشتند سیگار می‌کشیدند، فریاد می‌زد: «سلام؛ تو آدم خوبی هستی!» آن‌جا روح نادر را احساس کردم؛ چون مدت‌ها قبل، در دوران جوانی‌اش، در همان شهر در ویرجینیا زندگی می‌کرد. زبان انگلیسی را به‌خوبی یاد گرفت؛ با یک خانواده‌ی آمریکایی زندگی کرد؛ جادوی کریسمس را فهمید؛ درکِ دست‌اولی از سنت‌های آمریکایی پیدا کرد. اکنون چهره‌اش را در رشته‌کوه «بلو ریج[23]»، در تپه‌های خردمند و سال‌خورده‌ی سرزمینم، ویرجینیا، می‌بینم.

در کنجِ دعا و مراقبه‌ام در بروکلین، روی زمین، یک سجاده‌ی دعای اسلامی [نماز] رنگین‌کمانیِ زرد و آبی دارم که وقتی از تهران برمی‌گشتم، از دبی خریده‌ام: قالیچه‌ای جادویی از یک سرزمین رؤیایی؛ مکان ممنوعه؛ مکانی نزدیک‌تر به خدا؛ مشهد مقدس؛ [تصویری از] حرم [امام] رضا، در طلوعِ طلاییِ یک روز جدید؛ نه خستگیِ پروازی؛ نه خواب‌آلودگی‌ای؛ تر و تازه؛ مشغول دعا؛ چشم دوخته به یک افق نو. اگر نادر، آن دیپلمات بزرگ، همه‌ی ما را به افق نو دعوت نمی‌کرد، الآن آن سجاده را نداشتم.

در همین‌باره بخوانید:

›› مهمان آمریکایی «افق نو»: حرم امام رضا حس ویژه‌ای برایم داشت

پشیمانم از این‌که کار معقول را انجام دادم، و به حرف آدم‌های عاقل‌تر گوش دادم و تصمیم گرفتم در افق نوی 2019 در بیروت شرکت نکنم. پشیمانم از این‌که فرصتِ خداحافظی پیدا نکردم. باید حاضر می‌شدم به خاطر حقیقت به زندان بروم. نادر در ویدیوهای یوتیوبی‌اش می‌گوید: «خدا به روش‌های بسیار عجیبی کار می‌کند. گاهی اوقات وقتی می‌خواهید چیزی را محدود کنید، برعکس می‌شود.»

عکس دسته‌جمعی شماری از مهمان‌ها و دست‌اندرکاران «افق نو» در اختتامیه‌ی کنفرانس در بیروت؛ کنفرانسی که مهمان‌های آمریکایی در آن حضور نداشتند (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› مهمان افق نو: عاشق آیت‌الله خامنه‌ای هستم

›› جای خالی مهمان‌های آمریکایی درافق نو

از نادر طالب‌زاده متشکرم که در کنفرانس صلح آنلاین خودم، در ماه اکتبر سال 2020، شرکت کرد: جایی که درباره‌ی جنون دولت ترامپ و اقدامات قریب‌الوقوع آن برای تشدید تنش‌ها علیه ایران بحث کردم؛ درباره‌ی نحوه‌ی قتل قاسم سلیمانی، سردار قهرمان و ابرستاره‌ی ایرانی؛ درباره‌ی شیوه‌ی «مایک پمپئو»ی زیرآبی‌رو برای توجیه این کار. و نکته‌ی غم‌انگیز، این است که از میان همه‌ی آدم‌های عجیب‌وغریب دولت ترامپ، پمپئو بود که بیش‌تر خود را «مسیحی انجیلی[24]» می‌نامید. عجب مسیحیتی: مسیحیتِ خون‌ریزی، جنگ و نقشه‌های مخفیانه، قتلِ پهپادیِ کنترل‌ازراه‌دور مثل بازی‌های ویدیویی، و حرف‌های «صد من یه غاز». این چه مسیحیتی است؟ چنین مسیحیتی فقط انسان‌های اهل حقیقت و صلح را از خود می‌راند و آن‌ها را عازم جست‌وجو می‌کند؛ بالاتر می‌روند و به دنبالِ بهتر می‌گردند: به دنبال یک افق نو.

در همین‌باره بخوانید:

›› کارشناس استرالیایی: «شهید سلیمانی» جاودانه‌تر از «قاسم سلیمانی» خواهد بود

›› مأمور سابق سی‌آی‌ای درباره جذبه حاج قاسم چه گفت؟

›› روایت مستند آمریکایی از حاج قاسم و «جنگ سایه» با آمریکا

---

از طریق لینک‌های زیر می‌توانید خاطرات و پوشش خبری مشرق از کنفرانس‌های افق نو، از جمله کنفرانس سال 2019 در بیروت، و گزارش‌های دیگر درباره‌ی حاج نادر را مرور کنید:

در حاشیه‌ی افق نو

›› تماشای سرزمین‌های اشغالی از داخل «باغ ایران»

›› از مهدویت در بیان فیلسوف روس تا شیعه شدن فعال لهستانی

›› برای معامله با آمریکا باید «مهدی» را بفروشید

›› شهروند لبنانی: «مقاومت در خون ماست»

مصاحبه با مهمانان کنفرانس افق نو در بیروت

›› فیلسوف روس: کنفرانس «افق نو» عین انتظار فرج است

›› مهمان یمنی: شناخت امام خامنه‌ای نعمت بزرگی است

›› مهمان کانادایی: لابی اسرائیل از کنفرانس افق نو نفرت دارد

›› مهمان برزیلی: آمریکا به ایران حمله کند پایگاه‌هایش در خاورمیانه خاکستر می‌شوند

›› مهمان لهستانی: با خواندن یک آیه قرآن ایمان آوردم

›› پرنسس ایتالیایی: همه ما قدردان جبهه مقاومت هستیم

بیش‌تر بخوانید:

›› بازداشت «حسن علی یحیی العماد» توسط دولت مستعفی یمن

›› اعزام «مارشال بیلینگزلی» به لبنان برای مقابله با «افق نو»

›› سیاستمدار لهستانی: متفکران غربی در کنفرانس افق نو طعم آزادی بیان را چشیدند

›› تحریم طالب‌زاده فرصتی «نادر» برای رسوایی ترامپ است