مهدی طارمی در مصاحبه با عادل حرف‌های بحث‌برانگیز زیادی زده است. او فکت‌های اشتباه ارائه می‌کند و انتقادات نا بجا انجام می‌دهد. صد البته ممکن است بخشی از گلایه‌های این بازیکن درست باشد، اما موضوع بسیار مهم‌تر این است که اساسا طرح چنین مسائلی در حیطه اختیارات بازیکنان نیست. بیایید به یک مثال روز سر بزنیم؛ باشگاهی مثل پاری‌سن‌ژرمن صدها میلیون یورو هزینه می‌کند تا قهرمان اروپا شود، اما این تیم در اثر بی‌کفایتی سرمربی‌اش یعنی پوچتینو موفق به فتح جام نمی‌شود. همه می‌دانند که عملکرد مربی آرژانتینی در این تیم ضعیف بوده است، اما باز امثال مسی و امپابه به خودشان اجازه نمی‌دهند یک کلمه علیه کادرفنی حرف بزنند. در منچستریونایتد کریس رونالدو با دو مربی بسیار ناموفق یعنی اوله‌گونار سولشایر و رانگنیک کار کرد و البته تیم نتیجه نگرفت؛ آیا او و سایر ستاره‌های یونایتد به خودشان اجازه دادند در مورد کیفیت کادرفنی حرف بزنند؟ معلوم است که نه. با این حال گویا گروهی از بازیکنان ایرانی تصور می‌کنند از مسی و رونالدو هم بالاتر هستند!
یادآوری اینکه بازیکن نباید علیه سرمربی حرف بزند آن‌قدر بدیهی، واضح و روشن است که خود صاحب قلم هم از تکرار آن ملول می‌شود. با این حال گویا قرار نیست باگ بزرگ طارمی یعنی اظهارنظرهای نابجا از بین برود. او بارها به خاطر گفتار غیرحرفه‌ای‌اش خبرساز شده است؛ از روزی که خودش را «بزرگ‌تر پرسپولیس» خواند، تا داستان هم‌کلامی‌اش با حسین هدایتی و قصه خیریت و بقیه مسائل. امیدوار بودیم تداوم حضور درخشان در اروپا منجر به تغییر این رویه شود، اما نشد. طارمی همچنان نشان می‌دهد هر چقدر از پاهایش به خوبی استفاده می‌کند، قدرت کافی برای به کار گرفتن زبانش را ندارد. یک طارمی کم‌حرف، قطعا می‌توانست خیلی موفق‌تر و محبوب‌تر از این باشد.
